1 بطرس 2

١ 1 لِذَلِكَ، تَخَلَّصُوا مِنْ كُلِّ أَثَرٍ لِلشَّرِّ وَالْخِدَاعِ وَالرِّيَاءِ وَالْحَسَدِ وَالذَّمِّ.

സർവ്വാൻ ദ്വേഷാൻ സർവ്വാംശ്ച ഛലാൻ കാപട്യാനീർഷ്യാഃ സമസ്തഗ്ലാനികഥാശ്ച ദൂരീകൃത്യ

٢ 2 وَكَأَطْفَالٍ مَوْلُودِينَ حَدِيثاً، تَشَوَّقُوا إِلَى اللَّبَنِ الرُّوحِيِّ النَّقِيِّ لِكَيْ تَنْمُوا بِهِ إِلَى أَنْ تَبْلُغُوا النَّجَاةَ،

യുഷ്മാഭിഃ പരിത്രാണായ വൃദ്ധിപ്രാപ്ത്യർഥം നവജാതശിശുഭിരിവ പ്രകൃതം വാഗ്ദുഗ്ധം പിപാസ്യതാം|

٣ 3 إِنْ كُنْتُمْ حَقّاً قَدْ تَذَوَّقْتُمْ أَنَّ الرَّبَّ طَيِّبٌ!

യതഃ പ്രഭു ർമധുര ഏതസ്യാസ്വാദം യൂയം പ്രാപ്തവന്തഃ|

٤ 4 فَأَنْتُمْ قَدْ أَتَيْتُمْ إِلَيْهِ، بِاعْتِبَارِهِ الحَجَرَ الحَيَّ الَّذِي رَفَضَهُ النَّاسُ، وَاخْتَارَهُ اللهُ، وَهُوَ ثَمِينٌ عِنْدَهُ.

അപരം മാനുഷൈരവജ്ഞാതസ്യ കിന്ത്വീശ്വരേണാഭിരുചിതസ്യ ബഹുമൂല്യസ്യ ജീവത്പ്രസ്തരസ്യേവ തസ്യ പ്രഭോഃ സന്നിധിമ് ആഗതാ

٥ 5 إِذَنِ اتَّحِدُوا بِهِ كَحِجَارَةٍ حَيَّةٍ، مَبْنِيِّينَ بَيْتاً رُوحِيًّا، تَكُونُونَ فِيهِ كَهَنَةً مُقَدَّسِينَ تُقَدِّمُونَ لِلهِ ذَبَائِحَ رُوحِيَّةً مَقْبُولَةً لَدَيْهِ بِفَضْلِ يَسُوعَ الْمَسِيحِ.

യൂയമപി ജീവത്പ്രസ്തരാ ഇവ നിചീയമാനാ ആത്മികമന്ദിരം ഖ്രീഷ്ടേന യീശുനാ ചേശ്വരതോഷകാണാമ് ആത്മികബലീനാം ദാനാർഥം പവിത്രോ യാജകവർഗോ ഭവഥ|

٦ 6 وَكَمَا يَقُولُ الْكِتَابُ: «هَا أَنَا أَضَعُ فِي صِهْيَوْنَ حَجَرَ زَاوِيَةٍ، مُخْتَاراً وَثَمِيناً. الَّذِي يُؤْمِنُ بِهِ، لَا يَخِيبُ!»

യതഃ ശാസ്ത്രേ ലിഖിതമാസ്തേ, യഥാ, പശ്യ പാഷാണ ഏകോ ഽസ്തി സീയോനി സ്ഥാപിതോ മയാ| മുഖ്യകോണസ്യ യോഗ്യഃ സ വൃതശ്ചാതീവ മൂല്യവാൻ| യോ ജനോ വിശ്വസേത് തസ്മിൻ സ ലജ്ജാം ന ഗമിഷ്യതി|

٧ 7 فَإِنَّ هَذَا الْحَجَرَ هُوَ ثَمِينٌ فِي نَظَرِكُمْ، أَنْتُمُ الْمُؤْمِنِينَ بِهِ. أَمَّا بِالنِّسْبَةِ إِلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ، «فَالْحَجَرُ الَّذِي رَفَضَهُ الْبَنَّاؤُونَ صَارَ هُوَ الْحَجَرَ الأَسَاسَ رَأْسَ زَاوِيَةِ الْبَيْتِ»،

വിശ്വാസിനാം യുഷ്മാകമേവ സമീപേ സ മൂല്യവാൻ ഭവതി കിന്ത്വവിശ്വാസിനാം കൃതേ നിചേതൃഭിരവജ്ഞാതഃ സ പാഷാണഃ കോണസ്യ ഭിത്തിമൂലം ഭൂത്വാ ബാധാജനകഃ പാഷാണഃ സ്ഖലനകാരകശ്ച ശൈലോ ജാതഃ|

٨ 8 كَمَا أَنَّهُ هُوَ «الْحَجَرُ الَّذِي يَصْطَدِمُونَ بِهِ، وَالصَّخْرَةُ الَّتِي يَسْقُطُونَ عَلَيْهَا!» وَهُمْ يَسْقُطُونَ لأَنَّهُمْ يَرْفُضُونَ أَنْ يُؤْمِنُوا بِالْكَلِمَةِ.

തേ ചാവിശ്വാസാദ് വാക്യേന സ്ഖലന്തി സ്ഖലനേ ച നിയുക്താഃ സന്തി|

٩ 9 فَإِنَّ سُقُوطَهُمْ أَمْرٌ حَتْمِيٌّ! وَأَمَّا أَنْتُمْ، فَإِنَّكُمْ تُشَكِّلُونَ جمَاعَةَ كَهَنَةٍ مُلُوكِيَّةً، وَسُلالَةً اخْتَارَهَا اللهُ، وَأُمَّةً كَرَّسَهَا لِنَفْسِهِ، وَشَعْباً امْتَلَكَهُ. وَذَلِكَ لِكَيْ تُخْبِرُوا بِفَضَائِلِ الرَّبِّ، الَّذِي دَعَاكُمْ مِنَ الظَّلامِ إِلَى نُورِهِ الْعَجِيبِ!

കിന്തു യൂയം യേനാന്ധകാരമധ്യാത് സ്വകീയാശ്ചര്യ്യദീപ്തിമധ്യമ് ആഹൂതാസ്തസ്യ ഗുണാൻ പ്രകാശയിതുമ് അഭിരുചിതോ വംശോ രാജകീയോ യാജകവർഗഃ പവിത്രാ ജാതിരധികർത്തവ്യാഃ പ്രജാശ്ച ജാതാഃ|

١٠ 10 فَإِنَّكُمْ فِي الْمَاضِي لَمْ تَكُونُوا شَعْباً؛ أَمَّا الآنَ، فَأَنْتُمْ «شَعْبُ اللهِ وَقَدْ كُنْتُمْ سَابِقاً لَا تَتَمَتَّعُونَ بِرَحْمَةِ اللهِ، أَمَّا الآنَ، فَإِنَّكُمْ تَتَمَتَّعُونَ بِها!»

പൂർവ്വം യൂയം തസ്യ പ്രജാ നാഭവത കിന്ത്വിദാനീമ് ഈശ്വരസ്യ പ്രജാ ആധ്വേ| പൂർവ്വമ് അനനുകമ്പിതാ അഭവത കിന്ത്വിദാനീമ് അനുകമ്പിതാ ആധ്വേ|

١١ 11 أَيُّهَا الأَحِبَّاءُ، مَا أَنْتُمْ إِلّا غُرَبَاءُ تَزُورُونَ الأَرْضَ زِيَارَةً عَابِرَةً. لِذَلِكَ أَطْلُبُ إِلَيْكُمْ أَنْ تَبْتَعِدُوا عَنِ الشَّهَوَاتِ الْجَسَدِيَّةِ الَّتِي تُصَارِعُ النَّفْسَ.

ഹേ പ്രിയതമാഃ, യൂയം പ്രവാസിനോ വിദേശിനശ്ച ലോകാ ഇവ മനസഃ പ്രാതികൂല്യേന യോധിഭ്യഃ ശാരീരികസുഖാഭിലാഷേഭ്യോ നിവർത്തധ്വമ് ഇത്യഹം വിനയേ|

١٢ 12 وَلْيَكُنْ سُلُوكُكُمْ بَيْنَ الأُمَمِ سُلُوكاً حَسَناً. فَمَعَ أَنَّهُمْ يَتَّهِمُونَكُمْ زُوراً بِأَنَّكُمْ تَفْعَلُونَ الشَّرَّ، فَحِينَ يُلاحِظُونَ أَعْمَالَكُمُ الصَّالِحَةَ يُمَجِّدُونَ اللهَ يَوْمَ يَفْتَقِدُهُمْ.

ദേവപൂജകാനാം മധ്യേ യുഷ്മാകമ് ആചാര ഏവമ് ഉത്തമോ ഭവതു യഥാ തേ യുഷ്മാൻ ദുഷ്കർമ്മകാരിലോകാനിവ പുന ർന നിന്ദന്തഃ കൃപാദൃഷ്ടിദിനേ സ്വചക്ഷുർഗോചരീയസത്ക്രിയാഭ്യ ഈശ്വരസ്യ പ്രശംസാം കുര്യ്യുഃ|

١٣ 13 فَإِكْرَاماً لِلرَّبِّ، اخْضَعُوا لِكُلِّ نِظَامٍ يُدِيرُ شُؤُونَ النَّاسِ: لِلْمَلِكِ، بِاعْتِبَارِهِ صَاحِبَ السُّلْطَةِ الْعُلْيَا،

തതോ ഹേതോ ര്യൂയം പ്രഭോരനുരോധാത് മാനവസൃഷ്ടാനാം കർതൃത്വപദാനാം വശീഭവത വിശേഷതോ ഭൂപാലസ്യ യതഃ സ ശ്രേഷ്ഠഃ,

١٤ 14 وَلِلْحُكَّامِ، بِاعْتِبَارِهِمْ مُمَثِّلِي الْمَلِكِ الَّذِينَ يُعَاقِبُونَ الْمُذْنِبِينَ وَيَمْدَحُونَ الصَّالِحِينَ.

ദേശാധ്യക്ഷാണാഞ്ച യതസ്തേ ദുഷ്കർമ്മകാരിണാം ദണ്ഡദാനാർഥം സത്കർമ്മകാരിണാം പ്രശംസാർഥഞ്ച തേന പ്രേരിതാഃ|

١٥ 15 فَإِنَّ هَذِهِ هِيَ إِرَادَةُ اللهِ: أَنْ تَفْعَلُوا الْخَيْرَ دَائِماً، فَتُفْحِمُوا جَهَالَةَ النَّاسِ الأَغْبِيَاءِ!

ഇത്ഥം നിർബ്ബോധമാനുഷാണാമ് അജ്ഞാനത്വം യത് സദാചാരിഭി ര്യുഷ്മാഭി ർനിരുത്തരീക്രിയതേ തദ് ഈശ്വരസ്യാഭിമതം|

١٦ 16 تَصَرَّفُوا كَأَحْرَارٍ حَقّاً، لَا كَالَّذِينَ يَتَّخِذُونَ مِنَ الْحُرِّيَّةِ سِتَاراً لارْتِكَابِ الشَّرِّ بَلْ بِاعْتِبَارِ أَنَّكُمْ عَبِيدٌ لِلهِ.

യൂയം സ്വാധീനാ ഇവാചരത തഥാപി ദുഷ്ടതായാ വേഷസ്വരൂപാം സ്വാധീനതാം ധാരയന്ത ഇവ നഹി കിന്ത്വീശ്വരസ്യ ദാസാ ഇവ|

١٧ 17 أَكْرِمُوا جَمِيعَ النَّاسِ. أَحِبُّوا الإِخْوَةَ. خَافُوا اللهَ. أَكْرِمُوا الْمَلِكَ.

സർവ്വാൻ സമാദ്രിയധ്വം ഭ്രാതൃവർഗേ പ്രീയധ്വമ് ഈശ്വരാദ് ബിഭീത ഭൂപാലം സമ്മന്യധ്വം|

١٨ 18 أَيُّهَا الْخَدَمُ، اخْضَعُوا لِسَادَتِكُمْ بِاحْتِرَامٍ لائِقٍ. لَيْسَ لِلسَّادَةِ الصَّالِحِينَ الْمُتَرَفِّقِينَ فَقَطْ، بَلْ لِلظَّالِمِينَ الْقُسَاةِ أَيْضاً!

ഹേ ദാസാഃ യൂയം സമ്പൂർണാദരേണ പ്രഭൂനാം വശ്യാ ഭവത കേവലം ഭദ്രാണാം ദയാലൂനാഞ്ച നഹി കിന്ത്വനൃജൂനാമപി|

١٩ 19 فَمَا أَجْمَلَ أَنْ يَتَحَمَّلَ الإِنْسَانُ الأَحْزَانَ حِينَ يَتَأَلَّمُ مَظْلُوماً، بِدَافِعٍ مِنْ ضَمِيرِهِ الْخَاضِعِ لِلهِ!

യതോ ഽന്യായേന ദുഃഖഭോഗകാല ഈശ്വരചിന്തയാ യത് ക്ലേശസഹനം തദേവ പ്രിയം|

٢٠ 20 فَبِالْحَقِيقَةِ، أَيُّ مَجْدٍ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَصْبِرُونَ وَأَنْتُمْ تَتَحَمَّلُونَ قَصَاصَ أَخْطَائِكُمْ؟ لَا فَضْلَ لَكُمْ عِنْدَ اللهِ إِلّا إِذَا تَحَمَّلْتُمُ الآلامَ صَابِرِينَ، وَأَنْتُمْ تَفْعَلُونَ الصَّوَابَ.

പാപം കൃത്വാ യുഷ്മാകം ചപേടാഘാതസഹനേന കാ പ്രശംസാ? കിന്തു സദാചാരം കൃത്വാ യുഷ്മാകം യദ് ദുഃഖസഹനം തദേവേശ്വരസ്യ പ്രിയം|

٢١ 21 لأَنَّ اللهَ دَعَاكُمْ إِلى الاشْتِرَاكِ فِي هَذَا النَّوْعِ مِنَ الآلامِ. فَالْمَسِيحُ، الَّذِي تَأَلَّمَ لأَجْلِكُمْ، هُوَ الْقُدْوَةُ الَّتِي تَقْتَدُونَ بِها. فَسِيرُوا عَلَى آثَارِ خُطْوَاتِهِ:

തദർഥമേവ യൂയമ് ആഹൂതാ യതഃ ഖ്രീഷ്ടോഽപി യുഷ്മന്നിമിത്തം ദുഃഖം ഭുക്ത്വാ യൂയം യത് തസ്യ പദചിഹ്നൈ ർവ്രജേത തദർഥം ദൃഷ്ടാന്തമേകം ദർശിതവാൻ|

٢٢ 22 إِنَّهُ لَمْ يَفْعَلْ خَطِيئَةً وَاحِدَةً، وَلا كَانَ فِي فَمِهِ مَكْرٌ.

സ കിമപി പാപം ന കൃതവാൻ തസ്യ വദനേ കാപി ഛലസ്യ കഥാ നാസീത്|

٢٣ 23 وَمَعَ أَنَّهُ أُهِينَ، فَلَمْ يَكُنْ يَرُدُّ الإِهَانَةَ. وَإِذْ تَحَمَّلَ الآلامَ، لَمْ يَكُنْ يُهَدِّدُ بِالانْتِقَامِ، بَلْ أَسْلَمَ أَمْرَهُ لِلهِ الَّذِي يَحْكُمُ بِالْعَدْلِ.

നിന്ദിതോ ഽപി സൻ സ പ്രതിനിന്ദാം ന കൃതവാൻ ദുഃഖം സഹമാനോ ഽപി ന ഭർത്സിതവാൻ കിന്തു യഥാർഥവിചാരയിതുഃ സമീപേ സ്വം സമർപിതവാൻ|

٢٤ 24 وَهُوَ نَفْسُهُ حَمَلَ خَطَايَانَا فِي جَسَدِهِ (عِنْدَمَا مَاتَ مَصْلُوباً) عَلَى الْخَشَبَةِ، لِكَيْ نَمُوتَ بِالنِّسْبَةِ لِلْخَطَايَا فَنَحْيَا حَيَاةَ الْبِرِّ. وَبِجِرَاحِهِ هُوَ تَمَّ لَكُمُ الشِّفَاءُ،

വയം യത് പാപേഭ്യോ നിവൃത്യ ധർമ്മാർഥം ജീവാമസ്തദർഥം സ സ്വശരീരേണാസ്മാകം പാപാനി ക്രുശ ഊഢവാൻ തസ്യ പ്രഹാരൈ ര്യൂയം സ്വസ്ഥാ അഭവത|

٢٥ 25 فَقَدْ كُنْتُمْ ضَالِّينَ كَخِرَافٍ ضَائِعَةٍ، وَلَكِنَّكُمْ قَدْ رَجَعْتُمُ الآنَ إِلَى رَاعِي نُفُوسِكُمْ وَحَارِسِهَا!

യതഃ പൂർവ്വം യൂയം ഭ്രമണകാരിമേഷാ ഇവാധ്വം കിന്ത്വധുനാ യുഷ്മാകമ് ആത്മനാം പാലകസ്യാധ്യക്ഷസ്യ ച സമീപം പ്രത്യാവർത്തിതാഃ|