رُؤيا 16

١ 1 وَسَمِعْتُ صَوْتاً عَالِياً صَادِراً مِنَ الْهَيْكَلِ يَأْمُرُ الْمَلائِكَةَ السَّبْعَةَ: «اذْهَبُوا الآنَ وَاسْكُبُوا عَلَى الأَرْضِ كُؤُوسَ غَضَبِ اللهِ السَّبْعَ».

തതഃ പരം മന്ദിരാത് താൻ സപ്തദൂതാൻ സമ്ഭാഷമാണ ഏഷ മഹാരവോ മയാശ്രാവി, യൂയം ഗത്വാ തേഭ്യഃ സപ്തകംസേഭ്യ ഈശ്വരസ്യ ക്രോധം പൃഥിവ്യാം സ്രാവയത|

٢ 2 فَذَهَبَ الْمَلاكُ الأَوَّلُ وَسَكَبَ كَأْسَهُ عَلَى الأَرْضِ، فَخَرَجَتْ مِنْهَا قُرُوحٌ خَبِيثَةٌ أَصَابَتْ جَمِيعَ النَّاسِ الَّذِينَ عَلَيْهِمْ عَلامَةُ الْوَحْشِ وَالَّذِينَ يَسْجُدُونَ لِتِمْثَالِهِ.

തതഃ പ്രഥമോ ദൂതോ ഗത്വാ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് പൃഥിവ്യാമ് അസ്രാവയത് തസ്മാത് പശോഃ കലങ്കധാരിണാം തത്പ്രതിമാപൂജകാനാം മാനവാനാം ശരീരേഷു വ്യഥാജനകാ ദുഷ്ടവ്രണാ അഭവൻ|

٣ 3 ثُمَّ سَكَبَ الْمَلاكُ الثَّانِي كَأْسَهُ عَلَى الْبَحْرِ، فَصَارَ دَماً كَدَمِ الْمَيْتِ، وَمَاتَتْ جَمِيعُ الْمَخْلُوقَاتِ الْحَيَّةِ الَّتِي فِيهِ.

തതഃ പരം ദ്വിതീയോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സമുദ്രേ ഽസ്രാവയത് തേന സ കുണപസ്ഥശോണിതരൂപ്യഭവത് സമുദ്രേ സ്ഥിതാശ്ച സർവ്വേ പ്രാണിനോ മൃത്യും ഗതാഃ|

٤ 4 وَسَكَبَ الْمَلاكُ الثَّالِثُ كَأْسَهُ عَلَى الأَنْهَارِ وَيَنَابِيعِ الْمِيَاهِ، فَصَارَتْ كُلُّهَا دَماً.

അപരം തൃതീയോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം നദീഷു ജലപ്രസ്രവണേഷു ചാസ്രാവയത് തതസ്താനി രക്തമയാന്യഭവൻ| അപരം തോയാനാമ് അധിപസ്യ ദൂതസ്യ വാഗിയം മയാ ശ്രുതാ|

٥ 5 وَسَمِعْتُ مَلاكَ الْمِيَاهِ يَقُولُ: «عَادِلٌ أَنْتَ فِي أَحْكَامِكَ، أَيُّهَا الإِلهُ الْقُدُّوسُ، الْكَائِنُ الَّذِي كَانَ،

വർത്തമാനശ്ച ഭൂതശ്ച ഭവിഷ്യംശ്ച പരമേശ്വരഃ| ത്വമേവ ന്യായ്യകാരീ യദ് ഏതാദൃക് ത്വം വ്യചാരയഃ|

٦ 6 فَقَدْ سَفَكَ النَّاسُ دَمَ قِدِّيسِينَ وَأَنْبِيَاءَ، وَهَا أَنْتَ تَسْقِي قَاتِلِيهِمْ دَماً! إِنَّهُمْ يَنَالُونَ مَا يَسْتَحِقُّونَ!»

ഭവിഷ്യദ്വാദിസാധൂനാം രക്തം തൈരേവ പാതിതം| ശോണിതം ത്വന്തു തേഭ്യോ ഽദാസ്തത്പാനം തേഷു യുജ്യതേ||

٧ 7 وَسَمِعْتُ مَلاكَ الْمَذْبَحِ يَقُولُ: «إِنَّ أَحْكَامَكَ حَقٌّ وَعَدْلٌ أَيُّهَا الرَّبُّ الإِلهُ الْقَادِرُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ».

അനന്തരം വേദീതോ ഭാഷമാണസ്യ കസ്യചിദ് അയം രവോ മയാ ശ്രുതഃ, ഹേ പരശ്വര സത്യം തത് ഹേ സർവ്വശക്തിമൻ പ്രഭോ| സത്യാ ന്യായ്യാശ്ച സർവ്വാ ഹി വിചാരാജ്ഞാസ്ത്വദീയകാഃ||

٨ 8 وَسَكَبَ الْمَلاكُ الرَّابِعُ كَأْسَهُ عَلَى الشَّمْسِ، فَأُعْطِيَتِ الشَّمْسُ أَنْ تُحْرِقَ النَّاسَ بِنَارٍ،

അനന്തരം ചതുർഥോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം സൂര്യ്യേ ഽസ്രാവയത് തസ്മൈ ച വഹ്നിനാ മാനവാൻ ദഗ്ധും സാമർഥ്യമ് അദായി|

٩ 9 فَاحْتَرَقَ النَّاسُ مِنَ الْحَرِّ الشَّدِيدِ. وَلَكِنَّهُمْ لَمْ يَتُوبُوا لِيُمَجِّدُوا اللهَ، بَلْ جَدَّفُوا عَلَى اسْمِ اللهِ صَاحِبِ السُّلْطَةِ عَلَى هَذِهِ الْبَلايَا.

തേന മനുഷ്യാ മഹാതാപേന താപിതാസ്തേഷാം ദണ്ഡാനാമ് ആധിപത്യവിശിഷ്ടസ്യേശ്വരസ്യ നാമാനിന്ദൻ തത്പ്രശംസാർഥഞ്ച മനഃപരിവർത്തനം നാകുർവ്വൻ|

١٠ 10 ثُمَّ سَكَبَ الْمَلاكُ الْخَامِسُ كَأْسَهُ عَلَى عَرْشِ الْوَحْشِ، فَحَلَّ بِمَمْلَكَتِهِ ظَلامٌ دَامِسٌ، جَعَلَ أَتْبَاعَهُ يَعُضُّونَ أَلْسِنَتَهُمْ مِنَ الأَلَمِ.

തതഃ പരം പഞ്ചമോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം പശോഃ സിംഹാസനേ ഽസ്രാവയത് തേന തസ്യ രാഷ്ട്രം തിമിരാച്ഛന്നമ് അഭവത് ലോകാശ്ച വേദനാകാരണാത് സ്വരസനാ അദംദശ്യത|

١١ 11 غَيْرَ أَنَّهُمْ لَمْ يَتُوبُوا عَنْ أَعْمَالِهِمِ الشِّرِّيرَةِ، بَلْ جَدَّفُوا عَلَى إِلهِ السَّمَاءِ لِمَا يُعَانُونَ مِنْ آلامٍ وَقُرُوحٍ!

സ്വകീയവ്യഥാവ്രണകാരണാച്ച സ്വർഗസ്ഥമ് അനിന്ദൻ സ്വക്രിയാഭ്യശ്ച മനാംസി ന പരാവർത്തയൻ|

١٢ 12 وَسَكَبَ الْمَلاكُ السَّادِسُ كَأْسَهُ عَلَى نَهْرِ «الْفُرَاتِ» الْكَبِيرِ فَجَفَّ مَاؤُهُ، لِيَصِيرَ مَمَرّاً لِلْمُلُوكِ الْقَادِمِينَ مِنَ الشَّرْقِ.

തതഃ പരം ഷഷ്ഠോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം ഫരാതാഖ്യോ മഹാനദേ ഽസ്രാവയത് തേന സൂര്യ്യോദയദിശ ആഗമിഷ്യതാം രാജ്ഞാം മാർഗസുഗമാർഥം തസ്യ തോയാനി പര്യ്യശുഷ്യൻ|

١٣ 13 وَعِنْدَ هَذَا رَأَيْتُ ثَلاثَةَ أَرْوَاحٍ نَجِسَةٍ تُشْبِهُ الضَّفَادِعَ تَخْرُجُ مِنْ فَمِ التِّنِّينِ، وَمِنْ فَمِ الْوَحْشِ، وَمِنْ فَمِ النَّبِيِّ الدَّجَّالِ،

അനന്തരം നാഗസ്യ വദനാത് പശോ ർവദനാത് മിഥ്യാഭവിഷ്യദ്വാദിനശ്ച വദനാത് നിർഗച്ഛന്തസ്ത്രയോ ഽശുചയ ആത്മാനോ മയാ ദൃഷ്ടാസ്തേ മണ്ഡൂകാകാരാഃ|

١٤ 14 وَهِيَ أَرْوَاحٌ شَيْطَانِيَّةٌ قَادِرَةٌ عَلَى صُنْعِ الْمُعْجِزَاتِ، تَذْهَبُ إِلَى مُلُوكِ الأَرْضِ جَمِيعاً وَتَجْمَعُهُمْ لِلْحَرْبِ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ الْعَظِيمِ، يَوْمِ اللهِ الْقَادِرُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ.

ത ആശ്ചര്യ്യകർമ്മകാരിണോ ഭൂതാനാമ് ആത്മാനഃ സന്തി സർവ്വശക്തിമത ഈശ്വരസ്യ മഹാദിനേ യേന യുദ്ധേന ഭവിതവ്യം തത്കൃതേ കൃത്സ്രജഗതോ രാജ്ഞാഃ സംഗ്രഹീതും തേഷാം സന്നിധിം നിർഗച്ഛന്തി|

١٥ 15 «هَا أَنَا آتٍ كَمَا يَأْتِي اللِّصُّ، طُوبَى لِمَنْ يَكُونُ بِانْتِظَارِي، سَاهِراً وَحَارِساً لِثِيَابِهِ، لِئَلّا يَمْشِيَ عُرْيَاناً فَيَرَى النَّاسُ عَوْرَتَهُ!»

അപരമ് ഇബ്രിഭാഷയാ ഹർമ്മഗിദ്ദോനാമകസ്ഥനേ തേ സങ്ഗൃഹീതാഃ|

١٦ 16 وَجَمَعَتِ الأَرْوَاحُ الشَّيْطَانِيَّةُ جُيُوشَ الْعَالَمِ كُلَّهَا فِي مَكَانٍ يُسَمَّى بِالْعِبْرِيَّةِ «هَرْمَجِدُّونَ».

പശ്യാഹം ചൈരവദ് ആഗച്ഛാമി യോ ജനഃ പ്രബുദ്ധസ്തിഷ്ഠതി യഥാ ച നഗ്നഃ സൻ ന പര്യ്യടതി തസ്യ ലജ്ജാ ച യഥാ ദൃശ്യാ ന ഭവതി തഥാ സ്വവാസാംസി രക്ഷതി സ ധന്യഃ|

١٧ 17 ثُمَّ سَكَبَ الْمَلاكُ السَّابِعُ كَأْسَهُ عَلَى الْهَوَاءِ، فَدَوَّى صَوْتٌ مِنَ الْعَرْشِ فِي الْهَيْكَلِ السَّمَاوِيِّ يَقُولُ: «قَدْ تَمَّ!»

തതഃ പരം സപ്തമോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വമ് ആകാശേ ഽസ്രാവയത് തേന സ്വർഗീയമന്ദിരമധ്യസ്ഥസിംഹാസനാത് മഹാരവോ ഽയം നിർഗതഃ സമാപ്തിരഭവദിതി|

١٨ 18 فَحَدَثَتْ بُرُوقٌ وَأَصْوَاتٌ وَرُعُودٌ وَزِلْزَالٌ عَنِيفٌ لَمْ تَشْهَدِ الأَرْضُ لَهُ مَثِيلاً مُنْذُ وُجِدَ الإِنْسَانُ عَلَى الأَرْضِ، لأَنَّهُ كَانَ زِلْزَالاً عَنِيفاً جِدّاً!

തദനന്തരം തഡിതോ രവാഃ സ്തനിതാനി ചാഭവൻ, യസ്മിൻ കാലേ ച പൃഥിവ്യാം മനുഷ്യാഃ സൃഷ്ടാസ്തമ് ആരഭ്യ യാദൃങ്മഹാഭൂമികമ്പഃ കദാപി നാഭവത് താദൃഗ് ഭൂകമ്പോ ഽഭവത്|

١٩ 19 فَانْقَسَمَتِ الْمَدِينَةُ الْعُظْمَى إِلَى ثَلاثَةِ أَقْسَامٍ، وَحَلَّ الدَّمَارُ بِمُدُنِ الأُمَمِ. فَقَدْ ذَكَرَ اللهُ بَابِلَ الْعُظْمَى لِيَسْقِيَهَا كَأْساً تَفُورُ بِخَمْرِ غَضَبِهِ.

തദാനീം മഹാനഗരീ ത്രിഖണ്ഡാ ജാതാ ഭിന്നജാതീയാനാം നഗരാണി ച ന്യപതൻ മഹാബാബിൽ ചേശ്വരേണ സ്വകീയപ്രചണ്ഡകോപമദിരാപാത്രദാനാർഥം സംസ്മൃതാ|

٢٠ 20 وَهَرَبَتِ الْجُزُرُ كُلُّهَا، وَاخْتَفَتِ الْجِبَالُ.

ദ്വീപാശ്ച പലായിതാ ഗിരയശ്ചാന്തഹിതാഃ|

٢١ 21 وَتَسَاقَطَ مِنَ السَّمَاءِ عَلَى النَّاسِ بَرَدٌ كَبِيرٌ، كُلُّ حَبَّةٍ مِنْهُ بِمِقْدَارِ وَزْنَةٍ وَاحِدَةٍ، فَجَدَّفَ النَّاسُ عَلَى اللهِ بِسَبَبِ هذِهِ الْبَلِيَّةِ الشَّدِيدَةِ جِدّاً.

ഗഗനമണ്ഡലാച്ച മനുഷ്യാണാമ് ഉപര്യ്യേകൈകദ്രോണപരിമിതശിലാനാം മഹാവൃഷ്ടിരഭവത് തച്ഛിലാവൃഷ്ടേഃ ക്ലേശാത് മനുഷ്യാ ഈശ്വരമ് അനിന്ദമ് യതസ്തജ്ജാതഃ ക്ലേശോ ഽതീവ മഹാൻ|