Job 4

1 Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:

Tete Temanitɔ Elifaz ɖo eŋu na Hiob be,

2 Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?

“Ne ame aɖe te kpɔ be yeaƒo nu kpli wò la, ɖe nàgbɔ dzi ɖi aseea? Ke ame kae ate ŋu azi ɖoɖoe le nu sia ŋuti?

3 Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,

Bu ale si nèfia nu ame geɖewo kple ale si nèdo ŋusẽ asi beliwoe ŋuti.

4 dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.

Wò nyawo lé ame siwo yina anyi dze ge la ɖe te eye nèdo ŋusẽ klo beliwo.

5 Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!

Ke azɔ la, dzɔgbevɔ̃e va dziwò, eye dzi ɖe le ƒo wò; eƒo wò ƒu anyi eye nèse veve.

6 Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?

Ɖe wò Mawuvɔvɔ̃ manye wò dzideƒo eye wò blibodede nanye wò mɔkpɔkpɔ oa?

7 Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?

“Azɔ bu eŋuti kpɔ. Ame maɖifɔ ka wohe to na kpɔ? Afi ka wogblẽ ame dzɔdzɔe dome le kpɔ?

8 Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.

Abe ale si mede dzesii ene la, ame siwo ŋlɔ vɔ̃ɖivɔ̃ɖi ƒe agble eye woƒã dzɔgbevɔ̃e lae ŋenɛ.

9 For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.

Ne Mawu gbɔ ɖe wo dzi la woyrɔna eye ne eƒe dziku fla la wotsrɔ̃na.

10 Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;

Dzatawo aɖe gbe, axlɔ̃ sesĩe gake woate ŋu aŋe aɖu na dzataviwo.

11 Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.

Dzata kuna ne mekpɔ nu lé o eye dzatanɔwo kakana.

12 Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken

“Wotsɔ nya aɖe vɛ nam le adzame, nye towo see wotsɔe do dalĩ nam.

13 i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;

Le drɔ̃ewo me le zã me, esi amewo dɔ alɔ̃ yi eme ʋĩi la,

14 Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;

vɔvɔ̃ kple dzodzo nyanyanya lém eye wona nye ƒuwo katã dzo kpekpekpe.

15 et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.

Gbɔgbɔ aɖe ɖo asagba va to nye ŋkume yi eye ɖadoe ɖo to ɖe ŋunye.

16 Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:

Etɔ gake nyemate ŋu agblɔ nu si wònye o. Nɔnɔme aɖe va tsi tsitre ɖe ŋkunye me eye mese gbe bɔlɔe aɖe be,

17 "Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?

‘Ɖe ame kodzogbea anɔ dzɔdzɔe wu Mawua? Ɖe amegbetɔ anɔ dzadzɛe wu eƒe Wɔlaa?

18 End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,

Ne Mawu meka ɖe eƒe dɔlawo dzi o eye wòbua fɔ eƒe dɔlawo be woda vo,

19 endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!

ʋuu keke, ke wòahanye ame siwo le anyixɔwo me, ame siwo gɔme woɖo anyi ɖe ke me eye wogbãa wo bɔbɔe abe ŋɔvi ene!

20 De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.

Wogbãa wo gudugudu le fɔŋli kple zã dome, ame aɖeke menyana gɔ̃ hã o, ale wotsrɔ̃na gbidii.

21 Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."

Ɖe womehoa woƒe agbadɔkawo, ale be woaku numanyamanyae oa?’”