يَعقُوب 3
| يَا إِخْوَتِي، لَا تَتَسَابَقُوا كَيْ تَجْعَلُوا أَنْفُسَكُمْ مُعَلِّمِينَ لِغَيْرِكُمْ فَتَزِيدُوا عَدَدَ الْمُعَلِّمِينَ! وَاذْكُرُوا أَنَّنَا، نَحْنُ الْمُعَلِّمِينَ، سَوْفَ نُحَاسَبُ حِسَاباً أَقْسَى مِنْ غَيْرِنَا. | ١ 1 |
ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, ശിക്ഷകൈരസ്മാഭി ർഗുരുതരദണ്ഡോ ലപ്സ്യത ഇതി ജ്ഞാത്വാ യൂയമ് അനേകേ ശിക്ഷകാ മാ ഭവത|
| فَإِنَّنَا جَمِيعاً مُعَرَّضُونَ لِلْوُقُوعِ فِي أَخْطَاءَ كَثِيرَةٍ. وَلَكِنَّ مَنْ يُلْجِمُ لِسَانَهُ وَلا يُخْطِئُ فِي كَلامِهِ هُوَ نَاضِجٌ يَقْدِرُ أَنْ يُسَيْطِرَ عَلَى طَبِيعَتِهِ سَيْطَرَةً تَامَّةً. | ٢ 2 |
യതഃ സർവ്വേ വയം ബഹുവിഷയേഷു സ്ഖലാമഃ, യഃ കശ്ചിദ് വാക്യേ ന സ്ഖലതി സ സിദ്ധപുരുഷഃ കൃത്സ്നം വശീകർത്തും സമർഥശ്ചാസ്തി|
| فَحِينَ نَضَعُ لِجَاماً فِي فَمِ حِصَانٍ، نَتَمَكَّنُ مِنْ تَوْجِيهِهِ وَاقْتِيَادِهِ كَمَا نُرِيدُ. | ٣ 3 |
പശ്യത വയമ് അശ്വാൻ വശീകർത്തും തേഷാം വക്ത്രേഷു ഖലീനാൻ നിധായ തേഷാം കൃത്സ്നം ശരീരമ് അനുവർത്തയാമഃ|
| وَمَهْمَا كَانَتِ السَّفِينَةُ كَبِيرَةً وَالرِّيَاحُ الَّتِي تَدْفَعُهَا قَوِيَّةً وَهَوْجَاءَ، فَبِدَفَّةٍ صَغِيرَةٍ جِدّاً يَتَحَكَّمُ الرَّبَّانُ فِيهَا وَيَسُوقُهَا إِلَى الْجِهَةِ الَّتِي يُرِيدُ. كَذَلِكَ اللِّسَانُ أَيْضاً: فَهُوَ عُضْوٌ صَغِيرٌ، | ٤ 4 |
പശ്യത യേ പോതാ അതീവ ബൃഹദാകാരാഃ പ്രചണ്ഡവാതൈശ്ച ചാലിതാസ്തേഽപി കർണധാരസ്യ മനോഽഭിമതാദ് അതിക്ഷുദ്രേണ കർണേന വാഞ്ഛിതം സ്ഥാനം പ്രത്യനുവർത്തന്തേ|
| وَلَكِنْ مَا أَشَدَّ فَعَّالِيَّتَهُ! انْظُرُوا: إِنَّ شَرَارَةً صَغِيرَةً تُحْرِقُ غَابَةً كَبِيرَةً! | ٥ 5 |
തദ്വദ് രസനാപി ക്ഷുദ്രതരാങ്ഗം സന്തീ ദർപവാക്യാനി ഭാഷതേ| പശ്യ കീദൃങ്മഹാരണ്യം ദഹ്യതേ ഽൽപേന വഹ്നിനാ|
| وَاللِّسَانُ كَالنَّارِ خَطَراً: فَهُوَ وَحْدَهُ، بَيْنَ أَعْضَاءِ الْجِسْمِ، جَامِعٌ لِلشُّرُورِ كُلِّهَا، وَيُلَوِّثُ الْجِسْمَ كُلَّهُ بِالْفَسَادِ. إِنَّهُ يُشْعِلُ دَائِرَةَ الْكَوْنِ، وَيَسْتَمِدُّ نَارَهُ مِنْ جَهَنَّمَ! (Geenna g1067) | ٦ 6 |
രസനാപി ഭവേദ് വഹ്നിരധർമ്മരൂപപിഷ്ടപേ| അസ്മദങ്ഗേഷു രസനാ താദൃശം സന്തിഷ്ഠതി സാ കൃത്സ്നം ദേഹം കലങ്കയതി സൃഷ്ടിരഥസ്യ ചക്രം പ്രജ്വലയതി നരകാനലേന ജ്വലതി ച| (Geenna g1067)
| مِنَ السَّهْلِ عَلَى الإِنْسَانِ أَنْ يُرَوِّضَ الْوُحُوشَ وَالطُّيُورَ وَالزَّوَاحِفَ وَالْحَيَوَانَاتِ الْبَحَرِيَّةَ، بِجَمِيعِ أَجْنَاسِهَا. فَهَذَا مَا نَرَاهُ يَحْدُثُ. | ٧ 7 |
പശുപക്ഷ്യുരോഗജലചരാണാം സർവ്വേഷാം സ്വഭാവോ ദമയിതും ശക്യതേ മാനുഷികസ്വഭാവേന ദമയാഞ്ചക്രേ ച|
| وَلَكِنَّ أَحَداً مِنَ النَّاسِ لَا يَقْدِرُ أَنْ يُرَوِّضَ اللِّسَانَ. فَهُوَ شَرٌّ لَا يَنْضَبِطُ، مُمْتَلِئٌ بِالسُّمِّ الْقَتَّالِ! | ٨ 8 |
കിന്തു മാനവാനാം കേനാപി ജിഹ്വാ ദമയിതും ന ശക്യതേ സാ ന നിവാര്യ്യമ് അനിഷ്ടം ഹലാഹലവിഷേണ പൂർണാ ച|
| بِهِ نَرْفَعُ الْحَمْدَ وَالشُّكْرَ لِلرَّبِّ وَالآبِ، وَبِهِ نُوَجِّهُ الشَّتَائِمَ إِلَى النَّاسِ الَّذِينَ خَلَقَهُمُ اللهُ عَلَى مِثَالِهِ. | ٩ 9 |
തയാ വയം പിതരമ് ഈശ്വരം ധന്യം വദാമഃ, തയാ ചേശ്വരസ്യ സാദൃശ്യേ സൃഷ്ടാൻ മാനവാൻ ശപാമഃ|
| وَهكَذَا، تَخْرُجُ الْبَرَكَاتُ وَاللَّعَنَاتُ مِنَ الْفَمِ الْوَاحِدِ. وَهَذَا، يَا إِخْوَتِي، يَجِبُ أَلا يَحْدُثَ أَبَداً! | ١٠ 10 |
ഏകസ്മാദ് വദനാദ് ധന്യവാദശാപൗ നിർഗച്ഛതഃ| ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, ഏതാദൃശം ന കർത്തവ്യം|
| هَلْ سَمِعْتُمْ أَنَّ نَبْعاً وَاحِداً يُعْطِي مَاءً عَذْباً وَمَاءً مُرّاً مِنْ عَيْنٍ وَاحِدَةٍ؟ | ١١ 11 |
പ്രസ്രവണഃ കിമ് ഏകസ്മാത് ഛിദ്രാത് മിഷ്ടം തിക്തഞ്ച തോയം നിർഗമയതി?
| أَمْ هَلْ يُمْكِنُ، يَا إِخْوَتِي، أَنْ تُثْمِرَ التِّينَةُ زَيْتُوناً، أَوِ الْكَرْمَةُ تِيناً؟ كَذَلِكَ لا يُمْكِنُ أَنْ يُعْطِيَ النَّبْعُ الْمَالِحُ مَاءً عَذْباً. | ١٢ 12 |
ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, ഉഡുമ്ബരതരുഃ കിം ജിതഫലാനി ദ്രാക്ഷാലതാ വാ കിമ് ഉഡുമ്ബരഫലാനി ഫലിതും ശക്നോതി? തദ്വദ് ഏകഃ പ്രസ്രവണോ ലവണമിഷ്ടേ തോയേ നിർഗമയിതും ന ശക്നോതി|
| أَبَيْنَكُمْ بَعْضُ الْحُكَمَاءِ وَالْفُهَمَاءِ؟ إِذَنْ، عَلَى هؤُلاءِ أَنْ يَسْلُكُوا سُلُوكاً حَسَناً، مُظْهِرِينَ بِأَعْمَالِهِمْ تِلْكَ الْوَدَاعَةَ الَّتِي تَتَّصِفُ بِها الْحِكْمَةُ (الحَقِيقِيَّةُ). | ١٣ 13 |
യുഷ്മാകം മധ്യേ ജ്ഞാനീ സുബോധശ്ച ക ആസ്തേ? തസ്യ കർമ്മാണി ജ്ഞാനമൂലകമൃദുതായുക്താനീതി സദാചാരാത് സ പ്രമാണയതു|
| أَمَّا إِنْ كَانَتْ قُلُوبُكُمْ مَمْلُوءَةً بِمَرَارَةِ الحَسَدِ وَبِالتَّحَزُّبِ، فَلا تَفْتَخِرُوا بِحِكْمَتِكُمْ، وَلا تُنْكِرُوا الْحَقَّ. | ١٤ 14 |
കിന്തു യുഷ്മദന്തഃകരണമധ്യേ യദി തിക്തേർഷ്യാ വിവാദേച്ഛാ ച വിദ്യതേ തർഹി സത്യമതസ്യ വിരുദ്ധം ന ശ്ലാഘധ്വം നചാനൃതം കഥയത|
| إِنَّ هذِهِ الْحِكْمَةَ الَّتِي تَدَّعُونَهَا لَيْسَتْ نَازِلَةً مِنْ عِنْدِ اللهِ، بَلْ هِيَ «حِكْمَةٌ» أَرْضِيَّةٌ بَشَرِيَّةٌ شَيْطَانِيَّةٌ. | ١٥ 15 |
താദൃശം ജ്ഞാനമ് ഊർദ്ധ്വാദ് ആഗതം നഹി കിന്തു പാർഥിവം ശരീരി ഭൗതികഞ്ച|
| فَحَيْثُ تَكُونُ مَرَارَةُ الْحَسَدِ وَالتَّحَزُّبُ، يَنْتَشِرُ الْخِلافُ وَالْفَوْضَى وَجَمِيعُ الشُّرُورِ. | ١٦ 16 |
യതോ ഹേതോരീർഷ്യാ വിവാദേച്ഛാ ച യത്ര വേദ്യേതേ തത്രൈവ കലഹഃ സർവ്വം ദുഷ്കൃതഞ്ച വിദ്യതേ|
| أَمَّا الْحِكْمَةُ النَّازِلَةُ مِنْ عِنْدِ اللهِ، فَهِيَ نَقِيَّةٌ طَاهِرَةٌ، قَبْلَ كُلِّ شَيْءٍ. وَهِيَ أَيْضاً تَدْفَعُ صَاحِبَهَا إِلَى الْمُسَالَمَةِ وَالتَّرَفُّقِ. كَمَا أَنَّهَا مُطَاوِعَةٌ، مَمْلُوءَةٌ بِالرَّحْمَةِ وَالأَعْمَالِ الصَّالِحَةِ، مُسْتَقِيمَةٌ: لَا تُمَيِّزُ وَلا تَنْحَازُ وَلا تُنَافِقُ. | ١٧ 17 |
കിന്തൂർദ്ധ്വാദ് ആഗതം യത് ജ്ഞാനം തത് പ്രഥമം ശുചി തതഃ പരം ശാന്തം ക്ഷാന്തമ് ആശുസന്ധേയം ദയാദിസത്ഫലൈഃ പരിപൂർണമ് അസന്ദിഗ്ധം നിഷ്കപടഞ്ച ഭവതി|
| وَالْبِرُّ هُوَ ثَمَرَةُ مَا يَزْرَعُهُ فِي سَلامٍ صَانِعُو السَّلامِ. | ١٨ 18 |
ശാന്ത്യാചാരിഭിഃ ശാന്ത്യാ ധർമ്മഫലം രോപ്യതേ|
