< Псалтирь 39 >

1 В конец, Идифуму, песнь Давиду. Рех: сохраню пути моя, еже не согрешати ми языком моим: положих устом моим хранило, внегда востати грешному предо мною.
Psalm. Canticum David, in finem, pro Idithum. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.
2 Онемех и смирихся, и умолчах от благ, и болезнь моя обновися.
Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis: et dolor meus renovatus est.
3 Согреяся сердце мое во мне, и в поучении моем разгорится огнь: глаголах языком моим:
Concaluit cor meum intra me: et in meditatione mea exardescet ignis.
4 скажи ми, Господи, кончину мою и число дний моих, кое есть, да разумею, что лишаюся аз.
Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi Domine finem meum. Et numerum dierum meorum quis est: ut sciam quid desit mihi.
5 Се, пяди положил еси дни моя, и состав мой яко ничтоже пред Тобою: обаче всяческая суета всяк человек живый.
Ecce mensurabiles posuisti dies meos: et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.
6 Убо образом ходит человек, обаче всуе мятется: сокровищствует, и не весть, кому соберет я.
Verumtamen in imagine pertransit homo: sed et frustra conturbatur. Thesaurizat: et ignorat cui congregabit ea.
7 И ныне кто терпение мое? Не Господь ли? И состав мой от Тебе есть.
Et nunc quae est expectatio mea? nonne Dominus? et substantia mea apud te est.
8 От всех беззаконий моих избави мя: поношение безумному дал мя еси.
Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.
9 Онемех и не отверзох уст моих, яко Ты сотворил еси.
Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti:
10 Отстави от мене раны Твоя: от крепости бо руки Твоея аз изчезох.
amove a me plagas tuas.
11 Во обличениих о беззаконии наказал еси человека, и истаял еси яко паучину душу его: обаче всуе всяк человек.
A fortitudine manus tuae ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam eius: verumtamen vane conturbatur omnis homo.
12 Услыши молитву мою, Господи, и моление мое внуши, слез моих не премолчи: яко преселник аз есмь у Тебе и пришлец, якоже вси отцы мои.
Exaudi orationem meam Domine, et deprecationem meam: auribus percipe lacrymas meas. Ne sileas: quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus, sicut omnes patres mei.
13 Ослаби ми, да почию, прежде даже не отиду, и ктому не буду.
Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam, et amplius non ero.

< Псалтирь 39 >