1 بطرس 4

١ 1 فَبِمَا أَنَّ الْمَسِيحَ قَدْ تَحَمَّلَ الآلامَ الْجِسْمِيَّةَ لأَجْلِكُمْ، سَلِّحُوا أَنْفُسَكُمْ بِالاسْتِعْدَادِ دَائِماً لِتَحَمُّلِ الآلامِ. فَإِنَّ مَنْ يَتَحَمَّلُ الآلامَ الْجِسْمِيَّةَ، يَكُونُ قَدْ قَاطَعَ الْخَطِيئَةَ.

അസ്മാകം വിനിമയേന ഖ്രീഷ്ടഃ ശരീരസമ്ബന്ധേ ദണ്ഡം ഭുക്തവാൻ അതോ ഹേതോഃ ശരീരസമ്ബന്ധേ യോ ദണ്ഡം ഭുക്തവാൻ സ പാപാത് മുക്ത

٢ 2 وَغَايَتُهُ أَنْ يَعِيشَ بَقِيَّةَ عُمْرِهِ فِي الْجَسَدِ، مُنْقَاداً لَا لِشْهَوَاتِ النَّاسِ، بَلْ لإِرَادَةِ اللهِ.

ഇതിഭാവേന യൂയമപി സുസജ്ജീഭൂയ ദേഹവാസസ്യാവശിഷ്ടം സമയം പുനർമാനവാനാമ് ഇച്ഛാസാധനാർഥം നഹി കിന്ത്വീശ്വരസ്യേച്ഛാസാധനാർഥം യാപയത|

٣ 3 كَفَاكُمْ ذَلِكَ الزَّمَانُ الْمَاضِي مِنْ حَيَاتِكُمْ، لِتَكُونُوا قَدْ سَلَكْتُمْ سُلُوكَ الْوَثَنِيِّينَ، حِينَ كُنْتُمْ تَعِيشُونَ فِي الدَّعَارَةِ وَالشَّهْوَاتِ وَإِدْمَانِ الْخَمْرِ، وَحَفَلاتِ السُّكْرِ وَالْعَرْبَدَةِ، وَعِبَادَةِ الأَصْنَامِ الْمُحَرَّمَةِ.

ആയുഷോ യഃ സമയോ വ്യതീതസ്തസ്മിൻ യുഷ്മാഭി ര്യദ് ദേവപൂജകാനാമ് ഇച്ഛാസാധനം കാമകുത്സിതാഭിലാഷമദ്യപാനരങ്ഗരസമത്തതാഘൃണാർഹദേവപൂജാചരണഞ്ചാകാരി തേന ബാഹുല്യം|

٤ 4 وَرِفَاقُكُمْ فِي تِلْكَ الْعِيشَةِ سَابِقاً يَسْتَغْرِبُونَ أَنَّكُمْ لَا تَرْكُضُونَ مَعَهُمْ إِلَى فَيْضِ هذِهِ الْخَلاعَةِ، وَيُجَرِّحُونَ سُمْعَتَكُمْ.

യൂയം തൈഃ സഹ തസ്മിൻ സർവ്വനാശപങ്കേ മജ്ജിതും ന ധാവഥ, ഇത്യനേനാശ്ചര്യ്യം വിജ്ഞായ തേ യുഷ്മാൻ നിന്ദന്തി|

٥ 5 لكِنَّهُمْ سَوْفَ يُؤَدُّونَ الْحِسَابَ أَمَامَ الْمُسْتَعِدِّ أَنْ يَدِينَ الأَحْيَاءَ وَالأَمْوَاتَ.

കിന്തു യോ ജീവതാം മൃതാനാഞ്ച വിചാരം കർത്തുമ് ഉദ്യതോഽസ്തി തസ്മൈ തൈരുത്തരം ദായിഷ്യതേ|

٦ 6 وَلِهَذَا أُبْلِغَتِ الْبِشَارَةُ إِلَى الأَمْوَاتِ أَيْضاً لِكَيْ يَكُونُوا دَائِماً أَحْيَاءَ بِالرُّوحِ عِنْدَ اللهِ، مَعَ أَنَّ حُكْمَ الْمَوْتِ قَدْ نُفِّذَ بِأَجْسَادِهِمْ، فَمَاتُوا كَغَيْرِهِمْ مِنَ النَّاسِ.

യതോ ഹേതോ ര്യേ മൃതാസ്തേഷാം യത് മാനവോദ്ദേശ്യഃ ശാരീരികവിചാരഃ കിന്ത്വീശ്വരോദ്ദേശ്യമ് ആത്മികജീവനം ഭവത് തദർഥം തേഷാമപി സന്നിധൗ സുസമാചാരഃ പ്രകാശിതോഽഭവത്|

٧ 7 إِنَّ نِهَايَةَ كُلِّ شَيْءٍ قَدْ صَارَتْ قَرِيبَةً. فَتَعَقَّلُوا إِذَنْ، وَكُونُوا مُتَنَبِّهِينَ لِرَفْعِ الصَّلاةِ دَائِماً.

സർവ്വേഷാമ് അന്തിമകാല ഉപസ്ഥിതസ്തസ്മാദ് യൂയം സുബുദ്ധയഃ പ്രാർഥനാർഥം ജാഗ്രതശ്ച ഭവത|

٨ 8 لَكِنَّ أَهَمَّ شَيْءٍ هُوَ أَنْ تُبَادِلُوا بَعْضُكُمْ بَعْضاً الْمَحَبَّةَ الشَّدِيدَةَ. لأَنَّ الْمَحَبَّةَ تَسْتُرُ إِسَاءَاتٍ كَثِيرَةً.

വിശേഷതഃ പരസ്പരം ഗാഢം പ്രേമ കുരുത, യതഃ, പാപാനാമപി ബാഹുല്യം പ്രേമ്നൈവാച്ഛാദയിഷ്യതേ|

٩ 9 وَمَارِسُوا الضِّيَافَةَ بَعْضُكُمْ نَحْوَ بَعْضٍ بِلا تَذَمُّرٍ.

കാതരോക്തിം വിനാ പരസ്പരമ് ആതിഥ്യം കൃരുത|

١٠ 10 وَعَلَى كُلِّ وَاحِدٍ مِنْكُمْ أَنْ يَخْدِمَ الآخَرِينَ بِالْمَوْهِبَةِ الَّتِي أَعْطَاهُ اللهُ إِيَّاهَا، بِاعْتِبَارِكُمْ وُكَلاءَ صَالِحِينَ مُؤْتَمَنِينَ عَلَى أَنْوَاعٍ مُتَعَدِّدَةٍ مِنَ الْمَوَاهِبِ الَّتِي يَمْنَحُهَا اللهُ بِالنِّعْمَةِ.

യേന യോ വരോ ലബ്ധസ്തേനൈവ സ പരമ് ഉപകരോതൃ, ഇത്ഥം യൂയമ് ഈശ്വരസ്യ ബഹുവിധപ്രസാദസ്യോത്തമാ ഭാണ്ഡാഗാരാധിപാ ഭവത|

١١ 11 فَمَنْ يَتَكَلَّمُ، عَلَيْهِ أَنْ يَتَكَلَّمَ بِمَا يُوَافِقُ أَقْوَالَ اللهِ؛ وَمَنْ يَخْدِمُ، عَلَيْهِ أَنْ يَخْدِمَ بِمُوجِبِ الْقُوَّةِ الَّتِي يَمْنَحُهَا اللهُ. وَذَلِكَ لِكَيْ يَتَمَجَّدَ اللهُ فِي كُلِّ شَيْءٍ، بِيَسُوعَ الْمَسِيحِ، لَهُ الْمَجْدُ وَالسُّلْطَةُ إِلَى أَبَدِ الآبِدِينَ. آمِينَ! (aiōn g165)

യോ വാക്യം കഥയതി സ ഈശ്വരസ്യ വാക്യമിവ കഥയതു യശ്ച പരമ് ഉപകരോതി സ ഈശ്വരദത്തസാമർഥ്യാദിവോപകരോതു| സർവ്വവിഷയേ യീശുഖ്രീഷ്ടേനേശ്വരസ്യ ഗൗരവം പ്രകാശ്യതാം തസ്യൈവ ഗൗരവം പരാക്രമശ്ച സർവ്വദാ ഭൂയാത്| ആമേന| (aiōn g165)

١٢ 12 أَيُّهَا الأَحِبَّاءُ، لَا تَسْتَغْرِبُوا نَارَ الاضْطِهَادِ الْمُشْتَعِلَةَ عِنْدَكُمْ لاِخْتِبَارِكُمْ وَكَأَنَّ أَمْراً غَرِيباً قَدْ أَصَابَكُمْ!

ഹേ പ്രിയതമാഃ, യുഷ്മാകം പരീക്ഷാർഥം യസ്താപോ യുഷ്മാസു വർത്തതേ തമ് അസമ്ഭവഘടിതം മത്വാ നാശ്ചര്യ്യം ജാനീത,

١٣ 13 وَإِنَّمَا افْرَحُوا: لأَنَّكُمْ كَمَا تُشَارِكُونَ الْمَسِيحَ فِي الآلامِ الآنَ، لابُدَّ أَنْ تَفْرَحُوا بِمُشَارَكَتِهِ فِي الابْتِهَاجِ عِنْدَ ظُهُورِ مَجْدِهِ.

കിന്തു ഖ്രീഷ്ടേന ക്ലേശാനാം സഹഭാഗിത്വാദ് ആനന്ദത തേന തസ്യ പ്രതാപപ്രകാശേഽപ്യാനനന്ദേന പ്രഫുല്ലാ ഭവിഷ്യഥ|

١٤ 14 فَإِذَا لَحِقَتْكُمُ الإِهَانَةُ لأَنَّكُمْ تَحْمِلُونَ اسْمَ الْمَسِيحِ، فَطُوبَى لَكُمْ! لأَنَّ رُوحَ الْمَجْدِ، أَيْ رُوحَ اللهِ، يَسْتَقِرُّ عَلَيْكُمْ.

യദി ഖ്രീഷ്ടസ്യ നാമഹേതുനാ യുഷ്മാകം നിന്ദാ ഭവതി തർഹി യൂയം ധന്യാ യതോ ഗൗരവദായക ഈശ്വരസ്യാത്മാ യുഷ്മാസ്വധിതിഷ്ഠതി തേഷാം മധ്യേ സ നിന്ദ്യതേ കിന്തു യുഷ്മന്മധ്യേ പ്രശംസ്യതേ|

١٥ 15 لَا يَكُنْ بَيْنَكُمْ مَنْ يَتَأَلَّمُ عِقَاباً عَلَى شَرٍّ ارْتَكَبَهُ: كَالْقَتْلِ أَوِ السَّرِقَةِ، أَوْ غَيْرِهِمَا مِنَ الْجَرَائِمِ، أَوِ التَّدَخُّلِ فِي شُؤُونِ الآخَرِينَ.

കിന്തു യുഷ്മാകം കോഽപി ഹന്താ വാ ചൈരോ വാ ദുഷ്കർമ്മകൃദ് വാ പരാധികാരചർച്ചക ഇവ ദണ്ഡം ന ഭുങ്ക്താം|

١٦ 16 وَلَكِنْ إِنْ تَأَلَّمَ أَحَدُكُمْ لأَنَّهُ «مَسِيحِيٌّ»، فَعَلَيْهِ أَلّا يَخْجَلَ، بَلْ أَنْ يُمَجِّدَ اللهَ لأَجْلِ هَذَا الاِسْمِ!

യദി ച ഖ്രീഷ്ടീയാന ഇവ ദണ്ഡം ഭുങ്ക്തേ തർഹി സ ന ലജ്ജമാനസ്തത്കാരണാദ് ഈശ്വരം പ്രശംസതു|

١٧ 17 حَقّاً إِنَّ الْوَقْتَ قَدْ حَانَ لِيَبْتَدِئَ الْقَضَاءُ بِأَهْلِ بَيْتِ اللهِ. فَإِنْ كَانَ الْقَضَاءُ يَبْدَأُ بِنَا أَوَّلاً، فَمَا مَصِيرُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِإِنْجِيلِ اللهِ؟

യതോ വിചാരസ്യാരമ്ഭസമയേ ഈശ്വരസ്യ മന്ദിരേ യുജ്യതേ യദി ചാസ്മത്സ്വാരഭതേ തർഹീശ്വരീയസുസംവാദാഗ്രാഹിണാം ശേഷദശാ കാ ഭവിഷ്യതി?

١٨ 18 وَإِنْ كَانَ الْبَارُّ يَخْلُصُ بِجَهْدٍ، فَمَاذَا يَحْدُثُ لِلشِّرِّيرِ وَالْخَاطِئِ؟

ധാർമ്മികേനാപി ചേത് ത്രാണമ് അതികൃച്ഛ്രേണ ഗമ്യതേ| തർഹ്യധാർമ്മികപാപിഭ്യാമ് ആശ്രയഃ കുത്ര ലപ്സ്യതേ|

١٩ 19 إِذَنْ، عَلَى الَّذِينَ يَتَأَلَّمُونَ وَفْقاً لإِرَادَةِ اللهِ، أَنْ يُسَلِّمُوا أَنْفُسَهُمْ لِلْخَالِقِ الأَمِينِ، وَيُوَاظِبُوا عَلَى عَمَلِ الصَّلاحِ!

അത ഈശ്വരേച്ഛാതോ യേ ദുഃഖം ഭുഞ്ജതേ തേ സദാചാരേണ സ്വാത്മാനോ വിശ്വാസ്യസ്രഷ്ടുരീശ്വസ്യ കരാഭ്യാം നിദധതാം|