Job 14

1 L'homme né de femme a la vie courte, et est rassasié de trouble.

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 Comme une fleur, il éclot, et on le coupe; il fuit comme une ombre, et ne subsiste point.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

3 Et c'est sur cet être que tu ouvres les yeux, et c'est moi que tu conduis en justice avec toi!

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 Qui peut tirer la pureté de la souillure? Personne.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

5 Si ses jours sont déterminés, si le nombre de ses mois est fixé par-devers toi, si tu lui as prescrit des limites qu'il ne passera pas,

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Détourne tes regards de lui, et qu'il ait quelque repos, jusqu'à ce qu'il goûte, comme un mercenaire, la fin de sa journée.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 Car il y a de l'espérance pour l'arbre, si on l'a coupé; il reverdit encore, et il ne cesse pas d'avoir des rejetons;

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

8 Si sa racine vieillit dans la terre, et si dans la poussière son tronc est mort,

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

9 Dès qu'il sent l'eau, il pousse de nouveau, et il produit des branches comme un jeune plant.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

10 Mais quand l'homme meurt, il reste gisant; quand l'homme a expiré, où est-il?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Les eaux de la mer s'écoulent, le fleuve tarit et se dessèche,

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 Ainsi l'homme se couche, et il ne se relève point. Tant qu'il y aura des cieux, ils ne se réveilleront point, et on ne les fera pas sortir de leur sommeil.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

13 Oh! si tu me cachais dans le Sépulcre, si tu me mettais à couvert, jusqu'à ce que ta colère fût passée! Si tu me donnais un terme, après lequel tu te souviendrais de moi (Sheol h7585)

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

14 (Si l'homme meurt, revivra-t-il? ), tout le temps de ma consigne, j'attendrais, jusqu'à ce que vînt mon remplacement!

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Tu appellerais, et je répondrais; tu désirerais de revoir l'ouvrage de tes mains.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 Mais, maintenant, tu comptes mes pas, et tu observes tous mes péchés.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

17 Ma transgression est scellée dans le sac, et tu as ajouté à mon iniquité.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

18 Mais la montagne s'éboule; le rocher est transporté hors de sa place;

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

19 Les eaux minent les pierres; les inondations entraînent la poussière de la terre: ainsi fais-tu périr l'espérance du mortel.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Tu ne cesses de l'assaillir, et il s'en va; tu changes son aspect, et tu le renvoies.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Que ses fils soient honorés, il n'en saura rien; qu'ils soient méprisés, il ne le verra pas.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

22 C'est sur lui seul que sa chair s'afflige, et sur lui que son âme gémit.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”