أفَسُس 4

١ 1 إِذَنْ، أَنَا السَّجِينَ مِنْ أَجْلِ الرَّبِّ، أُنَاشِدُكُمْ أَنْ تَسْلُكُوا سُلُوكاً يَلِيقُ بِالدَّعْوَةِ الَّتِي إِلَيْهَا دُعِيتُمْ،

അതോ ബന്ദിരഹം പ്രഭോ ർനാമ്നാ യുഷ്മാൻ വിനയേ യൂയം യേനാഹ്വാനേനാഹൂതാസ്തദുപയുക്തരൂപേണ

٢ 2 بِكُلِّ تَوَاضُعٍ وَوَدَاعَةٍ وَطُولِ بَالٍ، مُحْتَمِلِينَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً فِي الْمَحَبَّةِ،

സർവ്വഥാ നമ്രതാം മൃദുതാം തിതിക്ഷാം പരസ്പരം പ്രമ്നാ സഹിഷ്ണുതാഞ്ചാചരത|

٣ 3 مُجْتَهِدِينَ أَنْ تُحَافِظُوا عَلَى وَحْدَةِ الرُّوحِ بِرَابِطَةِ الْوِفَاقِ. فَإِنَّمَا هُنَاكَ جَسَدٌ وَاحِدٌ وَرُوحٌ وَاحِدٌ،

പ്രണയബന്ധനേന ചാത്മന ഏക്യം രക്ഷിതും യതധ്വം|

٤ 4 مِثْلَمَا دُعِيتُمْ، جَمِيعُكُمْ، دَعْوَةً لَهَا رَجَاءٌ وَاحِدٌ.

യൂയമ് ഏകശരീരാ ഏകാത്മാനശ്ച തദ്വദ് ആഹ്വാനേന യൂയമ് ഏകപ്രത്യാശാപ്രാപ്തയേ സമാഹൂതാഃ|

٥ 5 وَلَكُمْ رَبٌّ وَاحِدٌ، وَإِيمَانٌ وَاحِدٌ، وَمَعْمُودِيَّةٌ وَاحِدَةٌ،

യുഷ്മാകമ് ഏകഃ പ്രഭുരേകോ വിശ്വാസ ഏകം മജ്ജനം, സർവ്വേഷാം താതഃ

٦ 6 وَإِلَهٌ وَآبٌ وَاحِدٌ لِلْجَمِيعِ، وَهُوَ فَوْقَ الْجَمِيعِ وَبالْجَمِيعِ وَفِي الْجَمِيعِ.

സർവ്വോപരിസ്ഥഃ സർവ്വവ്യാപീ സർവ്വേഷാം യുഷ്മാകം മധ്യവർത്തീ ചൈക ഈശ്വര ആസ്തേ|

٧ 7 عَلَى أَنَّ كُلَّ وَاحِدٍ مِنَّا قَدْ أُعْطِيَ نِعْمَةً تُوَافِقُ مِقْدَارَ مَا يَهَبُهُ الْمَسِيحُ.

കിന്തു ഖ്രീഷ്ടസ്യ ദാനപരിമാണാനുസാരാദ് അസ്മാകമ് ഏകൈകസ്മൈ വിശേഷോ വരോഽദായി|

٨ 8 لِذَلِكَ يَقُولُ الْوَحْيُ: «إِذْ صَعِدَ إِلَى الأَعَالِي، سَبَى أَسْرَى، وَوَهَبَ النَّاسَ مَوَاهِبَ!»

യഥാ ലിഖിതമ് ആസ്തേ, "ഊർദ്ധ്വമ് ആരുഹ്യ ജേതൃൻ സ വിജിത്യ ബന്ദിനോഽകരോത്| തതഃ സ മനുജേഭ്യോഽപി സ്വീയാൻ വ്യശ്രാണയദ് വരാൻ|| "

٩ 9 وَأَمَّا أَنَّهُ «صَعِدَ»، فَمَا مَعْنَى هَذَا سِوَى أَنَّهُ كَانَ قَدْ نَزَلَ أَيْضاً إِلَى الأَقْسَامِ السُّفْلَى فِي الأَرْضِ؟

ഊർദ്ധ്വമ് ആരുഹ്യേതിവാക്യസ്യായമർഥഃ സ പൂർവ്വം പൃഥിവീരൂപം സർവ്വാധഃസ്ഥിതം സ്ഥാനമ് അവതീർണവാൻ;

١٠ 10 إِنَّ الَّذِي نَزَلَ هُوَ نَفْسُهُ الَّذِي صَعِدَ إِلَى مَا فَوْقَ جَمِيعِ السَّمَاوَاتِ لِكَيْ يَمْلأَ كُلَّ شَيْءٍ.

യശ്ചാവതീർണവാൻ സ ഏവ സ്വർഗാണാമ് ഉപര്യ്യുപര്യ്യാരൂഢവാൻ യതഃ സർവ്വാണി തേന പൂരയിതവ്യാനി|

١١ 11 وَهُوَ قَدْ وَهَبَ الْبَعْضَ أَنْ يَكُونُوا رُسُلاً، وَالْبَعْضَ أَنْبِيَاءَ، وَالْبَعْضَ مُبَشِّرِينَ وَالْبَعْضَ رُعَاةً وَمُعَلِّمِينَ،

സ ഏവ ച കാംശ്ചന പ്രേരിതാൻ അപരാൻ ഭവിഷ്യദ്വാദിനോഽപരാൻ സുസംവാദപ്രചാരകാൻ അപരാൻ പാലകാൻ ഉപദേശകാംശ്ച നിയുക്തവാൻ|

١٢ 12 لِتَأْهِيلِ الْقِدِّيسِينَ مِنْ جِهَةِ عَمَلِ الْخِدْمَةِ، لِبُنْيَانِ جَسَدِ الْمَسِيحِ،

യാവദ് വയം സർവ്വേ വിശ്വാസസ്യേശ്വരപുത്രവിഷയകസ്യ തത്ത്വജ്ഞാനസ്യ ചൈക്യം സമ്പൂർണം പുരുഷർഥഞ്ചാർഥതഃ ഖ്രീഷ്ടസ്യ സമ്പൂർണപരിമാണസ്യ സമം പരിമാണം ന പ്രാപ്നുമസ്താവത്

١٣ 13 حَتَّى نَصِلَ جَمِيعاً إِلَى وَحْدَةِ الإِيمَانِ وَوَحْدَةِ الْمَعْرِفَةِ لابْنِ اللهِ، إِلَى إِنْسَانٍ تَامِّ الْبُلُوغِ، إِلَى مِقْدَارِ قَامَةِ مِلْءِ الْمَسِيحِ.

സ പരിചര്യ്യാകർമ്മസാധനായ ഖ്രീഷ്ടസ്യ ശരീരസ്യ നിഷ്ഠായൈ ച പവിത്രലോകാനാം സിദ്ധതായാസ്താദൃശമ് ഉപായം നിശ്ചിതവാൻ|

١٤ 14 وَذَلِكَ حَتَّى لَا نَكُونَ فِيمَا بَعْدُ أَطْفَالاً تَتَقَاذَفُنَا وَتَحْمِلُنَا كُلُّ رِيحِ تَعْلِيمٍ يَقُومُ عَلَى خِدَاعِ النَّاسِ وَالْمَكْرِ بِهِمْ لِجَرِّهِمْ إِلَى الضَّلالِ الْمُلَفَّقِ،

അതഏവ മാനുഷാണാം ചാതുരീതോ ഭ്രമകധൂർത്തതായാശ്ഛലാച്ച ജാതേന സർവ്വേണ ശിക്ഷാവായുനാ വയം യദ് ബാലകാ ഇവ ദോലായമാനാ ന ഭ്രാമ്യാമ ഇത്യസ്മാഭി ര്യതിതവ്യം,

١٥ 15 بَلْ نَتَمَسَّكَ بِالْحَقِّ فِي الْمَحَبَّةِ، فَنَنْمُوَ فِي كُلِّ شَيْءٍ نَحْوَ مَنْ هُوَ الرَّأْسُ، أَيِ الْمَسِيحِ.

പ്രേമ്നാ സത്യതാമ് ആചരദ്ഭിഃ സർവ്വവിഷയേ ഖ്രീഷ്ടമ് ഉദ്ദിശ്യ വർദ്ധിതവ്യഞ്ച, യതഃ സ മൂർദ്ധാ,

١٦ 16 فَمِنْهُ يَسْتَمِدُّ الْجَسَدُ كُلُّهُ تَمَاسُكَهُ وَتَرَابُطَهُ بِمُسَانَدَةِ كُلِّ مَفْصِلٍ وَفْقاً لِمِقْدَارِ الْعَمَلِ الْمُخَصَّصِ لِكُلِّ جُزْءٍ، لِيُنْشِئَ نُمُوّاً يَؤُولُ إِلَى بُنْيَانِ الْجَسَدِ بُنْيَاناً ذَاتِيًّا فِي الْمَحَبَّةِ.

തസ്മാച്ചൈകൈകസ്യാങ്ഗസ്യ സ്വസ്വപരിമാണാനുസാരേണ സാഹായ്യകരണാദ് ഉപകാരകൈഃ സർവ്വൈഃ സന്ധിഭിഃ കൃത്സ്നസ്യ ശരീരസ്യ സംയോഗേ സമ്മിലനേ ച ജാതേ പ്രേമ്നാ നിഷ്ഠാം ലഭമാനം കൃത്സ്നം ശരീരം വൃദ്ധിം പ്രാപ്നോതി|

١٧ 17 أَقُولُ هَذَا إِذَنْ، وَأَشْهَدُ فِي الرَّبِّ، رَاجِياً أَلّا تَسْلُكُوا فِيمَا بَعْدُ كَمَا يَسْلُكُ الأُمَمُ فِي عُقْمِ ذِهْنِهِمْ،

യുഷ്മാൻ അഹം പ്രഭുനേദം ബ്രവീമ്യാദിശാമി ച, അന്യേ ഭിന്നജാതീയാ ഇവ യൂയം പൂന ർമാചരത|

١٨ 18 لِكَوْنِهِمْ مُظْلِمِي الْبَصيِرَةِ وَمُتَغَرِّبِينَ عَنْ حَيَاةِ اللهِ بِسَبَبِ مَا فِيهِمْ مِنْ جَهْلٍ وَقَسَاوَةِ قَلْبٍ.

യതസ്തേ സ്വമനോമായാമ് ആചരന്ത്യാന്തരികാജ്ഞാനാത് മാനസികകാഠിന്യാച്ച തിമിരാവൃതബുദ്ധയ ഈശ്വരീയജീവനസ്യ ബഗീർഭൂതാശ്ച ഭവന്തി,

١٩ 19 فَهؤُلاءِ، إِذْ طَرَحُوا جَانِباً كُلَّ إِحْسَاسٍ، اسْتَسْلَمُوا لِلإِبَاحِيَّةِ لِيَرْتَكِبُوا كُلَّ نَجَاسَةٍ بِشَهْوَةٍ نَهِمَةٍ لَا تَرْتَوِي.

സ്വാൻ ചൈതന്യശൂന്യാൻ കൃത്വാ ച ലോഭേന സർവ്വവിധാശൗചാചരണായ ലമ്പടതായാം സ്വാൻ സമർപിതവന്തഃ|

٢٠ 20 أَمَّا أَنْتُمْ، فَلَمْ تَتَعَلَّمُوا الْمَسِيحَ هكَذَا،

കിന്തു യൂയം ഖ്രീഷ്ടം ന താദൃശം പരിചിതവന്തഃ,

٢١ 21 إِذَا كُنْتُمْ قَدْ سَمِعْتُمُوهُ حَقّاً وَتَلَقَّيْتُمْ فِيهِ التَّعْلِيمَ الْمُوَافِقَ لِلْحَقِّ الَّذِي فِي يَسُوعَ!

യതോ യൂയം തം ശ്രുതവന്തോ യാ സത്യാ ശിക്ഷാ യീശുതോ ലഭ്യാ തദനുസാരാത് തദീയോപദേശം പ്രാപ്തവന്തശ്ചേതി മന്യേ|

٢٢ 22 وَهَوَ أَنْ تَخْلَعُوا مَا يَتَعَلَّقُ بِسِيرَتِكُمُ الْمَاضِيَةِ: الإِنْسَانَ الْعَتِيقَ يَفْسَدُ بِالشَّهْوَاتِ الْخَدَّاعَةِ؛

തസ്മാത് പൂർവ്വകാലികാചാരകാരീ യഃ പുരാതനപുരുഷോ മായാഭിലാഷൈ ർനശ്യതി തം ത്യക്ത്വാ യുഷ്മാഭി ർമാനസികഭാവോ നൂതനീകർത്തവ്യഃ,

٢٣ 23 وَتَتَجَدَّدُوا فِي رُوحِ ذِهْنِكُمْ؛

യോ നവപുരുഷ ഈശ്വരാനുരൂപേണ പുണ്യേന സത്യതാസഹിതേന

٢٤ 24 وَتَلْبَسُوا الإِنْسَانَ الْجَدِيدَ الْمَخْلُوقَ عَلَى مِثَالِ اللهِ فِي البِرِّ وَالْقَدَاسَةِ بِالْحَقِّ.

ധാർമ്മികത്വേന ച സൃഷ്ടഃ സ ഏവ പരിധാതവ്യശ്ച|

٢٥ 25 لِذَلِكَ اخْلَعُوا عَنْكُمُ الْكَذِبَ، وَتَكَلَّمُوا بِالصِّدْقِ كُلُّ وَاحِدٍ مَعَ قَرِيبِهِ، لأَنَّنَا أَعْضَاءُ بَعْضُنَا لِبَعْضٍ.

അതോ യൂയം സർവ്വേ മിഥ്യാകഥനം പരിത്യജ്യ സമീപവാസിഭിഃ സഹ സത്യാലാപം കുരുത യതോ വയം പരസ്പരമ് അങ്ഗപ്രത്യങ്ഗാ ഭവാമഃ|

٢٦ 26 إِنْ غَضِبْتُمْ، فَلا تُخْطِئُوا؛ لَا تَدَعُوا الشَّمْسَ تَغِيبُ وَأَنْتُمْ غَاضِبُونَ،

അപരം ക്രോധേ ജാതേ പാപം മാ കുരുധ്വമ്, അശാന്തേ യുഷ്മാകം രോഷേസൂര്യ്യോഽസ്തം ന ഗച്ഛതു|

٢٧ 27 وَلا تُتِيحُوا فُرْصَةً لإِبْلِيسَ!

അപരം ശയതാനേ സ്ഥാനം മാ ദത്ത|

٢٨ 28 وَمَنْ كَانَ سَارِقاً، فَلا يَسْرِقْ فِي مَا بَعْدُ، بَلْ بِالأَحْرَى لِيَكِدَّ وَيَسْتَخْدِمْ يَدَيْهِ فِي عَمَلٍ شَرِيفٍ لِيَكُونَ عِنْدَهُ مَا يُشَارِكُ فِيهِ الْمُحْتَاجِينَ.

ചോരഃ പുനശ്ചൈര്യ്യം ന കരോതു കിന്തു ദീനായ ദാനേ സാമർഥ്യം യജ്ജായതേ തദർഥം സ്വകരാഭ്യാം സദ്വൃത്ത്യാ പരിശ്രമം കരോതു|

٢٩ 29 لَا تَخْرُجْ مِنْ أَفْوَاهِكُمْ كَلِمَةٌ فَاسِدَةٌ، بَلِ الْكَلامُ الصَّالِحُ لِلْبُنْيَانِ الَّذِي تَدْعُو إِلَيْهِ الْحَاجَةُ، كَيْ يُعْطِيَ السَّامِعِينَ نِعْمَةً.

അപരം യുഷ്മാകം വദനേഭ്യഃ കോഽപി കദാലാപോ ന നിർഗച്ഛതു, കിന്തു യേന ശ്രോതുരുപകാരോ ജായതേ താദൃശഃ പ്രയോജനീയനിഷ്ഠായൈ ഫലദായക ആലാപോ യുഷ്മാകം ഭവതു|

٣٠ 30 وَلا تُحْزِنُوا رُوحَ اللهِ، الرُّوحَ الْقُدُسَ الَّذِي بِهِ خُتِمْتُمْ لِيَوْمِ الْفِدَاءِ.

അപരഞ്ച യൂയം മുക്തിദിനപര്യ്യന്തമ് ഈശ്വരസ്യ യേന പവിത്രേണാത്മനാ മുദ്രയാങ്കിതാ അഭവത തം ശോകാന്വിതം മാ കുരുത|

٣١ 31 انْزِعُوا عَنْكُمْ كُلَّ حِقْدٍ وَنَقْمَةٍ وَغَضَبٍ وَصَخَبٍ وَسُبَابٍ وَكَلَّ شَرٍّ.

അപരം കടുവാക്യം രോഷഃ കോഷഃ കലഹോ നിന്ദാ സർവ്വവിധദ്വേഷശ്ചൈതാനി യുഷ്മാകം മധ്യാദ് ദൂരീഭവന്തു|

٣٢ 32 وَكُونُوا لُطَفَاءَ بَعْضُكُمْ نَحْوَ بَعْضٍ، شَفُوقِينَ، مُسَامِحِينَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً كَمَا سَامَحَكُمُ اللهُ فِي الْمَسِيحِ.

യൂയം പരസ്പരം ഹിതൈഷിണഃ കോമലാന്തഃകരണാശ്ച ഭവത| അപരമ് ഈശ്വരഃ ഖ്രീഷ്ടേന യദ്വദ് യുഷ്മാകം ദോഷാൻ ക്ഷമിതവാൻ തദ്വദ് യൂയമപി പരസ്പരം ക്ഷമധ്വം|