رُؤيا 17
| وَجَاءَ وَاحِدٌ مِنَ الْمَلائِكَةِ السَّبْعَةِ حَامِلِي الْكُؤُوسِ السَّبْعِ وَقَالَ لِي: «تَعَالَ فَأُرِيَكَ عِقَابَ الزَّانِيَةِ الْكُبْرَى الْجَالِسَةِ عَلَى الْمِيَاهِ الْكَثِيرَةِ، | ١ 1 |
തദനന്തരം തേഷാം സപ്തകംസധാരിണാം സപ്തദൂതാനാമ് ഏക ആഗത്യ മാം സമ്ഭാഷ്യാവദത്, അത്രാഗച്ഛ, മേദിന്യാ നരപതയോ യയാ വേശ്യയാ സാർദ്ധം വ്യഭിചാരകർമ്മ കൃതവന്തഃ,
| الَّتِي زَنَى مَعَهَا مُلُوكُ الأَرْضِ، وَسَكِرَ أَهْلُ الأَرْضِ مِنْ خَمْرِ زِنَاهَا». | ٢ 2 |
യസ്യാ വ്യഭിചാരമദേന ച പൃഥിവീനിവാസിനോ മത്താ അഭവൻ തസ്യാ ബഹുതോയേഷൂപവിഷ്ടായാ മഹാവേശ്യായാ ദണ്ഡമ് അഹം ത്വാം ദർശയാമി|
| وَحَمَلَنِي الْمَلاكُ بِالرُّوحِ إِلَى الْبَرِّيَّةِ، فَرَأَيْتُ امْرَأَةً رَاكِبَةً عَلَى وَحْشٍ قِرْمِزِيٍّ لَهُ سَبْعَةُ رُؤُوسٍ وَعَشَرَةُ قُرُونٍ، وَقَدْ كُتِبَتْ عَلَى جِسْمِهِ كُلِّهِ أَسْمَاءُ تَجْدِيفٍ. | ٣ 3 |
തതോ ഽഹമ് ആത്മനാവിഷ്ടസ്തേന ദൂതേന പ്രാന്തരം നീതസ്തത്ര നിന്ദാനാമഭിഃ പരിപൂർണം സപ്തശിരോഭി ർദശശൃങ്ഗൈശ്ച വിശിഷ്ടം സിന്ദൂരവർണം പശുമുപവിഷ്ടാ യോഷിദേകാ മയാ ദൃഷ്ടാ|
| وَكَانَتِ الْمَرْأَةُ تَلْبَسُ مَلابِسَ مِنْ أُرْجُوَانٍ وَقِرْمِزٍ، وَتَتَحَلَّى بِالذَّهَبِ وَالْحِجَارَةِ الْكَرِيمَةِ وَاللُّؤْلُوءِ، وَقَدْ أَمْسَكَتْ كَأْسَ ذَهَبٍ مَمْلُوءَةً بِزِنَاهَا الْمَكْرُوهِ النَّجِسِ، | ٤ 4 |
സാ നാരീ കൃഷ്ണലോഹിതവർണം സിന്ദൂരവർണഞ്ച പരിച്ഛദം ധാരയതി സ്വർണമണിമുക്താഭിശ്ച വിഭൂഷിതാസ്തി തസ്യാഃ കരേ ഘൃണാർഹദ്രവ്യൈഃ സ്വവ്യഭിചാരജാതമലൈശ്ച പരിപൂർണ ഏകഃ സുവർണമയഃ കംസോ വിദ്യതേ|
| وَعَلَى جَبِينِهَا اسْمٌ مَكْتُوبٌ: سِرٌّ: «بَابِلُ الْعُظْمَى، أُمُّ زَانِيَاتِ الأَرْضِ وَأَصْنَامِهَا الْمَكْرُوهَةِ». | ٥ 5 |
തസ്യാ ഭാലേ നിഗൂഢവാക്യമിദം പൃഥിവീസ്ഥവേശ്യാനാം ഘൃണ്യക്രിയാണാഞ്ച മാതാ മഹാബാബിലിതി നാമ ലിഖിതമ് ആസ്തേ|
| وَرَأَيْتُ الْمَرْأَةَ سَكْرَى لِكَثْرَةِ مَا شَرِبَتْ مِنْ دَمِ الْقِدِّيسِينَ، وَدَمِ شُهَدَاءِ يَسُوعَ الَّذِينَ قَتَلَتْهُمْ. فَتَمَلَّكَتْنِي الدَّهْشَةُ لِمَنْظَرِهَا، | ٦ 6 |
മമ ദൃഷ്ടിഗോചരസ്ഥാ സാ നാരീ പവിത്രലോകാനാം രുധിരേണ യീശോഃ സാക്ഷിണാം രുധിരേണ ച മത്താസീത് തസ്യാ ദർശനാത് മമാതിശയമ് ആശ്ചര്യ്യജ്ഞാനം ജാതം|
| فَسَأَلَنِي الْمَلاكُ: «لِمَاذَا دُهِشْتَ؟ سَأُطْلِعُكَ عَلَى سِرِّ الْمَرْأَةِ وَالْوَحْشِ الَّذِي يَحْمِلُهَا، صَاحِبُ الرُّؤُوسِ السَّبْعَةِ وَالْقُرُونِ الْعَشَرَةِ: | ٧ 7 |
തതഃ സ ദൂതോ മാമ് അവദത് കുതസ്തവാശ്ചര്യ്യജ്ഞാനം ജായതേ? അസ്യാ യോഷിതസ്തദ്വാഹനസ്യ സപ്തശിരോഭി ർദശശൃങ്ഗൈശ്ച യുക്തസ്യ പശോശ്ച നിഗൂഢഭാവമ് അഹം ത്വാം ജ്ഞാപയാമി|
| هَذَا الْوَحْشُ كَانَ مَوْجُوداً، وَهُوَ غَيْرُ مَوْجُودٍ الآنَ، وَلَكِنَّهُ عَلَى وَشْكِ أَنْ يَطْلُعَ مِنَ الْهَاوِيَةِ وَيَمْضِيَ إِلَى الْهَلاكِ. وَسَيُدْهَشُ سُكَّانُ الأَرْضِ الَّذِينَ لَمْ تُكْتَبْ أَسْمَاؤُهُمْ مُنْذُ تَأْسِيسِ الْعَالَمِ فِي سِجِلِّ الْحَيَاةِ، عِنْدَمَا يَرَوْنَ الْوَحْشَ، لأَنَّهُ كَانَ مَوْجُوداً، ثُمَّ أَصْبَحَ غَيْرَ مَوْجُودٍ، وَسَيَعُودُ! (Abyssos g12) | ٨ 8 |
ത്വയാ ദൃഷ്ടോ ഽസൗ പശുരാസീത് നേദാനീം വർത്തതേ കിന്തു രസാതലാത് തേനോദേതവ്യം വിനാശശ്ച ഗന്തവ്യഃ| തതോ യേഷാം നാമാനി ജഗതഃ സൃഷ്ടികാലമ് ആരഭ്യ ജീവനപുസ്തകേ ലിഖിതാനി ന വിദ്യന്തേ തേ പൃഥിവീനിവാസിനോ ഭൂതമ് അവർത്തമാനമുപസ്ഥാസ്യന്തഞ്ച തം പശും ദൃഷ്ട്വാശ്ചര്യ്യം മംസ്യന്തേ| (Abyssos g12)
| وَلابُدَّ هُنَا مِنْ فِطْنَةِ الْعَقْلِ: الرُّؤُوسُ السَّبْعَةُ هِيَ التِّلالُ السَّبْعَةُ الَّتِي تَجْلِسُ الْمَرْأَةُ عَلَيْهَا وَتَرْمِزُ أَيْضاً إِلَى سَبْعَةِ مُلُوكٍ، | ٩ 9 |
അത്ര ജ്ഞാനയുക്തയാ ബുദ്ധ്യാ പ്രകാശിതവ്യം| താനി സപ്തശിരാംസി തസ്യാ യോഷിത ഉപവേശനസ്ഥാനസ്വരൂപാഃ സപ്തഗിരയഃ സപ്ത രാജാനശ്ച സന്തി|
| خَمْسَةٌ مِنْهُمْ مَضَوْا، وَالسَّادِسُ يَحْكُمُ الآنَ، وَالسَّابِعُ سَيَأْتِي، وَلَكِنَّ مُدَّةَ حُكْمِهِ سَتَكُونُ قَصِيرَةً. | ١٠ 10 |
തേഷാം പഞ്ച പതിതാ ഏകശ്ച വർത്തമാനഃ ശേഷശ്ചാദ്യാപ്യനുപസ്ഥിതഃ സ യദോപസ്ഥാസ്യതി തദാപി തേനാൽപകാലം സ്ഥാതവ്യം|
| أَمَّا الْوَحْشُ الَّذِي كَانَ مَوْجُوداً ثُمَّ أَصْبَحَ غَيْرَ مَوْجُودٍ، فَهُوَ مَلِكٌ ثَامِنٌ سَبَقَ أَنْ مَلَكَ كَوَاحِدٍ مِنَ السَّبْعَةِ، سَيَمْضِي إِلَى الْهَلاكِ. | ١١ 11 |
യഃ പശുരാസീത് കിന്ത്വിദാനീം ന വർത്തതേ സ ഏവാഷ്ടമഃ, സ സപ്താനാമ് ഏകോ ഽസ്തി വിനാശം ഗമിഷ്യതി ച|
| وَأَمَّا الْقُرُونُ الْعَشَرَةُ الَّتِي رَأَيْتَهَا هِيَ عَشَرَةُ مُلُوكٍ لَمْ يَتَوَلَّوْا الْمُلْكَ بَعْدُ، وَسَيَتَوَلَّوْنَ سُلْطَةَ الْمُلْكِ مَعَ الْوَحْشِ لِمُدَّةِ سَاعَةٍ وَاحِدَةٍ، | ١٢ 12 |
ത്വയാ ദൃഷ്ടാനി ദശശൃങ്ഗാണ്യപി ദശ രാജാനഃ സന്തിഃ, അദ്യാപി തൈ രാജ്യം ന പ്രാപ്തം കിന്തു മുഹൂർത്തമേകം യാവത് പശുനാ സാർദ്ധം തേ രാജാന ഇവ പ്രഭുത്വം പ്രാപ്സ്യന്തി|
| يَتَّفِقُونَ فِيهَا بِرَأْيٍ وَاحِدٍ أَنْ يُعْطُوا الْوَحْشَ قُوَّتَهُمْ وَسُلْطَتَهُمْ. | ١٣ 13 |
ത ഏകമന്ത്രണാ ഭവിഷ്യന്തി സ്വകീയശക്തിപ്രഭാവൗ പശവേ ദാസ്യന്തി ച|
| ثُمَّ يُحَارِبُونَ الْحَمَلَ، وَلَكِنَّ الْحَمَلَ يَهْزِمُهُمْ، لأَنَّهُ رَبُّ الأَرْبَابِ وَمَلِكُ الْمُلُوكِ، وَالَّذِينَ مَعَهُ هُمُ الْمَدْعُوُّونَ، الْمُخْتَارُونَ، الْمُؤْمِنُونَ». | ١٤ 14 |
തേ മേഷശാവകേന സാർദ്ധം യോത്സ്യന്തി, കിന്തു മേഷശാവകസ്താൻ ജേഷ്യതി യതഃ സ പ്രഭൂനാം പ്രഭൂ രാജ്ഞാം രാജാ ചാസ്തി തസ്യ സങ്ഗിനോ ഽപ്യാഹൂതാ അഭിരുചിതാ വിശ്വാസ്യാശ്ച|
| ثُمَّ قَالَ لِيَ الْمَلاكُ: «أَمَّا الْمِيَاهُ الَّتِي رَأَيْتَ حَيْثُ تَجْلِسُ الزَّانِيَةُ، فَتَرْمِزُ إِلَى شُعُوبٍ وَجَمَاهِيرَ وَأُمَمٍ وَلُغَاتٍ. | ١٥ 15 |
അപരം സ മാമ് അവദത് സാ വേശ്യാ യത്രോപവിശതി താനി തോയാനി ലോകാ ജനതാ ജാതയോ നാനാഭാഷാവാദിനശ്ച സന്തി|
| وَأَمَّا الْقُرُونُ الْعَشَرَةُ الَّتِي رَأَيْتَهَا، وَالْوَحْشُ، فَسَيُبْغِضُونَ الزَّانِيَةَ وَيَجْعَلُونَهَا مَعْزُولَةً وَعَارِيَةً، وَيَأْكُلُونَ لَحْمَهَا وَيُحْرِقُونَهَا بِالنَّارِ، | ١٦ 16 |
ത്വയാ ദൃഷ്ടാനി ദശ ശൃങ്ഗാണി പശുശ്ചേമേ താം വേശ്യാമ് ഋതീയിഷ്യന്തേ ദീനാം നഗ്നാഞ്ച കരിഷ്യന്തി തസ്യാ മാംസാനി ഭോക്ഷ്യന്തേ വഹ്നിനാ താം ദാഹയിഷ്യന്തി ച|
| لأَنَّ اللهَ جَعَلَ فِي قُلُوبِهِمْ أَنْ يَعْمَلُوا وَفْقَ قَصْدِهِ، فَيَتَّفِقُوا عَلَى أَنْ يُعْطُوا الْوَحْشَ مُلْكَهُمْ، حَتَّى تَتِمَّ كَلِمَاتُ اللهِ. | ١٧ 17 |
യത ഈശ്വരസ്യ വാക്യാനി യാവത് സിദ്ധിം ന ഗമിഷ്യന്തി താവദ് ഈശ്വരസ്യ മനോഗതം സാധയിതുമ് ഏകാം മന്ത്രണാം കൃത്വാ തസ്മൈ പശവേ സ്വേഷാം രാജ്യം ദാതുഞ്ച തേഷാം മനാംസീശ്വരേണ പ്രവർത്തിതാനി|
| أَمَّا هَذِهِ الْمَرْأَةُ الَّتِي رَأَيْتَهَا، فَهِيَ الْمَدِينَةُ الْعُظْمَى الَّتِي تَحْكُمُ مُلُوكَ الأَرْضِ». | ١٨ 18 |
അപരം ത്വയാ ദൃഷ്ടാ യോഷിത് സാ മഹാനഗരീ യാ പൃഥിവ്യാ രാജ്ഞാമ് ഉപരി രാജത്വം കുരുതേ|
