1 بطرس 3

١ 1 كَذَلِكَ، أَيَّتُهَا الزَّوْجَاتُ، اخْضَعْنَ لأَزْوَاجِكُنَّ. حَتَّى وَإِنْ كَانَ الزَّوْجُ غَيْرَ مُؤْمِنٍ بِالْكَلِمَةِ، تَجْذِبُهُ زَوْجَتُهُ إِلَى الإِيمَانِ، بِتَصَرُّفِهَا اللّائِقِ دُونَ كَلامٍ،

ഹേ യോഷിതഃ, യൂയമപി നിജസ്വാമിനാം വശ്യാ ഭവത തഥാ സതി യദി കേചിദ് വാക്യേ വിശ്വാസിനോ ന സന്തി തർഹി

٢ 2 وَذَلِكَ حِينَ يُلاحِظُ سُلُوكَهَا الطَّاهِرَ وَوَقَارَهَا.

തേ വിനാവാക്യം യോഷിതാമ് ആചാരേണാർഥതസ്തേഷാം പ്രത്യക്ഷേണ യുഷ്മാകം സഭയസതീത്വാചാരേണാക്രഷ്ടും ശക്ഷ്യന്തേ|

٣ 3 وَعَلَى الْمَرْأَةِ أَلّا تَتَزَيَّنَ بِالزِّينَةِ الْخَارِجِيَّةَ لإِظْهَارِ جَمَالِهَا، بِضَفْرِ الشَّعْرِ وَالتَّحَلِّي بِالذَّهَبِ وَلُبْسِ الثِّيَابِ الْفَاخِرَةِ.

അപരം കേശരചനയാ സ്വർണാലങ്കാരധാരണോന പരിച്ഛദപരിധാനേന വാ യുഷ്മാകം വാഹ്യഭൂഷാ ന ഭവതു,

٤ 4 وَإِنَّمَا تَتَزَيَّنُ بِالزِّينَةِ الدَّاخِلِيَّةَ، لِيَكُونَ قَلْبُهَا مُتَزَيِّناً بِرُوحِ الْوَدَاعَةِ وَالْهُدُوءِ. هَذِهِ هِيَ الزِّينَةُ الَّتِي لَا تَفْنَى، وَهِيَ غَالِيَةُ الثَّمَنِ فِي نَظَرِ اللهِ!

കിന്ത്വീശ്വരസ്യ സാക്ഷാദ് ബഹുമൂല്യക്ഷമാശാന്തിഭാവാക്ഷയരത്നേന യുക്തോ ഗുപ്ത ആന്തരികമാനവ ഏവ|

٥ 5 وَبِهَا كَانَتْ تَتَزَيَّنُ النِّسَاءُ التَّقِيَّاتُ قَدِيماً، فَكَانَتِ الْوَاحِدَةُ مِنْهُنَّ تَتَّكِلُ عَلَى اللهِ وَتَخْضَعُ لِزَوْجِهَا.

യതഃ പൂർവ്വകാലേ യാഃ പവിത്രസ്ത്രിയ ഈശ്വരേ പ്രത്യാശാമകുർവ്വൻ താ അപി താദൃശീമേവ ഭൂഷാം ധാരയന്ത്യോ നിജസ്വാമിനാം വശ്യാ അഭവൻ|

٦ 6 فَسَارَةُ، مَثَلاً، كَانَتْ تُطِيعُ زَوْجَهَا إِبْرَاهِيمَ وَتَدْعُوهُ «سَيِّدِي». وَالْمُؤْمِنَاتُ اللَّوَاتِي يَقْتَدِينَ بِها، يُثْبِتْنَ أَنَّهُنَّ بَنَاتٌ لَهَا، إِذْ يَتَصَرَّفْنَ تَصَرُّفاً صَالِحاً، فَلا يَخَفْنَ أَيَّ تَهْدِيدٍ.

തഥൈവ സാരാ ഇബ്രാഹീമോ വശ്യാ സതീ തം പതിമാഖ്യാതവതീ യൂയഞ്ച യദി സദാചാരിണ്യോ ഭവഥ വ്യാകുലതയാ ച ഭീതാ ന ഭവഥ തർഹി തസ്യാഃ കന്യാ ആധ്വേ|

٧ 7 وَأَنْتُمْ، أَيُّهَا الأَزْوَاجُ، إِذْ تُسَاكِنُونَ زَوْجَاتِكُمْ عَالِمِينَ بِأَنَّهُنَّ أَضْعَفُ مِنْكُمْ، أَكْرِمُوهُنَّ بِاعْتِبَارِهِنَّ شَرِيكَاتٍ لَكُمْ فِي وِرَاثَةِ نِعْمَةِ الْحَيَاةِ، لِكَيْ لَا يَعُوقَ صَلَوَاتِكُمْ شَيْءٌ.

ഹേ പുരുഷാഃ, യൂയം ജ്ഞാനതോ ദുർബ്ബലതരഭാജനൈരിവ യോഷിദ്ഭിഃ സഹവാസം കുരുത, ഏകസ്യ ജീവനവരസ്യ സഹഭാഗിനീഭ്യതാഭ്യഃ സമാദരം വിതരത ച ന ചേദ് യുഷ്മാകം പ്രാർഥനാനാം ബാധാ ജനിഷ്യതേ|

٨ 8 وَالْخُلاصَةُ، كُونُوا جَمِيعاً مُتَّحِدِينَ فِي الرَّأْيِ، مُتَعَاطِفِينَ بَعْضُكُمْ مَعَ بَعْضٍ، مُبَادِلِينَ أَحَدُكُمُ الآخَرَ الْمَحَبَّةَ الأَخَوِيَّةَ، شَفُوقِينَ، مُتَوَاضِعِينَ.

വിശേഷതോ യൂയം സർവ്വ ഏകമനസഃ പരദുഃഖൈ ർദുഃഖിതാ ഭ്രാതൃപ്രമിണഃ കൃപാവന്തഃ പ്രീതിഭാവാശ്ച ഭവത|

٩ 9 لَا تُبَادِلُوا الشَّرَّ بِشَرٍّ، وَلا الشَّتِيمَةَ بِشَتِيمَةٍ. بَلْ بِالْعَكْسِ: بَارِكُوا، فَتَرِثُوا الْبَرَكَةَ، لأَنَّهُ لِهَذَا دَعَاكُمُ اللهُ.

അനിഷ്ടസ്യ പരിശോധേനാനിഷ്ടം നിന്ദായാ വാ പരിശോധേന നിന്ദാം ന കുർവ്വന്ത ആശിഷം ദത്ത യതോ യൂയമ് ആശിരധികാരിണോ ഭവിതുമാഹൂതാ ഇതി ജാനീഥ|

١٠ 10 فَمَنْ أَرَادَ أَنْ يَتَمَتَّعَ بِحَيَاةٍ سَعِيدَةٍ وَأَيَّامٍ طَيِّبَةٍ، فَلْيَمْنَعْ لِسَانَهُ عَنِ الشَّرِّ وَشَفَتَيْهِ عَنْ كَلامِ الْغِشِّ.

അപരഞ്ച, ജീവനേ പ്രീയമാണോ യഃ സുദിനാനി ദിദൃക്ഷതേ| പാപാത് ജിഹ്വാം മൃഷാവാക്യാത് സ്വാധരൗ സ നിവർത്തയേത്|

١١ 11 لِيَتَحَوَّلْ عَنِ الشَّرِّ وَيَفْعَلِ الْخَيْرَ. لِيَطْلُبِ السَّلامَ وَيَسْعَ لِلْوُصُولِ إِلَيْهِ.

സ ത്യജേദ് ദുഷ്ടതാമാർഗം സത്ക്രിയാഞ്ച സമാചരേത്| മൃഗയാണശ്ച ശാന്തിം സ നിത്യമേവാനുധാവതു|

١٢ 12 لأَنَّ الرَّبَّ يَرْعَى الأَبْرَارَ بِعِنَايَتِهِ، وَيَسْتَجِيبُ إِلَى دُعَائِهِمْ. وَلكِنَّهُ يَقِفُ ضِدَّ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الشَّرَّ.

ലോചനേ പരമേശസ്യോന്മീലിതേ ധാർമ്മികാൻ പ്രതി| പ്രാർഥനായാഃ കൃതേ തേഷാഃ തച്ഛ്രോത്രേ സുഗമേ സദാ| ക്രോധാസ്യഞ്ച പരേശസ്യ കദാചാരിഷു വർത്തതേ|

١٣ 13 مَنْ يُؤْذِيكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُتَحَمِّسِينَ لِلْخَيْرِ؟

അപരം യദി യൂയമ് ഉത്തമസ്യാനുഗാമിനോ ഭവഥ തർഹി കോ യുഷ്മാൻ ഹിംസിഷ്യതേ?

١٤ 14 وَإِنْ كَانَ لابُدَّ أَنْ تَتَأَلَّمُوا فِي سَبِيلِ الْبِرِّ، فَطُوبَى لَكُمْ! لَا تَخَافُوا مِنْ تَهْدِيدِ الَّذِينَ يَضْطَهِدُونَكُمْ، وَلا تَقْلَقُوا.

യദി ച ധർമ്മാർഥം ക്ലിശ്യധ്വം തർഹി ധന്യാ ഭവിഷ്യഥ| തേഷാമ് ആശങ്കയാ യൂയം ന ബിഭീത ന വിങ്ക്ത വാ|

١٥ 15 وَإِنَّمَا كَرِّسُوا الْمَسِيحَ رَبّاً فِي قُلُوبِكُمْ. وَكُونُوا دَائِماً مُسْتَعِدِّينَ لأَنْ تُقَدِّمُوا جَوَاباً مُقْنِعاً لِكُلِّ مَنْ يَسْأَلُكُمْ عَنْ سَبَبِ الرَّجَاءِ الَّذِي فِي دَاخِلِكُمْ

മനോഭിഃ കിന്തു മന്യധ്വം പവിത്രം പ്രഭുമീശ്വരം| അപരഞ്ച യുഷ്മാകമ് ആന്തരികപ്രത്യാശായാസ്തത്ത്വം യഃ കശ്ചിത് പൃച്ഛതി തസ്മൈ ശാന്തിഭീതിഭ്യാമ് ഉത്തരം ദാതും സദാ സുസജ്ജാ ഭവത|

١٦ 16 عَلَى أَنْ تَفْعَلُوا ذَلِكَ بِوَدَاعَةٍ وَاحْتِرَامٍ، مُحَافِظِينَ عَلَى طَهَارَةِ ضَمَائِرِكُمْ، سَالِكِينَ فِي الْمَسِيحِ سُلُوكاً صَالِحاً، وَعِنْدَئِذٍ يَخِيبُ الَّذِينَ يُوَجِّهُونَ إِلَيْكُمُ التُّهَمَ الْكَاذِبَةَ ويَشْتُمُونَكُمْ كَأَنَّكُمْ تَفْعَلُونَ شَرّاً.

യേ ച ഖ്രീഷ്ടധർമ്മേ യുഷ്മാകം സദാചാരം ദൂഷയന്തി തേ ദുഷ്കർമ്മകാരിണാമിവ യുഷ്മാകമ് അപവാദേന യത് ലജ്ജിതാ ഭവേയുസ്തദർഥം യുഷ്മാകമ് ഉത്തമഃ സംവേദോ ഭവതു|

١٧ 17 فَإِنْ كَانَ اللهُ يُرِيدُ لَكُمْ أَنْ تَتَأَلَّمُوا، فَمِنَ الأَفْضَلِ أَنْ تَتَأَلَّمُوا وَأَنْتُمْ تَفْعَلُونَ الْخَيْرَ لَا الشَّرَّ.

ഈശ്വരസ്യാഭിമതാദ് യദി യുഷ്മാഭിഃ ക്ലേശഃ സോഢവ്യസ്തർഹി സദാചാരിഭിഃ ക്ലേശസഹനം വരം ന ച കദാചാരിഭിഃ|

١٨ 18 فَإِنَّ الْمَسِيحَ نَفْسَهُ مَاتَ مَرَّةً وَاحِدَةً لِكَيْ يَحُلَّ مُشْكِلَةَ الْخَطَايَا. فَمَعَ أَنَّهُ هُوَ البَارُّ، فَقَدْ تَأَلَّمَ مِنْ أَجْلِنَا نَحْنُ الْمُذْنِبِينَ، لِكَيْ يُقَرِّبَنَا إِلَى اللهِ، فَمَاتَ بِجِسْمِهِ الْبَشَرِيِّ، ثُمَّ عَادَ حَيًّا بِالرُّوحِ.

യസ്മാദ് ഈശ്വരസ്യ സന്നിധിമ് അസ്മാൻ ആനേതുമ് അധാർമ്മികാണാം വിനിമയേന ധാർമ്മികഃ ഖ്രീഷ്ടോ ഽപ്യേകകൃത്വഃ പാപാനാം ദണ്ഡം ഭുക്തവാൻ, സ ച ശരീരസമ്ബന്ധേ മാരിതഃ കിന്ത്വാത്മനഃ സമ്ബന്ധേ പുന ർജീവിതോ ഽഭവത്|

١٩ 19 بِهَذَا الرُّوحِ نَفْسِهِ، ذَهَبَ وَبَشَّرَ الأَرْوَاحَ السَّجِينَةَ.

തത്സമ്ബന്ധേ ച സ യാത്രാം വിധായ കാരാബദ്ധാനാമ് ആത്മനാം സമീപേ വാക്യം ഘോഷിതവാൻ|

٢٠ 20 وَذَلِكَ بَعْدَمَا رَفَضُوا الْبِشَارَةَ فِي أَيَّامِ نُوحٍ، عِنْدَمَا كَانَ اللهُ يَتَأَنَّى صَابِراً طَوَالَ المُدَّةِ الَّتِي كَانَ نُوحٌ يَبْنِي فِيهَا السَّفِينَةَ، الَّتِي نَجَا بِها عَدَدٌ قَلِيلٌ مِنَ النَّاسِ عَبْرَ الْمَاءِ، ثَمَانِيَةُ أَشْخَاصٍ فَقَطْ!

പുരാ നോഹസ്യ സമയേ യാവത് പോതോ നിരമീയത താവദ് ഈശ്വരസ്യ ദീർഘസഹിഷ്ണുതാ യദാ വ്യലമ്ബത തദാ തേഽനാജ്ഞാഗ്രാഹിണോഽഭവൻ| തേന പോതോനാൽപേഽർഥാദ് അഷ്ടാവേവ പ്രാണിനസ്തോയമ് ഉത്തീർണാഃ|

٢١ 21 وَعَمَلِيَّةُ النَّجَاةِ هَذِهِ مُصَوَّرَةٌ فِي الْمَعْمُودِيَّةِ الَّتِي لَا نَقْصِدُ بِها أَنْ نَغْتَسِلَ مِنْ أَوْسَاخِ أَجْسَامِنَا، بَلْ هِيَ تَعَهُّدُ ضَمِيرٍ صَالِحٍ أَمَامَ اللهِ بِفَضْلِ قِيَامَةِ يَسُوعَ الْمَسِيحِ،

തന്നിദർശനഞ്ചാവഗാഹനം (അർഥതഃ ശാരീരികമലിനതായാ യസ്ത്യാഗഃ സ നഹി കിന്ത്വീശ്വരായോത്തമസംവേദസ്യ യാ പ്രതജ്ഞാ സൈവ) യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ പുനരുത്ഥാനേനേദാനീമ് അസ്മാൻ ഉത്താരയതി,

٢٢ 22 الَّذِي انْطَلَقَ إِلَى السَّمَاءِ، وَهُوَ الآنَ جَالِسٌ عَنْ يَمِينِ اللهِ؛ وَقَدْ جُعِلَتِ الْمَلائِكَةُ وَالسُّلُطَاتُ وَالْقُوَّاتُ (الرُّوحِيَّةُ) خَاضِعَةً لَهُ!

യതഃ സ സ്വർഗം ഗത്വേശ്വരസ്യ ദക്ഷിണേ വിദ്യതേ സ്വർഗീയദൂതാഃ ശാസകാ ബലാനി ച തസ്യ വശീഭൂതാ അഭവൻ|

A Dove is Sent Forth from the Ark