عِبرانِيّين 6
| لِذَلِكَ، فَلْنَتْرُكْ تِلْكَ الأُمُورَ الأَوَّلِيَّةَ عَنِ الْمَسِيحِ، وَنَتَقَدَّمْ إِلَى النُّضْجِ الْكَامِلِ. وَلا نَعُودُ إلَى تِلْكَ الأُسُسِ الَّتِي تَعَلَّمْنَاهَا سَابِقاً، وَهِيَ: التَّوْبَةُ مِنَ الأَعْمَالِ الْمُمِيتَةِ، وَالإِيمَانُ بِاللهِ، | ١ 1 |
വയം മൃതിജനകകർമ്മഭ്യോ മനഃപരാവർത്തനമ് ഈശ്വരേ വിശ്വാസോ മജ്ജനശിക്ഷണം ഹസ്താർപണം മൃതലോകാനാമ് ഉത്ഥാനമ്
| وَالنُّظُمُ الْمُخْتَصَّةُ بِطُقُوسِ الْمَعْمُودِيَّةِ، وَوَضْعُ الأَيْدِي، وَقِيَامَةُ الأَمْوَاتِ، وَالدَّيْنُونَةُ الأَبَدِيَّةُ. (aiōnios g166) | ٢ 2 |
അനന്തകാലസ്ഥായിവിചാരാജ്ഞാ ചൈതൈഃ പുനർഭിത്തിമൂലം ന സ്ഥാപയന്തഃ ഖ്രീഷ്ടവിഷയകം പ്രഥമോപദേശം പശ്ചാത്കൃത്യ സിദ്ധിം യാവദ് അഗ്രസരാ ഭവാമ| (aiōnios g166)
| وَبِإِذْنِ اللهِ، سَنَفْعَلُ ذَلِكَ! | ٣ 3 |
ഈശ്വരസ്യാനുമത്യാ ച തദ് അസ്മാഭിഃ കാരിഷ്യതേ|
| ذَلِكَ لأَنَّ الَّذِينَ قَدْ تَعَرَّضُوا مَرَّةً لِنُورِ الإِيمَانِ بِالْمَسِيحِ، فَذَاقُوا الْعَطِيَّةَ السَّمَاوِيَّةَ، وَصَارُوا مِنْ شُرَكَاءِ الرُّوحِ الْقُدُسِ، | ٤ 4 |
യ ഏകകൃത്വോ ദീപ്തിമയാ ഭൂത്വാ സ്വർഗീയവരരസമ് ആസ്വദിതവന്തഃ പവിത്രസ്യാത്മനോഽംശിനോ ജാതാ
| وَذَاقُوا كَلِمَةَ اللهِ الطَّيِّبَةَ، وَشَاهَدُوا مُعْجِزَاتِ «الْعَالَمِ الآتِي»، (aiōn g165) | ٥ 5 |
ഈശ്വരസ്യ സുവാക്യം ഭാവികാലസ്യ ശക്തിഞ്ചാസ്വദിതവന്തശ്ച തേ ഭ്രഷ്ട്വാ യദി (aiōn g165)
| ثُمَّ ارْتَدُّوا، أُولَئِكَ يَسْتَحِيلُ عَلَيْهِمْ أَنْ يَتَجَدَّدُوا ثَانِيَةً فَيَعُودُوا إِلَى التَّوْبَةِ. فَهُمْ يَجْنُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ إِذْ يَصْلِبُونَ ابْنَ اللهِ مَرَّةً ثَانِيَةً وَيَجْعَلُونَهُ عُرْضَةً لِلْعَارِ. | ٦ 6 |
സ്വമനോഭിരീശ്വരസ്യ പുത്രം പുനഃ ക്രുശേ ഘ്നന്തി ലജ്ജാസ്പദം കുർവ്വതേ ച തർഹി മനഃപരാവർത്തനായ പുനസ്താൻ നവീനീകർത്തും കോഽപി ന ശക്നോതി|
| وَلا عَجَبَ، فَالتُّرْبَةُ الَّتِي تَشْرَبُ الأَمْطَارَ النَّازِلَةَ عَلَيْهَا مِرَاراً كَثِيرَةً، ثُمَّ تُنْتِجُ نَبَاتاً يَنْفَعُ الَّذِينَ حَرَثُوهَا، تَنَالُ الْبَرَكَةَ مِنَ اللهِ! | ٧ 7 |
യതോ യാ ഭൂമിഃ സ്വോപരി ഭൂയഃ പതിതം വൃഷ്ടിം പിവതീ തത്ഫലാധികാരിണാം നിമിത്തമ് ഇഷ്ടാനി ശാകാദീന്യുത്പാദയതി സാ ഈശ്വരാദ് ആശിഷം പ്രാപ്താ|
| وَلَكِنَّهَا، إِنْ أَخْرَجَتِ الشَّوْكَ وَالعُشْبَ البَرِّيَّ، تَكُونُ مَرْفُوضَةً وَتَسْتَحِقُّ اللَّعْنَةَ، وَمَا نِهَايَتُهَا إِلّا الْحَرِيقُ. | ٨ 8 |
കിന്തു യാ ഭൂമി ർഗോക്ഷുരകണ്ടകവൃക്ഷാൻ ഉത്പാദയതി സാ ന ഗ്രാഹ്യാ ശാപാർഹാ ച ശേഷേ തസ്യാ ദാഹോ ഭവിഷ്യതി|
| أَيُّهَا الأَحِبَّاءُ، مَعَ أَنِّي قَصَدْتُ تَحْذِيرَكُمْ بِمَا قُلْتُهُ هُنَا، فَأَنَا مُقْتَنِعٌ بِأَنَّ خَلاصَكُمْ أَمْرٌ لَا شَكَّ فِيهِ. إِذْ قَدْ عَمِلْتُمْ أَعْمَالاً فُضْلَى، تُرَافِقُ هَذَا الخَلاصَ. | ٩ 9 |
ഹേ പ്രിയതമാഃ, യദ്യപി വയമ് ഏതാദൃശം വാക്യം ഭാഷാമഹേ തഥാപി യൂയം തത ഉത്കൃഷ്ടാഃ പരിത്രാണപഥസ്യ പഥികാശ്ചാധ്വ ഇതി വിശ്വസാമഃ|
| وَلَيْسَ اللهُ بِظَالِمٍ حَتَّى يَنْسَى عَمَلَكُمُ الْجَادَّ فِي إِظْهَارِ مَحَبَّتِكُمْ لَهُ عَنْ طَرِيقِ خِدْمَتِكُمْ لِلْقِدِّيسِينَ إِكْرَاماً لاسْمِهِ، الأَمْرُ الَّذِي قُمْتُمْ بِهِ قَبْلاً، وَتَقُومُونَ بِهِ الآنَ! | ١٠ 10 |
യതോ യുഷ്മാഭിഃ പവിത്രലോകാനാം യ ഉപകാരോ ഽകാരി ക്രിയതേ ച തേനേശ്വരസ്യ നാമ്നേ പ്രകാശിതം പ്രേമ ശ്രമഞ്ച വിസ്മർത്തുമ് ഈശ്വരോഽന്യായകാരീ ന ഭവതി|
| وَإِنَّمَا نَتَمَنَّى أَنْ يُظْهِرَ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْكُمُ اجْتِهَاداً مُمَاثِلاً فِي الْمُحَافَظَةِ حَتَّى النِّهَايَةِ عَلَى الثِّقَةِ الْكَامِلَةِ بِالرَّجَاءِ. | ١١ 11 |
അപരം യുഷ്മാകമ് ഏകൈകോ ജനോ യത് പ്രത്യാശാപൂരണാർഥം ശേഷം യാവത് തമേവ യത്നം പ്രകാശയേദിത്യഹമ് ഇച്ഛാമി|
| وَذَلِكَ حَتَّى لَا تَتَكَاسَلُوا، بَلْ تَقْتَدُوا بِالَّذِينَ يَرِثُونَ مَا وَعَدَ اللهُ بِهِ، عَنْ طَرِيقِ الإِيمَانِ وَالصَّبْرِ. | ١٢ 12 |
അതഃ ശിഥിലാ ന ഭവത കിന്തു യേ വിശ്വാസേന സഹിഷ്ണുതയാ ച പ്രതിജ്ഞാനാം ഫലാധികാരിണോ ജാതാസ്തേഷാമ് അനുഗാമിനോ ഭവത|
| لِنَأْخُذْ وَعْدَ اللهِ لإِبْرَاهِيمَ مَثَلاً. فَلَمَّا قَطَعَ لَهُ ذَلِكَ الْوَعْدَ، أَقْسَمَ بِنَفْسِهِ، إِذْ لَيْسَ هُنَالِكَ مَنْ هُوَ أَعْظَمُ مِنْهُ حَتَّى يُقْسِمَ بِهِ. | ١٣ 13 |
ഈശ്വരോ യദാ ഇബ്രാഹീമേ പ്രത്യജാനാത് തദാ ശ്രേഷ്ഠസ്യ കസ്യാപ്യപരസ്യ നാമ്നാ ശപഥം കർത്തും നാശക്നോത്, അതോ ഹേതോഃ സ്വനാമ്നാ ശപഥം കൃത്വാ തേനോക്തം യഥാ,
| وَقَدْ قَالَ لَهُ: «لأُبَارِكَنَّكَ وَأُعْطِيَنَّكَ نَسْلاً كَثِيراً!» | ١٤ 14 |
"സത്യമ് അഹം ത്വാമ് ആശിഷം ഗദിഷ്യാമി തവാന്വയം വർദ്ധയിഷ്യാമി ച| "
| وَهَكَذَا، انْتَظَرَ إِبْرَاهِيمُ بِصَبْرٍ فَنَالَ مَا وُعِدَ بِهِ. | ١٥ 15 |
അനേന പ്രകാരേണ സ സഹിഷ്ണുതാം വിധായ തസ്യാഃ പ്രത്യാശായാഃ ഫലം ലബ്ധവാൻ|
| فَالْوَاقِعُ أَنَّ النَّاسَ يُقْسِمُونَ بِالأَعْظَمِ، وَالْقَسَمُ عِنْدَهُمْ، يَضَعُ حَدّاً لِكُلِّ مُشَاجَرَةٍ لأَنَّهُ يَحْسُمُ الأُمُورَ. | ١٦ 16 |
അഥ മാനവാഃ ശ്രേഷ്ഠസ്യ കസ്യചിത് നാമ്നാ ശപന്തേ, ശപഥശ്ച പ്രമാണാർഥം തേഷാം സർവ്വവിവാദാന്തകോ ഭവതി|
| وَلِذَلِكَ، لَمَّا أَرَادَ اللهُ أَنْ يُؤَكِّدَ بِصُورَةٍ قَاطِعَةٍ لِوَارِثِي وَعْدِهِ أَنَّ قَرَارَهُ لَا يَتَغَيَّرُ أَبَداً، ثَبَّتَهُ بِالْقَسَمِ. | ١٧ 17 |
ഇത്യസ്മിൻ ഈശ്വരഃ പ്രതിജ്ഞായാഃ ഫലാധികാരിണഃ സ്വീയമന്ത്രണായാ അമോഘതാം ബാഹുല്യതോ ദർശയിതുമിച്ഛൻ ശപഥേന സ്വപ്രതിജ്ഞാം സ്ഥിരീകൃതവാൻ|
| فَاسْتِنَاداً إِلَى وَعْدِ اللهِ وَقَسَمِهِ، وَهُمَا أَمْرَانِ ثَابِتَانِ لَا يَتَغَيَّرَانِ وَيَسْتَحِيلُ أَنْ يَكْذِبَ اللهُ فِيهِمَا، نَحْصُلُ عَلَى تَشْجِيعٍ قَوِيٍّ، بَعْدَمَا الْتَجَأْنَا إِلَى التَّمَسُّكِ بِالرَّجَاءِ الْمَوْضُوعِ أَمَامَنَا. | ١٨ 18 |
അതഏവ യസ്മിൻ അനൃതകഥനമ് ഈശ്വരസ്യ ന സാധ്യം താദൃശേനാചലേന വിഷയദ്വയേന സമ്മുഖസ്ഥരക്ഷാസ്ഥലസ്യ പ്രാപ്തയേ പലായിതാനാമ് അസ്മാകം സുദൃഢാ സാന്ത്വനാ ജായതേ|
| هَذَا الرَّجَاءُ هُوَ لَنَا بِمَثَابَةِ مِرْسَاةٍ أَمِينَةٍ ثَابِتَةٍ تَشُدُّ نُفُوسَنَا إِلَى مَا وَرَاءَ الْحِجَابِ السَّمَاوِيِّ. | ١٩ 19 |
സാ പ്രത്യാശാസ്മാകം മനോനൗകായാ അചലോ ലങ്ഗരോ ഭൂത്വാ വിച്ഛേദകവസ്ത്രസ്യാഭ്യന്തരം പ്രവിഷ്ടാ|
| فَلأَجْلِنَا دَخَلَ يَسُوعُ إِلَى هُنَاكَ سَابِقاً لَنَا. وَهُوَ هُنَاكَ يَقُومُ بِمُهِمَّتِهِ نِيَابَةً عَنَّا بَعْدَمَا صَارَ رَئِيسَ كَهَنَةٍ إِلَى الأَبَدِ عَلَى رُتْبَةِ مَلْكِيصَادَقَ! (aiōn g165) | ٢٠ 20 |
തത്രൈവാസ്മാകമ് അഗ്രസരോ യീശുഃ പ്രവിശ്യ മൽകീഷേദകഃ ശ്രേണ്യാം നിത്യസ്ഥായീ യാജകോഽഭവത്| (aiōn g165)
