Job 23

1 Job antwoordde, en sprak:

Felele pedig Jób, és monda:

2 Al weer heet mijn klagen verzet: Maar zijn hand dwingt mij tot zuchten!

Még most is keserű az én beszédem; súlyosabb rajtam a csapás, ha panaszkodom.

3 Ach, dat ik Hem vinden kon, En voor zijn troon kon verschijnen!

Oh ha tudnám, hogy megtalálom őt, elmennék szinte az ő székéig.

4 Dan zette ik Hem mijn zaak uiteen, En vulde mijn mond met bewijzen;

Elébe terjeszteném ügyemet, számat megtölteném mentő erősségekkel.

5 Dan kende ik de woorden, waarmee Hij mij antwoordt, Vernam ik, wat Hij mij zegt.

Hadd tudnám meg, mely szavakkal felelne nékem; hadd érteném meg, mit szólana hozzám.

6 Zou Hij zijn macht in het geding moeten brengen? Neen, als Hij slechts naar mij hoorde!

Vajjon erejének nagy volta szerint perelne-é velem? Nem; csak figyelmezne reám!

7 Dan zou Hij bemerken dat er bij Hem een onschuldige pleit, En ik was voorgoed van mijn Rechter bevrijd!

Ott egy igaz perelne ő vele; azért megszabadulhatnék birámtól örökre!

8 Maar ga ik naar het oosten, Hij is er niet, Of naar het westen, ik bespeur Hem niet;

Ámde kelet felé megyek és nincsen ő, nyugot felé és nem veszem őt észre.

9 Ik zoek Hem ten noorden, ik vind Hem niet, Wend mij naar het zuiden, ik zie Hem niet.

Bal kéz felől cselekszik, de meg nem foghatom; jobb kéz felől rejtőzködik és nem láthatom.

10 Het is, omdat Hij mijn wandel kent Omdat ik als goud te voorschijn zou treden, als Hij mij toetst:

De ő jól tudja az én utamat. Ha megvizsgálna engem, úgy kerülnék ki, mint az arany.

11 Want mijn voet bleef steeds in zijn spoor, Ik hield zijn pad, en verliet het nooit!

Lábam az ő nyomdokát követte; utát megőriztem és nem hajoltam el.

12 Van het bevel zijner lippen week ik niet af, Het woord van zijn mond heb ik in mijn boezem bewaard:

Az ő ajakinak parancsolatától sem tértem el; szájának beszédeit többre becsültem, mint életem táplálékát.

13 Maar wil Hij iets, wie kan Hem beletten, Begeert Hij iets, Hij voert het uit!

Ő azonban megmarad egy mellett. Kicsoda téríthetné el őt? És a mit megkiván lelke, azt meg is teszi.

14 Ja, Hij volbrengt, wat Hij over mij heeft besloten, Met al het andere, wat Hij heeft beschikt:

Bizony végbe viszi, a mi felőlem elrendeltetett, és ilyen még sok van ő nála.

15 En daarom ben ik voor Hem zo bang, Sidder ik, als ik aan Hem denk.

Azért rettegek az ő színe előtt, és ha csak rá gondolok is, félek tőle.

16 Het is God, die mijn hart murw heeft geslagen, De Almachtige, die mij verschrikt;

Mert Isten félemlítette meg az én szívemet, a Mindenható rettentett meg engem.

17 Neen, niet door de duisternis ben ik ontsteld Niet door het donker, dat mijn gelaat bedekt!

Miért is nem pusztultam el e sötétség előtt, vagy miért nem takarta el előlem e homályt?!