Psalmów 90

1 Modlitwa Mojżesza, męża Bożego. Panie! tyś bywał ucieczką naszą od narodu do narodu.

Ein Gebet Moses, des Mannes Gottes. O Allherr, eine Zuflucht bist du uns gewesen

2 Pierwej niżli góry stanęły i niżliś wykształtował ziemię, i okrąg świata, oto zaraz od wieku aż na wieki tyś jest Bogiem.

Ehe die Berge geboren waren und die Erde und die Welt von dir geschaffen wurden, ja von Ewigkeit zu Ewigkeit bist du, o Gott.

3 Ty znowu człowieka w proch obracasz, a mówisz: Nawróćcie się synowie ludzcy.

Du läßt die Menschen zum Staub zurückkehren und sprichst: »Kommt wieder, ihr Menschenkinder!«

4 Albowiem tysiąc lat przed oczyma twemi są jako dzień wczorajszy, który przeminął, i jako straż nocna.

Denn tausend Jahre sind in deinen Augen wie der gestrige Tag, wenn er vergangen, und wie eine Wache in der Nacht.

5 Powodzią porywasz ich; są jako sen, i jako trawa, która z poranku rośnie.

Du schwemmst sie hinweg; sie sind wie ein Schlaf am Morgen, dem sprossenden Grase gleich:

6 Z poranku kwitnie i rośnie; ale w wieczór bywa pokoszona, i usycha.

am Morgen grünt es und sprießt, am Abend welkt es ab, und es verdorrt.

7 Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoją jesteśmy przestraszeni.

Denn wir vergehen durch deinen Zorn und werden hinweggerafft durch deinen Grimm.

8 Położyłeś nieprawości nasze przed sobą, tajne występki nasze przed jasnością oblicza twego.

Du hast unsre Sünden vor dich hingestellt, unser geheimstes Denken ins Licht vor deinem Angesicht.

9 Skąd wszystkie dni nasze nagle przemijają dla gniewu twego; jako słowa niszczeją lata nasze.

Ach, alle unsre Tage fahren dahin durch deinen Grimm; wir lassen unsre Jahre entschwinden wie einen Gedanken.

10 Dni wieku naszego jest lat siedmdziesiąt, a jeźli kto duższy, lat ośmdziesiąt, a to, co najlepszego w nich, tylko kłopot i nędza, a gdy to pominie, tedy prędko odlatujemy.

Unsre Lebenszeit – sie währt nur siebzig Jahre, und, wenn’s hoch kommt, sind’s achtzig Jahre, und ihr Stolz ist Mühsal und Nichtigkeit; denn schnell ist sie enteilt, und wir fliegen davon.

11 Ale któż zna srogość gniewu twego? albo kto bojąc się ciebie zna zapalczywość twoję?

Doch wer bedenkt die Stärke deines Zorns und deinen Grimm trotz deines furchtbaren Waltens?

12 Nauczże nas obliczać dni naszych, abyśmy przywiedli serce do mądrości.

Unsre Tage zählen, das lehre uns, damit ein weises Herz wir gewinnen!

13 Nawróćże się, Panie! dokądże odwłaczasz? zlitujże się nad sługami twymi.

Kehre dich wieder zu uns, o HERR! Wie lange noch (willst du zürnen)? Erbarm dich deiner Knechte!

14 Nasyćże nas z poranku miłosierdziem twojem; tak, abyśmy wesoło śpiewać i radować się mogli po wszystkie dni nasze.

Sättige früh uns am Morgen mit deiner Gnade, daß wir jubeln und uns freun unser Leben lang!

15 Rozweselże nas według dni, którycheś nas utrapił, według lat, którycheśmy doznali złego.

Erfreue uns so viele Tage, wie du uns gebeugt hast, so viele Jahre, wie Unglück wir erlebten!

16 Niech będzie znaczna przy sługach twoich sprawa twoja, a chwała twoja przy synach ich.

Laß deinen Knechten dein Walten sichtbar werden und ihren Kindern deine Herrlichkeit!

17 Niech będzie przyjemność Pana, Boga naszego, przy nas, a sprawę rąk naszych utwierdź między nami, sprawę rąk naszych utwierdź, Panie!

Und es ruhe auf uns die Huld des Allherrn, unsres Gottes, und das Werk unsrer Hände segne bei uns! Ja, das Werk unsrer Hände wollest du segnen!