Job 24

1 Job antwoordde, en sprak Waarom zijn er door den Almachtige dan geen tijden bepaald, En aanschouwen zij, die Hem kennen, zijn dagen niet?

Miért is nem titkolja el a Mindenható az ő büntetésének idejét, és miért is nem látják meg az őt ismerők az ő ítéletének napjait?!

2 Waarom verzetten dan de bozen de grensstenen, En beroven zij kudde en herder?

A határokat odább tolják, a nyájat elrabolják és legeltetik.

3 Ze voeren den ezel der wezen weg, En leggen beslag op het rund van de weduwe;

Az árvák szamarát elhajtják, és az özvegynek ökrét zálogba viszik.

4 De berooiden worden van de weg gedrongen, De armen in het land moeten zich allen verbergen;

Lelökik az útról a szegényeket, és a föld nyomorultjai együtt lappanganak.

5 Als wilde ezels in de woestijn Trekken ze uit, om te zwoegen. Ze zoeken tot de avond naar buit, Maar geen brood voor hun kinderen!

Ímé, mint a vad szamarak a sivatagban, úgy mennek ki munkájukra élelmet keresni; a puszta ad nékik kenyeret fiaik számára.

6 Ze roven des nachts de oogst van het veld, En zoeken de wijngaard der rijken af.

A mezőn a más vetését aratják, és a gonosznak szőlőjét szedik.

7 Naakt overnachten zij, zonder kleed, En zonder dekking tegen de kou;

Mezítelenül hálnak, testi ruha nélkül, még a hidegben sincs takarójuk.

8 Ze worden nat door de stortvloed der bergen, Drukken zich tegen de rotsen, omdat de schuilplaats ontbreekt

A hegyi zápor csurog le rólok, s hajlékuk nem lévén, a sziklát ölelik.

9 Ze rukken den wees van de moederborst af En nemen den zuigeling der armen tot pand.

Elszakítják az emlőtől az árvát, és a szegényen levőt zálogba viszik.

10 Naakt lopen ze rond, ongekleed, Zelf hongerig, moeten ze schoven torsen;

Mezítelenül járnak, ruha nélkül, és éhesen vonszolják a kévét.

11 Ze persen de olie tussen twee stenen, Treden de perskuip, maar lijden dorst.

Az ő kerítéseik közt ütik az olajat, és tapossák a kádakat, de szomjuhoznak.

12 Uit de stad stijgt het kermen der stervenden op, En roept de ziel der gewonden om hulp; Maar God luistert niet naar hun smeken, Hùn schenkt Hij geen aandacht!

A városból haldoklók rimánkodnak, a megsebzettek lelke kiált, de Isten nem törődik e méltatlansággal.

13 En schuwen het licht; Ze kennen zijn wegen niet, En blijven niet op zijn paden.

Ezek pártot ütöttek a világosság ellen, utait nem is ismerik, nem ülnek annak ösvényein.

14 Eer het licht wordt, maakt zich de moordenaar op, Om armen en berooiden te doden; En terwijl het nog nacht is, Sluipt hij rond als een dief.

Napkeltekor fölkel a gyilkos, megöli a szegényt és szűkölködőt, éjjel pedig olyan, mint a tolvaj.

15 Het oog van den overspeler maakt van de schemering gebruik; Hij denkt: Geen oog, dat mij ziet; Hij slaat zich een sluier voor het gezicht,

A paráznának szeme pedig az alkonyatot lesi, mondván: Ne nézzen szem reám, és arczára álarczot teszen.

16 En breekt in het donker de huizen in. Maar zij sluiten zich op overdag, En willen van het daglicht niet weten;

Setétben tör be a házakba; nappal elzárkóznak, nem szeretik a világosságot.

17 Voor hen allen is de morgen als de schaduw des doods, Zodra het licht wordt, overvalt hen de doodschrik!

Sőt inkább a reggel nékik olyan, mint a halálnak árnyéka, mert megbarátkoztak a halál árnyékának félelmeivel.

18 Die anderen vluchten weg voor de dag Zijn erfdeel ligt vervloekt in het land, Geen druiventreder trekt naar zijn wijnberg;

Könnyen siklik tova a víz színén, birtoka átkozott a földön, nem tér a szőlőkbe vivő útra.

19 Zoals droogte en hitte het sneeuwwater slurpen, Zo slurpt de onderwereld den zondaar op. (Sheol h7585)

Szárazság és hőség nyeli el a hó vizét, a pokol azokat, a kik vétkeznek. (Sheol h7585)

20 Door de moederschoot wordt hij vergeten, De wormen smullen van hem; Zijn naam wordt niet langer herdacht, Zijn ongerechtigheid geknakt als een boom.

Elfelejti őt az anyaméh, féregnek lesz édességévé, nem emlékeznek róla többé, és összetörik, mint a reves fa,

21 Hij mishandelt de onvruchtbare, haar die niet baart, En behandelt de weduwe niet goed:

A ki megrontotta a meddőt, a ki nem szül, és az özvegygyel jót nem tett.

22 Maar Hij, die tyrannen verplettert, Zal het wreken door zijn kracht!

De megtámogatja erejével a hatalmasokat; felkel az, pedig nem bízott már az élethez.

23 Hij is van zijn leven niet zeker, Gebroken de steun, waarop hij zich stut, En op zijn wegen ellende:

Biztonságot ad néki, hogy támaszkodjék, de szemei vigyáznak azoknak útjaira.

24 Een korte tijd rijst hij omhoog, dan is hij niet meer. Hij verdort als een kwijnende plant, Verlept als de top van een aar!

Magasra emelkednek, egy kevés idő és már nincsenek! Alásülylyednek, mint akárki és elenyésznek; és levágattatnak, mint a búzakalász.

25 Is het niet waar, wie overtuigt mij van leugen, En wie ontzenuwt mijn betoog?

Avagy nem így van-é? Ki hazudtolhatna meg engem, és tehetné semmivé beszédemet?