ایّوب 31

۱ 1 «با چشمان خود عهد بسته‌ام، پس چگونه بر دوشیزه‌ای نظر افکنم؟

“I have made a covenant with my eyes. How then could I gaze with desire at a virgin?

۲ 2 زیراقسمت خدا از اعلی چیست؟ و نصیب قادرمطلق، از اعلی علیین؟

For what is the allotment of God from above, or the heritage from the Almighty on high?

۳ 3 آیا آن برای شریران هلاکت نیست؟ و به جهت عاملان بدی مصیبت نی؟

Does not disaster come to the unjust and calamity to the workers of iniquity?

۴ 4 آیا او راههای مرا نمی بیند؟ و جمیع قدمهایم را نمی شمارد؟

Does He not see my ways and count my every step?

۵ 5 اگر با دروغ راه می‌رفتم یا پایهایم با فریب می‌شتابید،

If I have walked in falsehood or my foot has rushed to deceit,

۶ 6 مرا به میزان عدالت بسنجد، تا خدا کاملیت مرا بداند.

let God weigh me with honest scales, that He may know my integrity.

۷ 7 اگرقدمهایم از طریق آواره گردیده، و قلبم در‌پی چشمانم رفته، و لکه‌ای به‌دستهایم چسبیده باشد،

If my steps have turned from the path, if my heart has followed my eyes, or if impurity has stuck to my hands,

۸ 8 پس من کشت کنم و دیگری بخورد، ومحصول من از ریشه‌کنده شود.

then may another eat what I have sown, and may my crops be uprooted.

۹ 9 اگر قلبم به زنی فریفته شده، یا نزد در همسایه خود در کمین نشسته باشم،

If my heart has been enticed by my neighbor’s wife, or I have lurked at his door,

۱۰ 10 پس زن من برای شخصی دیگرآسیا کند، و دیگران بر او خم شوند.

then may my own wife grind grain for another, and may other men sleep with her.

۱۱ 11 زیرا که آن قباحت می‌بود و تقصیری سزاوار حکم داوران.

For that would be a heinous crime, an iniquity to be judged.

۱۲ 12 چونکه این آتشی می‌بود که تا ابدون می‌سوزانید، و تمامی محصول مرا از ریشه می‌کند.

For it is a fire that burns down to Abaddon; it would root out my entire harvest.

۱۳ 13 اگر دعوی بنده و کنیز خود را ردمی کردم، هنگامی که بر من مدعی می‌شدند.

If I have rejected the cause of my manservant or maidservant when they made a complaint against me,

۱۴ 14 پس چون خدا به ضد من برخیزد چه خواهم کرد؟ و هنگامی که تفتیش نماید به او چه جواب خواهم داد؟

what will I do when God rises to judge? How will I answer when called to account?

۱۵ 15 آیا آن کس که مرا در رحم آفریداو را نیز نیافرید؟ و آیا کس واحد، ما را در رحم نسرشت؟

Did not He who made me in the womb also make them? Did not the same One form us in the womb?

۱۶ 16 «اگر مراد مسکینان را از ایشان منع نموده باشم، و چشمان بیوه‌زنان را تار گردانیده،

If I have denied the desires of the poor or allowed the widow’s eyes to fail,

۱۷ 17 اگرلقمه خود را به تنهایی خورده باشم، و یتیم از آن تناول ننموده،

if I have eaten my morsel alone, not sharing it with the fatherless—

۱۸ 18 و حال آنکه او از جوانیم با من مثل پدر پرورش می‌یافت، و از بطن مادرم بیوه‌زن را رهبری می‌نمودم.

though from my youth I reared him as would a father, and from my mother’s womb I guided the widow—

۱۹ 19 اگر کسی را از برهنگی هلاک دیده باشم، و مسکین را بدون پوشش،

if I have seen one perish for lack of clothing, or a needy man without a cloak,

۲۰ 20 اگر کمرهای او مرا برکت نداده باشد، و از پشم گوسفندان من گرم نشده،

if his heart has not blessed me for warming him with the fleece of my sheep,

۲۱ 21 اگر دست خود را بر یتیم بلند کرده باشم، هنگامی که اعانت خود را دردروازه می‌دیدم،

if I have lifted up my hand against the fatherless because I saw that I had support in the gate,

۲۲ 22 پس بازوی من از کتفم بیفتد، و ساعدم از قلم آن شکسته شود.

then may my arm fall from my shoulder and be torn from its socket.

۲۳ 23 زیرا که هلاکت از خدا برای من ترس می‌بود و به‌سبب کبریایی او توانایی نداشتم.

For calamity from God terrifies me, and His splendor I cannot overpower.

۲۴ 24 اگر طلا را امیدخود می‌ساختم و به زر خالص می‌گفتم تو اعتمادمن هستی،

If I have put my trust in gold or called pure gold my security,

۲۵ 25 اگر از فراوانی دولت خویش شادی می‌نمودم، و از اینکه دست من بسیار کسب نموده بود،

if I have rejoiced in my great wealth because my hand had gained so much,

۲۶ 26 اگر چون آفتاب می‌تابید بر آن نظرمی کردم و بر ماه، هنگامی که با درخشندگی سیرمی کرد.

if I have beheld the sun in its radiance or the moon moving in splendor,

۲۷ 27 و دل من خفیه فریفته می‌شد و دهانم دستم را می‌بوسید.

so that my heart was secretly enticed and my hand threw a kiss from my mouth,

۲۸ 28 این نیز گناهی مستوجب قصاص می‌بود زیرا خدای متعال را منکرمی شدم.

this would also be an iniquity to be judged, for I would have denied God on high.

۲۹ 29 اگر از مصیبت دشمن خود شادی می‌کردم یا حینی که بلا به او عارض می‌شد وجدمی نمودم،

If I have rejoiced in my enemy’s ruin, or exulted when evil befell him—

۳۰ 30 و حال آنکه زبان خود را از گناه ورزیدن بازداشته، بر جان او لعنت را سوال ننمودم.

I have not allowed my mouth to sin by asking for his life with a curse—

۳۱ 31 اگر اهل خیمه من نمی گفتند: کیست که از گوشت او سیر نشده باشد،

if the men of my house have not said, ‘Who is there who has not had his fill?’—

۳۲ 32 غریب درکوچه شب را به‌سر نمی برد و در خود را به روی مسافر می‌گشودم.

but no stranger had to lodge on the street, for my door has been open to the traveler—

۳۳ 33 اگر مثل آدم، تقصیر خود رامی پوشانیدم و عصیان خویش را در سینه خودمخفی می‌ساختم،

if I have covered my transgressions like Adam by hiding my guilt in my heart,

۳۴ 34 از این جهت که از انبوه کثیرمی ترسیدم و اهانت قبایل مرا هراسان می‌ساخت، پس ساکت مانده، از در خود بیرون نمی رفتم.

because I greatly feared the crowds and the contempt of the clans terrified me, so that I kept silent and would not go outside—

۳۵ 35 کاش کسی بود که مرا می‌شنید، اینک امضای من حاضر است. پس قادر مطلق مرا جواب دهد. و اینک کتابتی که مدعی من نوشته است.

(Oh, that I had one to hear me! Here is my signature. Let the Almighty answer me; let my accuser compose an indictment.

۳۶ 36 یقین که آن را بر دوش خود برمی داشتم و مثل تاج برخود می‌بستم.

Surely I would carry it on my shoulder and wear it like a crown.

۳۷ 37 شماره قدمهای خود را برای اوبیان می‌کردم و مثل امیری به او تقرب می‌جستم.

I would give account of all my steps; I would approach Him like a prince.)—

۳۸ 38 اگر زمین من بر من فریاد می‌کرد و مرزهایش با هم گریه می‌کردند،

if my land cries out against me and its furrows weep together,

۳۹ 39 اگر محصولاتش را بدون قیمت می‌خوردم و جان مالکانش را تلف می‌نمودم،

if I have devoured its produce without payment or broken the spirit of its tenants,

۴۰ 40 پس خارها به عوض گندم وکرکاس به عوض جو بروید.» سخنان ایوب تمام شد.

then let briers grow instead of wheat and stinkweed instead of barley.” Thus conclude the words of Job.