عِبرانِيّين 10

١ 1 فَقَدْ كَانَتْ شَرِيعَةُ مُوسَى تَتَضَمَّنُ ظِلًّا وَاهِياً لِلْخَيْرَاتِ الَّتِي سَيَأْتِي بِها الْمَسِيحُ، وَلَمْ تَكُنْ لِتُصَوِّرَ الْحَقِيقَةَ ذَاتَهَا. وَلِذَلِكَ، لَمْ تَكُنْ قَادِرَةً أَنْ تُوصِلَ إِلَى الْكَمَالِ أُولئِكَ الَّذِينَ يَتَقَرَّبُونَ بِها إِلَى اللهِ، مُقَدِّمِينَ دَائِماً الذَّبَائِحَ السَّنَوِيَّةَ عَيْنَهَا،

വ്യവസ്ഥാ ഭവിഷ്യന്മങ്ഗലാനാം ഛായാസ്വരൂപാ ന ച വസ്തൂനാം മൂർത്തിസ്വരൂപാ തതോ ഹേതോ ർനിത്യം ദീയമാനൈരേകവിധൈ ർവാർഷികബലിഭിഃ ശരണാഗതലോകാൻ സിദ്ധാൻ കർത്തും കദാപി ന ശക്നോതി|

٢ 2 وَإلَّا، لَمَا كَانَ هُنَالِكَ دَاعٍ لِلاسْتِمْرَارِ فِي تَقْدِيمِهَا! لأَنَّ ضَمَائِرَ الْعَابِدِينَ، مَتَى تَطَهَّرَتْ مَرَّةً وَاحِدَةً إِلَى التَّمَامِ، لَا تَعُودُ بِحَاجَةٍ إِلَى التَّطْهِيرِ مَرَّةً ثَانِيَةً: إِذْ يَكُونُ الشُّعُورُ بِالذَّنْبِ قَدْ زَالَ.

യദ്യശക്ഷ്യത് തർഹി തേഷാം ബലീനാം ദാനം കിം ന ന്യവർത്തിഷ്യത? യതഃ സേവാകാരിഷ്വേകകൃത്വഃ പവിത്രീഭൂതേഷു തേഷാം കോഽപി പാപബോധഃ പുന ർനാഭവിഷ്യത്|

٣ 3 وَلَكِنَّ فِي عَمَلِيَّةِ تَقْدِيمِ الذَّبَائِحِ الْمُتَكَرِّرَةِ كُلَّ سَنَةٍ، تَذْكِيراً لِلْعَابِدِينَ بِخَطَايَاهُمْ.

കിന്തു തൈ ർബലിദാനൈഃ പ്രതിവത്സരം പാപാനാം സ്മാരണം ജായതേ|

٤ 4 فَمِنَ الْمُسْتَحِيلِ أَنْ يُزِيلَ دَمُ الثِّيرَانِ وَالتُّيُوسِ خَطايَا النَّاسِ.

യതോ വൃഷാണാം ഛാഗാനാം വാ രുധിരേണ പാപമോചനം ന സമ്ഭവതി|

٥ 5 لِذَلِكَ قَالَ الْمَسِيحُ، عِنْدَ مَجِيئِهِ إِلَى هَذِهِ الأَرْضِ: «إِنَّ الذَّبَائِحَ وَالتَّقْدِمَاتِ مَا أَرَدْتَهَا. لَكِنَّكَ أَعْدَدْتَ لِي جَسَداً بَشَرِيًّا.

ഏതത്കാരണാത് ഖ്രീഷ്ടേന ജഗത് പ്രവിശ്യേദമ് ഉച്യതേ, യഥാ, "നേഷ്ട്വാ ബലിം ന നൈവേദ്യം ദേഹോ മേ നിർമ്മിതസ്ത്വയാ|

٦ 6 فَالْحَيَوَانَاتُ الَّتِي كَانَتْ تُذْبَحُ وَتُحْرَقُ أَمَامَكَ تَكْفِيراً عَنِ الْخَطِيئَةِ، لَمْ تَرْضَ بِها.

ന ച ത്വം ബലിഭി ർഹവ്യൈഃ പാപഘ്നൈ ർവാ പ്രതുഷ്യസി|

٧ 7 عِنْدَئِذٍ قُلْتُ لَكَ: هَا أَنَا آتِي لأَعْمَلَ إِرَادَتَكَ، يَا اللهُ. هَذَا هُوَ الْمَكْتُوبُ عَنِّي فِي صَفْحَةِ الْكِتَابِ!»

അവാദിഷം തദൈവാഹം പശ്യ കുർവ്വേ സമാഗമം| ധർമ്മഗ്രന്ഥസ്യ സർഗേ മേ വിദ്യതേ ലിഖിതാ കഥാ| ഈശ മനോഽഭിലാഷസ്തേ മയാ സമ്പൂരയിഷ്യതേ| "

٨ 8 فَبَعْدَ أَنْ عَبَّرَ الْمَسِيحُ عَنْ عَدَمِ رِضَى اللهِ بِجَمِيعِ التَّقْدِمَاتِ وَالذَّبَائِحِ الَّتِي كَانَتْ تُقَرَّبُ مَعَ أَنَّهَا كَانَتْ تُقَدَّمُ وَفْقاً لِلشَّرِيعَةِ،

ഇത്യസ്മിൻ പ്രഥമതോ യേഷാം ദാനം വ്യവസ്ഥാനുസാരാദ് ഭവതി താന്യധി തേനേദമുക്തം യഥാ, ബലിനൈവേദ്യഹവ്യാനി പാപഘ്നഞ്ചോപചാരകം, നേമാനി വാഞ്ഛസി ത്വം ഹി ന ചൈതേഷു പ്രതുഷ്യസീതി|

٩ 9 أَضَافَ قَائِلاً: «هَا أَنَا آتِي لأَعْمَلَ إِرَادَتَكَ!» فَهُوَ، إِذَنْ، يُلْغِي النِّظَامَ السَّابِقَ، لِيَضَعَ مَحَلَّهُ نِظَاماً جَدِيداً.

തതഃ പരം തേനോക്തം യഥാ, "പശ്യ മനോഽഭിലാഷം തേ കർത്തും കുർവ്വേ സമാഗമം;" ദ്വിതീയമ് ഏതദ് വാക്യം സ്ഥിരീകർത്തും സ പ്രഥമം ലുമ്പതി|

١٠ 10 بِمُوجِبِ هَذِهِ الإِرَادَةِ الإِلَهِيَّةِ، صِرْنَا مُقَدَّسِينَ إِذْ قَدَّمَ يَسُوعُ الْمَسِيحُ، مَرَّةً وَاحِدَةً، جَسَدَهُ عِوَضاً عَنَّا!

തേന മനോഽഭിലാഷേണ ച വയം യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യൈകകൃത്വഃ സ്വശരീരോത്സർഗാത് പവിത്രീകൃതാ അഭവാമ|

١١ 11 وَقَدِيماً، كَانَ كُلُّ كَاهِنٍ يَقِفُ يَوْمِيًّا أَمَامَ الْمَذْبَحِ لِيَقُومَ بِمُهِمَّتِهِ، فَيُقَدِّمُ لِلهِ تِلْكَ الذَّبَائِحَ عَيْنَهَا، مَعَ أَنَّهَا لَمْ تَكُنْ قَادِرَةً عَلَى إِزَالَةِ الْخَطَايَا إِطْلاقاً.

അപരമ് ഏകൈകോ യാജകഃ പ്രതിദിനമ് ഉപാസനാം കുർവ്വൻ യൈശ്ച പാപാനി നാശയിതും കദാപി ന ശക്യന്തേ താദൃശാൻ ഏകരൂപാൻ ബലീൻ പുനഃ പുനരുത്സൃജൻ തിഷ്ഠതി|

١٢ 12 وَلَكِنَّ الْمَسِيحَ، رَئِيسَ كَهَنَتِنَا، قَدَّمَ ذَبِيحَةً وَاحِدَةً عَنِ الْخَطَايَا، ثُمَّ جَلَسَ إِلَى الأَبَدِ عَنْ يَمِينِ اللهِ،

കിന്ത്വസൗ പാപനാശകമ് ഏകം ബലിം ദത്വാനന്തകാലാർഥമ് ഈശ്വരസ്യ ദക്ഷിണ ഉപവിശ്യ

١٣ 13 مُنْتَظِراً أَنْ يُوضَعَ أَعْدَاؤُهُ مَوْطِئاً لِقَدَمَيْهِ.

യാവത് തസ്യ ശത്രവസ്തസ്യ പാദപീഠം ന ഭവന്തി താവത് പ്രതീക്ഷമാണസ്തിഷ്ഠതി|

١٤ 14 إِذْ إِنَّهُ، بِتَقْدِمَةٍ وَحِيدَةٍ جَعَلَ أُولَئِكَ الَّذِينَ قَدَّسَهُمْ كَامِلِينَ إِلَى الأَبَدِ.

യത ഏകേന ബലിദാനേന സോഽനന്തകാലാർഥം പൂയമാനാൻ ലോകാൻ സാധിതവാൻ|

١٥ 15 وَالرُّوحُ الْقُدُسُ نَفْسُهُ يَشْهَدُ لَنَا بِهَذِهِ الْحَقِيقَةِ. إِذْ قَالَ أَوَّلاً:

ഏതസ്മിൻ പവിത്ര ആത്മാപ്യസ്മാകം പക്ഷേ പ്രമാണയതി

١٦ 16 «هَذَا هُوَ الْعَهْدُ الَّذِي أُبْرِمُهُ مَعَهُمْ بَعْدَ تِلْكَ الأَيَّامِ، يَقُولُ الرَّبُّ: أَضَعُ شَرَائِعِي فِي دَاخِلِ قُلُوبِهِمْ، وَأَكْتُبُهَا فِي عُقُولِهِمْ».

"യതോ ഹേതോസ്തദ്ദിനാത് പരമ് അഹം തൈഃ സാർദ്ധമ് ഇമം നിയമം സ്ഥിരീകരിഷ്യാമീതി പ്രഥമത ഉക്ത്വാ പരമേശ്വരേണേദം കഥിതം, തേഷാം ചിത്തേ മമ വിധീൻ സ്ഥാപയിഷ്യാമി തേഷാം മനഃസു ച താൻ ലേഖിഷ്യാമി ച,

١٧ 17 ثُمَّ أَضَافَ: «وَلا أَعُودُ أَبَداً إِلَى تَذَكُّرِ خَطَايَاهُمْ وَمُخَالَفَاتِهِمْ».

അപരഞ്ച തേഷാം പാപാന്യപരാധാംശ്ച പുനഃ കദാപി ന സ്മാരിഷ്യാമി| "

١٨ 18 فَحِينَمَا يَتَحَقَّقُ غُفْرَانُ الْخَطَايَا، لَا تَبْقَى حَاجَةٌ بَعْدُ إِلَى تَقْرِيبِ التَّقْدِمَاتِ!

കിന്തു യത്ര പാപമോചനം ഭവതി തത്ര പാപാർഥകബലിദാനം പുന ർന ഭവതി|

١٩ 19 فَلَنَا الآنَ، أَيُّهَا الإِخْوَةُ حَقُّ التَّقَدُّمِ بِثِقَةٍ إِلَى «قُدْسِ الأَقْدَاسِ» (فِي السَّمَاءِ) بِدَمِ يَسُوعَ.

അതോ ഹേ ഭ്രാതരഃ, യീശോ രുധിരേണ പവിത്രസ്ഥാനപ്രവേശായാസ്മാകമ് ഉത്സാഹോ ഭവതി,

٢٠ 20 وَذَلِكَ بِسُلُوكِ هَذَا الطَّرِيقِ الْحَيِّ الْجَدِيدِ الَّذِي شَقَّهُ لَنَا الْمَسِيحُ بِتَمْزِيقِ الحِجَابِ، أَيْ جَسَدِهِ.

യതഃ സോഽസ്മദർഥം തിരസ്കരിണ്യാർഥതഃ സ്വശരീരേണ നവീനം ജീവനയുക്തഞ്ചൈകം പന്ഥാനം നിർമ്മിതവാൻ,

٢١ 21 وَلَنَا أَيْضاً كَاهِنٌ عَظِيمٌ يُمَارِسُ سُلْطَتَهُ عَلَى بَيْتِ اللهِ.

അപരഞ്ചേശ്വരീയപരിവാരസ്യാധ്യക്ഷ ഏകോ മഹായാജകോഽസ്മാകമസ്തി|

٢٢ 22 فَلْنَتَقَدَّمْ إِلَى حَضْرَةِ اللهِ بِقَلْبٍ صَادِقٍ وَبِثِقَةِ الإِيمَانِ الْكَامِلَةِ، بَعْدَمَا طَهَّرَ رَشُّ الدَّمِ قُلُوبَنَا مِنْ كُلِّ شُعُورٍ بِالذَّنْبِ، وَغَسَلَ الْمَاءُ النَّقِيُّ أَجْسَادَنَا.

അതോ ഹേതോരസ്മാഭിഃ സരലാന്തഃകരണൈ ർദൃഢവിശ്വാസൈഃ പാപബോധാത് പ്രക്ഷാലിതമനോഭി ർനിർമ്മലജലേ സ്നാതശരീരൈശ്ചേശ്വരമ് ഉപാഗത്യ പ്രത്യാശായാഃ പ്രതിജ്ഞാ നിശ്ചലാ ധാരയിതവ്യാ|

٢٣ 23 وَلْنَتَمَسَّكْ دَائِماً بِالرَّجَاءِ الَّذِي نَعْتَرِفُ بِهِ، دُونَ أَنْ نَشُكَّ فِي أَنَّهُ سَيَتَحَقَّقُ، لأَنَّ الَّذِي وَعَدَنَا بِتَحْقِيقِهِ، هُوَ أَمِينٌ وَصَادِقٌ.

യതോ യസ്താമ് അങ്ഗീകൃതവാൻ സ വിശ്വസനീയഃ|

٢٤ 24 وَعَلَى كُلِّ وَاحِدٍ مِنَّا أَنْ يَنْتَبِهَ لِلآخَرِينَ، لِنَحُثَّ بَعْضُنَا بَعْضاً عَلَى الْمَحَبَّةِ وَالأَعْمَالِ الصَّالِحَةِ.

അപരം പ്രേമ്നി സത്ക്രിയാസു ചൈകൈകസ്യോത്സാഹവൃദ്ധ്യർഥമ് അസ്മാഭിഃ പരസ്പരം മന്ത്രയിതവ്യം|

٢٥ 25 وَعَلَيْنَا أَلّا نَنْقَطِعَ عَنِ الاجْتِمَاعِ مَعاً، كَمَا تَعَوَّدَ بَعْضُكُمْ أَنْ يَفْعَلَ. إِنَّمَا، يَجْدُرُ بِكُمْ أَنْ تَحُثُّوا وَتُشَجِّعُوا بَعْضُكُمْ بَعْضاً، وَتُوَاظِبُوا عَلَى هَذَا بِقَدْرِ مَا تَرَوْنَ ذَلِكَ الْيَوْمَ يَقْتَرِبُ.

അപരം കതിപയലോകാ യഥാ കുർവ്വന്തി തഥാസ്മാഭിഃ സഭാകരണം ന പരിത്യക്തവ്യം പരസ്പരമ് ഉപദേഷ്ടവ്യഞ്ച യതസ്തത് മഹാദിനമ് ഉത്തരോത്തരം നികടവർത്തി ഭവതീതി യുഷ്മാഭി ർദൃശ്യതേ|

٢٦ 26 فَإِنْ أَخْطَأْنَا عَمْداً بِرَفْضِنَا لِلْمَسِيحِ بَعْدَ حُصُولِنَا عَلَى مَعْرِفَةِ الْحَقِّ، لَا تَبْقَى هُنَاكَ ذَبِيحَةٌ لِغُفْرَانِ الْخَطَايَا،

സത്യമതസ്യ ജ്ഞാനപ്രാപ്തേഃ പരം യദി വയം സ്വംച്ഛയാ പാപാചാരം കുർമ്മസ്തർഹി പാപാനാം കൃതേ ഽന്യത് കിമപി ബലിദാനം നാവശിഷ്യതേ

٢٧ 27 بَلِ انْتِظَارُ الْعِقَابِ الأَكِيدِ فِي لَهِيبِ النَّارِ الَّتِي سَتَلْتَهِمُ الْمُتَمَرِّدِينَ. وَيَا لَهُ مِنِ انْتِظَارٍ مُخِيفٍ!

കിന്തു വിചാരസ്യ ഭയാനകാ പ്രതീക്ഷാ രിപുനാശകാനലസ്യ താപശ്ചാവശിഷ്യതേ|

٢٨ 28 تَعْلَمُونَ أَنَّ مَنْ خَالَفَ شَرِيعَةَ مُوسَى، كَانَ عِقَابُهُ الْمَوْتَ دُونَ رَحْمَةٍ، عَلَى أَنْ يُؤَيِّدَ مُخَالَفَتَهُ شَاهِدَانِ أَوْ ثَلاثَةٌ.

യഃ കശ്ചിത് മൂസസോ വ്യവസ്ഥാമ് അവമന്യതേ സ ദയാം വിനാ ദ്വയോസ്തിസൃണാം വാ സാക്ഷിണാം പ്രമാണേന ഹന്യതേ,

٢٩ 29 فَفِي ظَنِّكُمْ، كَمْ يَكُونُ أَشَدَّ كَثِيراً ذَلِكَ الْعِقَابُ الَّذِي يَسْتَحِقُّهُ مَنْ يَدُوسُ ابْنَ اللهِ، إِذْ يَعْتَبِرُ أَنَّ دَمَ الْعَهْدِ، الَّذِي يَتَقَدَّسُ بِهِ، هُوَ دَمٌ نَجِسٌ، وَبِذَلِكَ يُهِينُ رُوحَ النِّعْمَةِ؟

തസ്മാത് കിം ബുധ്യധ്വേ യോ ജന ഈശ്വരസ്യ പുത്രമ് അവജാനാതി യേന ച പവിത്രീകൃതോ ഽഭവത് തത് നിയമസ്യ രുധിരമ് അപവിത്രം ജാനാതി, അനുഗ്രഹകരമ് ആത്മാനമ് അപമന്യതേ ച, സ കിയന്മഹാഘോരതരദണ്ഡസ്യ യോഗ്യോ ഭവിഷ്യതി?

٣٠ 30 فَنَحْنُ نَعْرِفُ مَنْ قَالَ: «لِيَ الانْتِقَامُ، أَنَا أُجَازِي، يَقُولُ الرَّبُّ!» وَأَيْضاً: «إِنَّ الرَّبَّ سَوْفَ يُحَاكِمُ شَعْبَهُ!»

യതഃ പരമേശ്വരഃ കഥയതി, "ദാനം ഫലസ്യ മത്കർമ്മ സൂചിതം പ്രദദാമ്യഹം| " പുനരപി, "തദാ വിചാരയിഷ്യന്തേ പരേശേന നിജാഃ പ്രജാഃ| " ഇദം യഃ കഥിതവാൻ തം വയം ജാനീമഃ|

٣١ 31 حَقّاً مَا أَرْهَبَ الْوُقُوعَ فِي يَدَيِ اللهِ الْحَيِّ!

അമരേശ്വരസ്യ കരയോഃ പതനം മഹാഭയാനകം|

٣٢ 32 لَا تَنْسَوْا أَبَداً تِلْكَ الأَيَّامَ الْمَاضِيَةَ الَّتِي فِيهَا، بَعْدَمَا أَشْرَقَ عَلَيْكُمْ نُورُ الإِيمَانِ بِالْمَسِيحِ، صَبَرْتُمْ عَلَى جِهَادٍ مَرِيرٍ طَوِيلٍ، إِذْ قَاسَيْتُمْ كَثِيراً مِنَ الآلامِ.

ഹേ ഭ്രാതരഃ, പൂർവ്വദിനാനി സ്മരത യതസ്തദാനീം യൂയം ദീപ്തിം പ്രാപ്യ ബഹുദുർഗതിരൂപം സംഗ്രാമം സഹമാനാ ഏകതോ നിന്ദാക്ലേശൈഃ കൗതുകീകൃതാ അഭവത,

٣٣ 33 وَذَلِكَ عِنْدَمَا تَعَرَّضْتُمْ لِلإِهَانَاتِ وَالْمُضَايَقَاتِ مِنْ جِهَةٍ، وَعِنْدَمَا شَارَكْتُمُ الَّذِينَ عُومِلُوا مِثْلَ هَذِهِ الْمُعَامَلَةِ مِنْ جِهَةٍ أُخْرَى.

അന്യതശ്ച തദ്ഭോഗിനാം സമാംശിനോ ഽഭവത|

٣٤ 34 فَقَدْ تَعَاطَفْتُمْ مَعَ الْمَسْجُونِينَ، كَمَا تَقَبَّلْتُمْ نَهْبَ مُمْتَلَكَاتِكُمْ بِفَرَحٍ، عِلْماً مِنْكُمْ بِأَنَّ لَكُمْ فِي السَّمَاءِ ثَرْوَةً أَفْضَلَ وَأَبْقَى.

യൂയം മമ ബന്ധനസ്യ ദുഃഖേന ദുഃഖിനോ ഽഭവത, യുഷ്മാകമ് ഉത്തമാ നിത്യാ ച സമ്പത്തിഃ സ്വർഗേ വിദ്യത ഇതി ജ്ഞാത്വാ സാനന്ദം സർവ്വസ്വസ്യാപഹരണമ് അസഹധ്വഞ്ച|

٣٥ 35 إِذَنْ، لَا تَتَخَلَّوْا عَنْ ثِقَتِكُمْ بِالرَّبِّ. فَإِنَّ لَهَا مُكَافَأَةً عَظِيمَةً.

അതഏവ മഹാപുരസ്കാരയുക്തം യുഷ്മാകമ് ഉത്സാഹം ന പരിത്യജത|

٣٦ 36 إِنَّكُمْ تحْتَاجُونَ إِلَى الصَّبْرِ لِتَعْمَلُوا إِرَادَةَ اللهِ، فَتَنَالُوا الْبَرَكَةَ الَّتِي وُعِدْتُمْ بِها.

യതോ യൂയം യേനേശ്വരസ്യേച്ഛാം പാലയിത്വാ പ്രതിജ്ഞായാഃ ഫലം ലഭധ്വം തദർഥം യുഷ്മാഭി ർധൈര്യ്യാവലമ്ബനം കർത്തവ്യം|

٣٧ 37 فَقَرِيباً جِدّاً، سَيَأْتِي الآتِي وَلا يَتَمَهَّلُ.

യേനാഗന്തവ്യം സ സ്വൽപകാലാത് പരമ് ആഗമിഷ്യതി ന ച വിലമ്ബിഷ്യതേ|

٣٨ 38 وَأَمَّا مَنْ تَبَرَّرَ بِالإِيمَانِ، فَبِالإِيمَانِ يَحْيَا. وَمَنِ ارْتَدَّ لَا تُسَرُّ بِهِ نَفْسِي!

"പുണ്യവാൻ ജനോ വിശ്വാസേന ജീവിഷ്യതി കിന്തു യദി നിവർത്തതേ തർഹി മമ മനസ്തസ്മിൻ ന തോഷം യാസ്യതി| "

٣٩ 39 وَلَكِنَّنَا نَحْنُ لَسْنَا مِنْ أَهْلِ الارْتِدَادِ الْمُؤَدِّي إِلَى الْهَلاكِ، بَلْ مِنْ أَهْلِ الإِيمَانِ الْمُؤَدِّي إِلَى خَلاصِ نُفُوسِنَا!

കിന്തു വയം വിനാശജനികാം ധർമ്മാത് നിവൃത്തിം ന കുർവ്വാണാ ആത്മനഃ പരിത്രാണായ വിശ്വാസം കുർവ്വാമഹേ|