< Йов 37 >

1 Отож, і від цього тремтить моє серце і зру́шилось з місця свого́.
Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.
2 Ува́жливо слухайте гук Його голосу, і грім, що несеться із уст Його, —
Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!
3 його Він пускає попід усім небом, а світло Своє — аж на кі́нці землі.
Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.
4 За Ним грім ричить левом, гримить гу́ком своєї вели́чности, і його Він не стримує, почується голос Його.
Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.
5 Бог предивно гримить Своїм голосом, вчиняє великі діла́, яких не розуміємо ми.
Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.
6 До снігу говорить Він: „Падай на землю!“а доще́ві та зливі: „Будьте сильні́!“
I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.
7 Він руку печа́тає ко́жній люди́ні, щоб пізнали всі люди про ді́ло Його.
Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.
8 І звір входить у схо́вище, і живе в своїх лі́гвищах.
Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.
9 Із кімна́ти південної буря прихо́дить, а з вітру півні́чного — хо́лод.
Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.
10 Від Божого по́диху лід повстає, і во́дна широкість тужа́віє.
Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.
11 Тако́ж Він обтя́жує ві́льгістю ту́чу, і світло своє розпоро́шує хмара,
I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.
12 і вона по околицях ходить та блукає за Його про́водом, щоб чинити все те, що накаже Він їй на поверхні вселе́нної, —
Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.
13 він наво́дить її чи на кару для кра́ю Свого, чи на милість.
I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.
14 Бери, Йове, оце до ушей, уставай і розваж Божі чу́да!
Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!
15 Чи ти знаєш, що́ Бог накладає на них, і зая́снює світло із хмари Своєї?
A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?
16 Чи ти знаєш, як но́ситься хмара в повітрі, про чу́да Того, Який має безва́дне знання́,
A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?
17 ти, що ша́ти твої стають теплі, як сти́шується земля з по́лудня?
A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?
18 Чи ти розтягав із Ним хмару, міцну́, немов дзе́ркало лите?
Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?
19 Навчи нас, що скажем Йому́? Через темність ми не впорядку́ємо слова́.
Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.
20 Чи Йому оповісться, що́ буду казати? Чи зміг хто сказа́ти, що Він знищений буде?
A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.
21 І тепер ми не бачимо світла, щоб світило у хмарах, та вітер пере́йде — і ви́чистить їх.
Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.
22 Із півно́чі прихо́дить воно, немов золото те, та над Богом вели́чність страшна́.
Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.
23 Всемогутній, — Його не знайшли ми, Він могутній у силі, але Він не мучить ніко́го судом та великою правдою.
Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.
24 Тому нехай люди бояться Його, бо на всіх мудросе́рдих не дивиться Він“.
Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

< Йов 37 >