أفَسُس 5

١ 1 فَاقْتَدُوا إِذَنْ بِاللهِ كَأَوْلادٍ أَحِبَّاءَ،

അതോ യൂയം പ്രിയബാലകാ ഇവേശ്വരസ്യാനുകാരിണോ ഭവത,

٢ 2 وَاسْلُكُوا فِي الْمَحَبَّةِ عَلَى مِثَالِ الْمَسِيحِ الَّذِي أَحَبَّنَا وَبَذَلَ نَفْسَهُ لأَجْلِنَا تَقْدِمَةً وَذَبِيحَةً لِلهِ طَيِّبَةَ الرَّائِحَةِ.

ഖ്രീഷ്ട ഇവ പ്രേമാചാരം കുരുത ച, യതഃ സോഽസ്മാസു പ്രേമ കൃതവാൻ അസ്മാകം വിനിമയേന ചാത്മനിവേദനം കൃത്വാ ഗ്രാഹ്യസുഗന്ധാർഥകമ് ഉപഹാരം ബലിഞ്ചേശ്വരാച ദത്തവാൻ|

٣ 3 أَمَّا الزِّنَى، وَكُلُّ نَجَاسَةٍ أَوْ شَهْوَةٍ نَهِمَةٍ، فَلا يُذْكَرْ بَيْنَكُمْ حَتَّى اسْمُهَا، كَمَا يَلِيقُ بِالْقِدِّيسِينَ.

കിന്തു വേശ്യാഗമനം സർവ്വവിധാശൗചക്രിയാ ലോഭശ്ചൈതേഷാമ് ഉച്ചാരണമപി യുഷ്മാകം മധ്യേ ന ഭവതു, ഏതദേവ പവിത്രലോകാനാമ് ഉചിതം|

٤ 4 وَكَذَلِكَ الْبَذَاءَةُ وَالْكَلامُ السَّفِيهُ وَالْهَزْلُ، فَهِيَ غَيْرُ لائِقَةٍ. وَإِنَّمَا أَحْرَى بِكُمْ أَنْ تَلْهَجُوا بِالشُّكْرِ لِلهِ!

അപരം കുത്സിതാലാപഃ പ്രലാപഃ ശ്ലേഷോക്തിശ്ച ന ഭവതു യത ഏതാന്യനുചിതാനി കിന്ത്വീശ്വരസ്യ ധന്യവാദോ ഭവതു|

٥ 5 فَإِنَّكُمْ تَعْلَمُونَ هَذَا جَيِّداً: أَنَّ كُلَّ زَانٍ أَوْ نَجِسٍ أَوْ صَاحِبِ شَهْوَةٍ نَهِمَةٍ، مَا هُوَ إِلّا عَابِدُ أَصْنَامٍ لَيْسَ لَهُ مِيرَاثٌ فِي مَلَكُوتِ الْمَسِيحِ وَاللهِ.

വേശ്യാഗാമ്യശൗചാചാരീ ദേവപൂജക ഇവ ഗണ്യോ ലോഭീ ചൈതേഷാം കോഷി ഖ്രീഷ്ടസ്യ രാജ്യേഽർഥത ഈശ്വരസ്യ രാജ്യേ കമപ്യധികാരം ന പ്രാപ്സ്യതീതി യുഷ്മാഭിഃ സമ്യക് ജ്ഞായതാം|

٦ 6 لَا يَخْدَعْكُمْ أَحَدٌ بِكَلامٍ بَاطِلٍ! فَبِسَبَبِ هَذِهِ الأُمُورِ يَحِلُّ غَضَبُ اللهِ عَلَى أَبْنَاءِ الْعِصْيَانِ.

അനർഥകവാക്യേന കോഽപി യുഷ്മാൻ ന വഞ്ചയതു യതസ്താദൃഗാചാരഹേതോരനാജ്ഞാഗ്രാഹിഷു ലോകേഷ്വീശ്വരസ്യ കോപോ വർത്തതേ|

٧ 7 إِذَنْ، لَا تَكُونُوا شُرَكَاءَ لَهُمْ:

തസ്മാദ് യൂയം തൈഃ സഹഭാഗിനോ ന ഭവത|

٨ 8 فَقَدْ كُنْتُمْ فِي الْمَاضِي ظَلاماً، وَلَكِنَّكُمُ الآنَ نُورٌ فِي الرَّبِّ. فَاسْلُكُوا سُلُوكَ أَوْلادِ النُّورِ.

പൂർവ്വം യൂയമ് അന്ധകാരസ്വരൂപാ ആധ്വം കിന്ത്വിദാനീം പ്രഭുനാ ദീപ്തിസ്വരൂപാ ഭവഥ തസ്മാദ് ദീപ്തേഃ സന്താനാ ഇവ സമാചരത|

٩ 9 فَإِنَّ ثَمَرَ النُّورِ يَكُونُ فِي كُلِّ صَلاحٍ وَاسْتِقَامَةٍ وَحَقٍّ.

ദീപ്തേ ര്യത് ഫലം തത് സർവ്വവിധഹിതൈഷിതായാം ധർമ്മേ സത്യാലാപേ ച പ്രകാശതേ|

١٠ 10 هَكَذَا تَخْتَبِرُونَ الأُمُورَ الَّتِي تُرْضِي الرَّبَّ.

പ്രഭവേ യദ് രോചതേ തത് പരീക്ഷധ്വം|

١١ 11 وَعَلَيْكُمْ أَلّا تَكْتَفُوا بِعَدَمِ الاشْتِرَاكِ فِي أَعْمَالِ الظَّلامِ الْعَقِيمَةِ، بَلْ بِالأَحْرَى أَنْ تَفْضَحُوهَا أَيْضاً.

യൂയം തിമിരസ്യ വിഫലകർമ്മണാമ് അംശിനോ ന ഭൂത്വാ തേഷാം ദോഷിത്വം പ്രകാശയത|

١٢ 12 فَالأُمُورُ الَّتِي يَفْعَلُونَهَا سِرّاً، قَبِيحٌ حَتَّى ذِكْرُهَا.

യതസ്തേ ലോകാ രഹമി യദ് യദ് ആചരന്തി തദുച്ചാരണമ് അപി ലജ്ജാജനകം|

١٣ 13 إِلّا أَنَّ كُلَّ شَيْءٍ، إِذَا مَا فَضَحَ النُّورُ أَمْرَهُ، يَصِيرُ مَكْشُوفاً:

യതോ ദീപ്ത്യാ യദ് യത് പ്രകാശ്യതേ തത് തയാ ചകാസ്യതേ യച്ച ചകാസ്തി തദ് ദീപ്തിസ്വരൂപം ഭവതി|

١٤ 14 لأَنَّ الَّذِي يَكْشِفُ كُلَّ شَيْءٍ هُوَ النُّورُ. لِذَلِكَ يُقَالُ: «اسْتَيْقِظْ أَيُّهَا النَّائِمُ، وَقُمْ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ، فَيُشْرِقَ عَلَيْكَ نُورُ الْمَسِيحِ!»

ഏതത്കാരണാദ് ഉക്തമ് ആസ്തേ, "ഹേ നിദ്രിത പ്രബുധ്യസ്വ മൃതേഭ്യശ്ചോത്ഥിതിം കുരു| തത്കൃതേ സൂര്യ്യവത് ഖ്രീഷ്ടഃ സ്വയം ത്വാം ദ്യോതയിഷ്യതി| "

١٥ 15 فَانْتَبِهُوا تَمَاماً إِذَنْ كَيْفَ تَسْلُكُونَ بِتَدْقِيقٍ، لَا سُلُوكَ الْجُهَلاءِ بَلْ سُلُوكَ الْعُقَلاءِ،

അതഃ സാവധാനാ ഭവത, അജ്ഞാനാ ഇവ മാചരത കിന്തു ജ്ഞാനിന ഇവ സതർകമ് ആചരത|

١٦ 16 مُسْتَغِلِّينَ الْوَقْتَ أَحْسَنَ اسْتِغْلالٍ، لأَنَّ الأَيَّامَ شِرِّيرَةٌ.

സമയം ബഹുമൂല്യം ഗണയധ്വം യതഃ കാലാ അഭദ്രാഃ|

١٧ 17 لِذَلِكَ لَا تَكُونُوا أَغْبِيَاءَ، بَلِ افْهَمُوا مَا هِيَ مَشِيئَةُ الرَّبِّ.

തസ്മാദ് യൂയമ് അജ്ഞാനാ ന ഭവത കിന്തു പ്രഭോരഭിമതം കിം തദവഗതാ ഭവത|

١٨ 18 لَا تَسْكَرُوا بِالْخَمْرِ، فَفِيهَا الْخَلاعَةُ، وَإِنَّمَا امْتَلِئُوا بِالرُّوحِ،

സർവ്വനാശജനകേന സുരാപാനേന മത്താ മാ ഭവത കിന്ത്വാത്മനാ പൂര്യ്യധ്വം|

١٩ 19 مُحَدِّثِينَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً بِمَزَامِيرَ وَتَسَابِيحَ وَأَنَاشِيدَ رُوحِيَّةٍ، مُرَنِّمِينَ وَمُرَتِّلِينَ بِقُلُوبِكُمْ لِلرَّبِّ؛

അപരം ഗീതൈ ർഗാനൈഃ പാരമാർഥികകീർത്തനൈശ്ച പരസ്പരമ് ആലപന്തോ മനസാ സാർദ്ധം പ്രഭുമ് ഉദ്ദിശ്യ ഗായത വാദയത ച|

٢٠ 20 رَافِعِينَ الشُّكْرَ كُلَّ حِينٍ وَعَلَى كُلِّ شَيْءٍ لِلهِ وَالآبِ، بِاسْمِ رَبِّنَا يَسُوعَ الْمَسِيحِ؛

സർവ്വദാ സർവ്വവിഷയേഽസ്മത്പ്രഭോ യീശോഃ ഖ്രീഷ്ടസ്യ നാമ്നാ താതമ് ഈശ്വരം ധന്യം വദത|

٢١ 21 خَاضِعِينَ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ فِي مَخَافَةِ الْمَسِيحِ.

യൂയമ് ഈശ്വരാദ് ഭീതാഃ സന്ത അന്യേഽപരേഷാം വശീഭൂതാ ഭവത|

٢٢ 22 أَيَّتُهَا الزَّوْجَاتُ، اخْضَعْنَ لأَزْوَاجِكُنَّ، كَمَا لِلرَّبِّ.

ഹേ യോഷിതഃ, യൂയം യഥാ പ്രഭോസ്തഥാ സ്വസ്വസ്വാമിനോ വശങ്ഗതാ ഭവത|

٢٣ 23 فَإِنَّ الزَّوْجَ هُوَ رَأْسُ الزَّوْجَةِ كَمَا أَنَّ الْمَسِيحَ أَيْضاً هُوَ رَأْسُ الْكَنِيسَةِ (جَسَدِهِ)، وَهُوَ نَفْسُهُ مُخَلِّصُ الْجَسَدِ.

യതഃ ഖ്രീഷ്ടോ യദ്വത് സമിതേ ർമൂർദ്ധാ ശരീരസ്യ ത്രാതാ ച ഭവതി തദ്വത് സ്വാമീ യോഷിതോ മൂർദ്ധാ|

٢٤ 24 فَكَمَا أَنَّ الْكَنِيسَةَ قَدْ أُخْضِعَتْ لِلْمَسِيحِ، فَكَذلِكَ الزَّوْجَاتُ أَيْضاً لأَزْوَاجِهِنَّ، فِي كُلِّ شَيْءٍ.

അതഃ സമിതി ര്യദ്വത് ഖ്രീഷ്ടസ്യ വശീഭൂതാ തദ്വദ് യോഷിദ്ഭിരപി സ്വസ്വസ്വാമിനോ വശതാ സ്വീകർത്തവ്യാ|

٢٥ 25 أَيُّهَا الأَزْوَاجُ، أَحِبُّوا زَوْجَاتِكُمْ مِثْلَمَا أَحَبَّ الْمَسِيحُ الْكَنِيسَةَ وَبَذَلَ نَفْسَهُ لأَجْلِهَا،

അപരഞ്ച ഹേ പുരുഷാഃ, യൂയം ഖ്രീഷ്ട ഇവ സ്വസ്വയോഷിത്സു പ്രീയധ്വം|

٢٦ 26 لِكَيْ يُقَدِّسَهَا مُطَهِّراً إِيَّاهَا بِغَسْلِ الْمَاءِ، بِالْكَلِمَةِ،

സ ഖ്രീഷ്ടോഽപി സമിതൗ പ്രീതവാൻ തസ്യാഃ കൃതേ ച സ്വപ്രാണാൻ ത്യക്തവാൻ യതഃ സ വാക്യേ ജലമജ്ജനേന താം പരിഷ്കൃത്യ പാവയിതുമ്

٢٧ 27 حَتَّى يَزُفَّهَا إِلَى نَفْسِهِ كَنِيسَةً بَهِيَّةً لَا يَشُوبُهَا عَيْبٌ أَوْ تَجَعُّدٌ أَوْ أَيَّةُ نَقِيصَةٍ مُشَابِهَةٍ بَلْ تَكُونُ مُقَدَّسَةً خَالِيَةً مِنَ الْعُيُوبِ.

അപരം തിലകവല്യാദിവിഹീനാം പവിത്രാം നിഷ്കലങ്കാഞ്ച താം സമിതിം തേജസ്വിനീം കൃത്വാ സ്വഹസ്തേ സമർപയിതുഞ്ചാഭിലഷിതവാൻ|

٢٨ 28 عَلَى هَذَا الْمِثَالِ يَجِبُ عَلَى الأَزْوَاجِ أَنْ يُحِبُّوا زَوْجَاتِهِمْ كَأَجْسَادِهِمْ. إِنَّ مَنْ يُحِبُّ زَوْجَتَهُ، يُحِبُّ نَفْسَهُ.

തസ്മാത് സ്വതനുവത് സ്വയോഷിതി പ്രേമകരണം പുരുഷസ്യോചിതം, യേന സ്വയോഷിതി പ്രേമ ക്രിയതേ തേനാത്മപ്രേമ ക്രിയതേ|

٢٩ 29 فَلا أَحَدَ يُبْغِضُ جَسَدَهُ الْبَتَّةَ، بَلْ يُغَذِّيهِ وَيَعْتَنِي بِهِ، كَمَا يُعَامِلُ الْمَسِيحُ أَيْضاً الْكَنِيسَةَ.

കോഽപി കദാപി ന സ്വകീയാം തനുമ് ഋതീയിതവാൻ കിന്തു സർവ്വേ താം വിഭ്രതി പുഷ്ണന്തി ച| ഖ്രീഷ്ടോഽപി സമിതിം പ്രതി തദേവ കരോതി,

٣٠ 30 فَإِنَّنَا نَحْنُ أَعْضَاءُ جَسَدِهِ.

യതോ വയം തസ്യ ശരീരസ്യാങ്ഗാനി മാംസാസ്ഥീനി ച ഭവാമഃ|

٣١ 31 لِذَلِكَ يَسْتَقِلُّ الزَّوْجُ عَنْ أَبِيهِ وَأُمِّهِ، وَيَتَّحِدُ بِزَوْجَتِهِ، فَيَصِيرُ الاثْنَانِ جَسَداً وَاحِداً.

ഏതദർഥം മാനവഃ സ്വമാതാപിതരോ പരിത്യജ്യ സ്വഭാര്യ്യായാമ് ആസംക്ഷ്യതി തൗ ദ്വൗ ജനാവേകാങ്ഗൗ ഭവിഷ്യതഃ|

٣٢ 32 هَذَا السِّرُّ عَظِيمٌ وَلَكِنَّنِي أُشِيرُ بِهِ إِلَى الْمَسِيحِ وَالْكَنِيسَةِ!

ഏതന്നിഗൂഢവാക്യം ഗുരുതരം മയാ ച ഖ്രീഷ്ടസമിതീ അധി തദ് ഉച്യതേ|

٣٣ 33 إِنَّمَا أَنْتُمْ أَيْضاً، كُلٌّ بِمُفْرَدِهِ، لِيُحِبْ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْكُمْ زَوْجَتَهُ كَنَفْسِهِ. وَأَمَّا الزَّوْجَةُ، فَعَلَيْهَا أَنْ تَهَابَ زَوْجَهَا.

അതഏവ യുഷ്മാകമ് ഏകൈകോ ജന ആത്മവത് സ്വയോഷിതി പ്രീയതാം ഭാര്യ്യാപി സ്വാമിനം സമാദർത്തും യതതാം|