Job 14

1 Man, born of woman, is of few days, and full of trouble.

Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

2 He cometh forth like a flower, and is cut down; and he fleeth as a shadow, and continueth not.

Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

3 Yet dost thou open thine eyes upon such a one, and bringest me into judgment with thee?

A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Who can bring a clean [man] out of the unclean? Not one!

Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

5 If his days are determined, if the number of his months is with thee, [and] thou hast appointed his bounds which he must not pass,

Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

6 Look away from him; and let him rest, till he accomplish, as a hireling, his day.

Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

7 For there is hope for a tree: if it be cut down, it will sprout again, and its tender branch will not cease;

[Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

8 Though its root grow old in the earth, and its stock die in the ground,

Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

9 Yet through the scent of water it will bud, and put forth boughs like a young plant.

[To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

10 But a man dieth, and is prostrate; yea, man expireth, and where is he?

Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

11 The waters recede from the lake, and the river wasteth and drieth up:

Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

12 So man lieth down, and riseth not again; till the heavens be no more, they do not awake, nor are raised out of their sleep.

Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

13 Oh that thou wouldest hide me in Sheol, that thou wouldest keep me secret until thine anger be past, that thou wouldest appoint me a set time, and remember me, — (Sheol h7585)

Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

14 (If a man die, shall he live [again]?) all the days of my time of toil would I wait, till my change should come:

Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

15 Thou wouldest call, and I would answer thee; thou wouldest have a desire after the work of thy hands.

Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

16 For now thou numberest my steps: dost thou not watch over my sin?

Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

17 My transgression is sealed up in a bag, and thou heapest up mine iniquity.

Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

18 And indeed a mountain falling cometh to nought, and the rock is removed out of its place;

Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

19 The waters wear the stones, the floods thereof wash away the dust of the earth; and thou destroyest the hope of man.

Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

20 Thou prevailest for ever against him, and he passeth away; thou changest his countenance, and dismissest him.

Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

21 His sons come to honour, and he knoweth it not; and they are brought low, and he perceiveth it not.

Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

22 But his flesh hath pain for himself alone, and his soul mourneth for himself.

Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.