ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

And Job continued his discourse:

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

“How I long for the months gone by, for the days when God watched over me,

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

when His lamp shone above my head, and by His light I walked through the darkness,

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

when I was in my prime, when the friendship of God rested on my tent,

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

when the Almighty was still with me and my children were around me,

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

when my steps were bathed in cream and the rock poured out for me streams of oil!

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

When I went out to the city gate and took my seat in the public square,

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

the young men saw me and withdrew, and the old men rose to their feet.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

The princes refrained from speaking and covered their mouths with their hands.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

The voices of the nobles were hushed, and their tongues stuck to the roofs of their mouths.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

For those who heard me called me blessed, and those who saw me commended me,

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

because I rescued the poor who cried out and the fatherless who had no helper.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

The dying man blessed me, and I made the widow’s heart sing for joy.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

I put on righteousness, and it clothed me; justice was my robe and my turban.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

I served as eyes to the blind and as feet to the lame.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

I was a father to the needy, and I took up the case of the stranger.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

I shattered the fangs of the unjust and snatched the prey from his teeth.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

So I thought: ‘I will die in my nest and multiply my days as the sand.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

My roots will spread out to the waters, and the dew will rest nightly on my branches.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

My glory is ever new within me, and my bow is renewed in my hand.’

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

Men listened to me with expectation, waiting silently for my counsel.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

After my words, they spoke no more; my speech settled on them like dew.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

They waited for me as for rain and drank in my words like spring showers.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

If I smiled at them, they did not believe it; the light of my countenance was precious.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

I chose their course and presided as chief. So I dwelt as a king among his troops, as a comforter of the mourners.