أعمال 26

١ 1 فَقَالَ أَغْرِيبَاسُ لِبُولُسَ: «إِنَّنَا نَسْمَحُ لَكَ بِالدِّفَاعِ عَنْ نَفْسِكَ». فَأَشَارَ بُولُسُ بِيَدِهِ، وَابْتَدَأَ دِفَاعَهُ قَائِلاً:

തത ആഗ്രിപ്പഃ പൗലമ് അവാദീത്, നിജാം കഥാം കഥയിതും തുഭ്യമ് അനുമതി ർദീയതേ| തസ്മാത് പൗലഃ കരം പ്രസാര്യ്യ സ്വസ്മിൻ ഉത്തരമ് അവാദീത്|

٢ 2 «أَيُّهَا الْمَلِكُ أَغْرِيبَاسُ، يُسْعِدُنِي أَنْ أُدَافِعَ عَنْ نَفْسِي فِي حَضْرَتِكَ، وَأَرُدَّ كُلَّ مَا يَتَّهِمُنِي بِهِ الْيَهُودُ،

ഹേ ആഗ്രിപ്പരാജ യത്കാരണാദഹം യിഹൂദീയൈരപവാദിതോ ഽഭവം തസ്യ വൃത്താന്തമ് അദ്യ ഭവതഃ സാക്ഷാൻ നിവേദയിതുമനുമതോഹമ് ഇദം സ്വീയം പരമം ഭാഗ്യം മന്യേ;

٣ 3 وَبِخَاصَّةٍ لأَنَّكَ تَعْرِفُ تَمَاماً طُقُوسَهُمْ وَمُجَادَلاتِهِمْ. فَأَلْتَمِسُ أَنْ تَسْمَعَنِي بِرَحَابَةِ صَدْرٍ.

യതോ യിഹൂദീയലോകാനാം മധ്യേ യാ യാ രീതിഃ സൂക്ഷ്മവിചാരാശ്ച സന്തി തേഷു ഭവാൻ വിജ്ഞതമഃ; അതഏവ പ്രാർഥയേ ധൈര്യ്യമവലമ്ബ്യ മമ നിവേദനം ശൃണോതു|

٤ 4 إِنَّ الْيَهُودَ جَمِيعاً يَعْرِفُونَ نَشْأَتِي مِنَ الْبَدَايَةِ. فَقَدْ عِشْتُ بَيْنَ شَعْبِي فِي أُورُشَلِيمَ مُنْذُ صِغَرِي.

അഹം യിരൂശാലമ്നഗരേ സ്വദേശീയലോകാനാം മധ്യേ തിഷ്ഠൻ ആ യൗവനകാലാദ് യദ്രൂപമ് ആചരിതവാൻ തദ് യിഹൂദീയലോകാഃ സർവ്വേ വിദന്തി|

٥ 5 وَمَادَامُوا يَعْرِفُونَنِي مِنَ الْبَدَايَةِ، فَلَوْ أَرَادُوا لَشَهِدُوا أَنَّنِي كُنْتُ فَرِّيسِيًّا، أَيْ تَابِعاً لِلْمَذْهَبِ الأَكْثَرِ تَشَدُّداً فِي دِيَانَتِنَا.

അസ്മാകം സർവ്വേഭ്യഃ ശുദ്ധതമം യത് ഫിരൂശീയമതം തദവലമ്ബീ ഭൂത്വാഹം കാലം യാപിതവാൻ യേ ജനാ ആ ബാല്യകാലാൻ മാം ജാനാന്തി തേ ഏതാദൃശം സാക്ഷ്യം യദി ദദാതി തർഹി ദാതും ശക്നുവന്തി|

٦ 6 وَأَنَا الْيَوْمَ أُحَاكَمُ لأَنَّ لِي رَجَاءً بِأَنْ يُحَقِّقَ اللهُ مَا وَعَدَ بِهِ آبَاءَنَا،

കിന്തു ഹേ ആഗ്രിപ്പരാജ ഈശ്വരോഽസ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷാണാം നികടേ യദ് അങ്ഗീകൃതവാൻ തസ്യ പ്രത്യാശാഹേതോരഹമ് ഇദാനീം വിചാരസ്ഥാനേ ദണ്ഡായമാനോസ്മി|

٧ 7 وَمَازَالَتْ أَسْبَاطُ شَعْبِنَا الاثْنَا عَشَرَ تُوَاظِبُ عَلَى الْعِبَادَةِ لَيْلَ نَهَارَ رَاجِيَةً تَحْقِيقَهُ. مِنْ أَجْلِ هَذَا الرَّجَاءِ، أَيُّهَا الْمَلِكُ، يَتَّهِمُنِي الْيَهُودُ.

തസ്യാങ്ഗീകാരസ്യ ഫലം പ്രാപ്തുമ് അസ്മാകം ദ്വാദശവംശാ ദിവാനിശം മഹായത്നാദ് ഈശ്വരസേവനം കൃത്വാ യാം പ്രത്യാശാം കുർവ്വന്തി തസ്യാഃ പ്രത്യാശായാ ഹേതോരഹം യിഹൂദീയൈരപവാദിതോഽഭവമ്|

٨ 8 لِمَاذَا لَا تُصَدِّقُونَ أَنَّ اللهَ يُقِيمُ الأَمْوَاتَ؟

ഈശ്വരോ മൃതാൻ ഉത്ഥാപയിഷ്യതീതി വാക്യം യുഷ്മാകം നികടേഽസമ്ഭവം കുതോ ഭവേത്?

٩ 9 وَكُنْتُ أَعْتَقِدُ أَنَّهُ يَجِبُ أَنْ أَبْذُلَ غَايَةَ جَهْدِي لأُقَاوِمَ اسْمَ يَسُوعَ النَّاصِرِيِّ.

നാസരതീയയീശോ ർനാമ്നോ വിരുദ്ധം നാനാപ്രകാരപ്രതികൂലാചരണമ് ഉചിതമ് ഇത്യഹം മനസി യഥാർഥം വിജ്ഞായ

١٠ 10 وَقَدْ عَمِلْتُ عَلَى تَنْفِيذِ خُطَّتِي فِي أُورُشَلِيمَ بِتَفْوِيضٍ خَاصٍّ مِنْ رُؤَسَاءِ الْكَهَنَةِ، فَأَلْقَيْتُ فِي السِّجْنِ عَدَداً كَبِيراً مِنَ الْقِدِّيسِينَ. وَكُنْتُ أُعْطِي صَوْتِي بِالْمُوَافَقَةِ عِنْدَمَا كَانَ الْمَجْلِسُ يَحْكُمُ بِإِعْدَامِهِمْ.

യിരൂശാലമനഗരേ തദകരവം ഫലതഃ പ്രധാനയാജകസ്യ നികടാത് ക്ഷമതാം പ്രാപ്യ ബഹൂൻ പവിത്രലോകാൻ കാരായാം ബദ്ധവാൻ വിശേഷതസ്തേഷാം ഹനനസമയേ തേഷാം വിരുദ്ധാം നിജാം സമ്മതിം പ്രകാശിതവാൻ|

١١ 11 وَكَمْ عَذَّبْتُهُمْ فِي الْمَجَامِعِ كُلِّهَا لأُجْبِرَهُمْ عَلَى التَّجْدِيفِ. وَقَدْ بَلَغَ حِقْدِي عَلَيْهِمْ دَرَجَةً جَعَلَتْنِي أُطَارِدُهُمْ فِي الْمُدُنِ الَّتِي فِي خَارِجِ الْبِلادِ.

വാരം വാരം ഭജനഭവനേഷു തേഭ്യോ ദണ്ഡം പ്രദത്തവാൻ ബലാത് തം ധർമ്മം നിന്ദയിതവാംശ്ച പുനശ്ച താൻ പ്രതി മഹാക്രോധാദ് ഉന്മത്തഃ സൻ വിദേശീയനഗരാണി യാവത് താൻ താഡിതവാൻ|

١٢ 12 وَتَوَجَّهْتُ إِلَى مَدِينَةِ دِمَشْقَ بِتَفْوِيضٍ وَتَرْخِيصٍ مِنْ رُؤَسَاءِ الْكَهَنَةِ،

ഇത്ഥം പ്രധാനയാജകസ്യ സമീപാത് ശക്തിമ് ആജ്ഞാപത്രഞ്ച ലബ്ധ്വാ ദമ്മേഷക്നഗരം ഗതവാൻ|

١٣ 13 فَرَأَيْتُ، أَيُّهَا الْمَلِكُ، عَلَى الطَّرِيقِ عِنْدَ الظُّهْرِ نُوراً يَفُوقُ نُورَ الشَّمْسِ يَسْطَعُ حَوْلِي وَحَوْلَ مُرَافِقِيَّ،

തദാഹം ഹേ രാജൻ മാർഗമധ്യേ മധ്യാഹ്നകാലേ മമ മദീയസങ്ഗിനാം ലോകാനാഞ്ച ചതസൃഷു ദിക്ഷു ഗഗണാത് പ്രകാശമാനാം ഭാസ്കരതോപി തേജസ്വതീം ദീപ്തിം ദൃഷ്ടവാൻ|

١٤ 14 فَسَقَطْنَا كُلُّنَا عَلَى الأَرْضِ. وَسَمِعْتُ صَوْتاً يُنَادِينِي بِاللُّغَةِ الْعِبْرِيَّةِ قَائِلاً: شَاوُلُ، شَاوُلُ، لِمَاذَا تَضْطَهِدُنِي؟ يَصْعُبُ عَلَيْكَ أَنْ تَرْفُسَ الْمَنَاخِسَ.

തസ്മാദ് അസ്മാസു സർവ്വേഷു ഭൂമൗ പതിതേഷു സത്സു ഹേ ശൗല ഹൈ ശൗല കുതോ മാം താഡയസി? കണ്ടകാനാം മുഖേ പാദാഹനനം തവ ദുഃസാധ്യമ് ഇബ്രീയഭാഷയാ ഗദിത ഏതാദൃശ ഏകഃ ശബ്ദോ മയാ ശ്രുതഃ|

١٥ 15 فَسَأَلْتُ: مَنْ أَنْتَ يَا سَيِّدُ؟ فَأَجَابَ: أَنَا يَسُوعُ الَّذِي أَنْتَ تَضْطَهِدُهُ.

തദാഹം പൃഷ്ടവാൻ ഹേ പ്രഭോ കോ ഭവാൻ? തതഃ സ കഥിതവാൻ യം യീശും ത്വം താഡയസി സോഹം,

١٦ 16 انْهَضْ وَقِفْ عَلَى قَدَمَيْكَ، فَقَدْ ظَهَرْتُ لَكَ لأُعَيِّنَكَ خَادِماً لِي وَشَاهِداً بِهَذِهِ الرُّؤْيَا الَّتِي تَرَانِي فِيهَا الآنَ، وَبِالرُّؤَى الَّتِي سَتَرَانِي فِيهَا بَعْدَ الْيَوْمِ.

കിന്തു സമുത്തിഷ്ഠ ത്വം യദ് ദൃഷ്ടവാൻ ഇതഃ പുനഞ്ച യദ്യത് ത്വാം ദർശയിഷ്യാമി തേഷാം സർവ്വേഷാം കാര്യ്യാണാം ത്വാം സാക്ഷിണം മമ സേവകഞ്ച കർത്തുമ് ദർശനമ് അദാമ്|

١٧ 17 وَسَأُنْقِذُكَ مِنْ شَعْبِكَ وَمِنَ الأُمَمِ الَّتِي أُرْسِلُكَ إِلَيْهَا الآنَ،

വിശേഷതോ യിഹൂദീയലോകേഭ്യോ ഭിന്നജാതീയേഭ്യശ്ച ത്വാം മനോനീതം കൃത്വാ തേഷാം യഥാ പാപമോചനം ഭവതി

١٨ 18 لِتَفْتَحَ عُيُونَهُمْ كَيْ يَرْجِعُوا مِنَ الظَّلامِ إِلَى النُّورِ، وَمِنْ سَيْطَرَةِ الشَّيْطَانِ إِلَى اللهِ، فَيَنَالُوا غُفْرَانَ الْخَطَايَا وَنَصِيباً بَيْنَ الَّذِينَ تَقَدَّسُوا بِالإِيمَانِ بِي.

യഥാ തേ മയി വിശ്വസ്യ പവിത്രീകൃതാനാം മധ്യേ ഭാഗം പ്രാപ്നുവന്തി തദഭിപ്രായേണ തേഷാം ജ്ഞാനചക്ഷൂംഷി പ്രസന്നാനി കർത്തും തഥാന്ധകാരാദ് ദീപ്തിം പ്രതി ശൈതാനാധികാരാച്ച ഈശ്വരം പ്രതി മതീഃ പരാവർത്തയിതും തേഷാം സമീപം ത്വാം പ്രേഷ്യാമി|

١٩ 19 وَمِنْ ذَلِكَ الْحِينِ لَمْ أُعَانِدِ الرُّؤْيَا السَّمَاوِيَّةَ، أَيُّهَا الْمَلِكُ أَغْرِيبَاسُ.

ഹേ ആഗ്രിപ്പരാജ ഏതാദൃശം സ്വർഗീയപ്രത്യാദേശം അഗ്രാഹ്യമ് അകൃത്വാഹം

٢٠ 20 فَبَشَّرْتُ أَهْلَ دِمَشْقَ أَوَّلاً، ثُمَّ أَهْلَ أُورُشَلِيمَ وَمِنْطَقَةِ الْيَهُودِيَّةِ كُلِّهَا، ثُمَّ الأَجَانِبَ. فَدَعَوْتُ الْجَمِيعَ إِلَى التَّوْبَةِ وَالرُّجُوعِ إِلَى اللهِ، وَالْقِيَامِ بِأَعْمَالٍ تَلِيقُ بِالتَّوْبَةِ.

പ്രഥമതോ ദമ്മേഷക്നഗരേ തതോ യിരൂശാലമി സർവ്വസ്മിൻ യിഹൂദീയദേശേ അന്യേഷു ദേശേഷു ച യേന ലോകാ മതിം പരാവർത്ത്യ ഈശ്വരം പ്രതി പരാവർത്തയന്തേ, മനഃപരാവർത്തനയോഗ്യാനി കർമ്മാണി ച കുർവ്വന്തി താദൃശമ് ഉപദേശം പ്രചാരിതവാൻ|

٢١ 21 وَبِسَبَبِ تَبْشِيرِي قَبَضَ الْيَهُودُ عَلَيَّ فِي الْهَيْكَلِ وَحَاوَلُوا أَنْ يَقْتُلُونِي،

ഏതത്കാരണാദ് യിഹൂദീയാ മധ്യേമന്ദിരം മാം ധൃത്വാ ഹന്തുമ് ഉദ്യതാഃ|

٢٢ 22 وَلَكِنَّ اللهَ حَفِظَنِي حَتَّى هَذَا الْيَوْمِ، وَبِمَعُونَتِهِ أَقِفُ أَمَامَ الْبُسَطَاءِ وَالْعُظَمَاءِ شَاهِداً لَهُ وَلَسْتُ أَحِيدُ عَمَّا تَنَبَّأَ بِهِ مُوسَى وَالأَنْبِيَاءُ،

തഥാപി ഖ്രീഷ്ടോ ദുഃഖം ഭുക്ത്വാ സർവ്വേഷാം പൂർവ്വം ശ്മശാനാദ് ഉത്ഥായ നിജദേശീയാനാം ഭിന്നദേശീയാനാഞ്ച സമീപേ ദീപ്തിം പ്രകാശയിഷ്യതി

٢٣ 23 مِنْ أَنَّ الْمَسِيحَ سَيَتَأَلَّمُ فَيَكُونُ أَوَّلَ مَنْ يَقُومُ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ، وَيُبَشِّرُ بِالنُّورِ شَعْبَنَا وَالشُّعُوبَ الأُخْرَى».

ഭവിഷ്യദ്വാദിഗണോ മൂസാശ്ച ഭാവികാര്യ്യസ്യ യദിദം പ്രമാണമ് അദദുരേതദ് വിനാന്യാം കഥാം ന കഥയിത്വാ ഈശ്വരാദ് അനുഗ്രഹം ലബ്ധ്വാ മഹതാം ക്ഷുദ്രാണാഞ്ച സർവ്വേഷാം സമീപേ പ്രമാണം ദത്ത്വാദ്യ യാവത് തിഷ്ഠാമി|

٢٤ 24 وَمَا إِنْ وَصَلَ بُولُسُ فِي دِفَاعِهِ إِلَى هَذَا الْحَدِّ، حَتَّى قَاطَعَهُ فَسْتُوسُ قَائِلاً بِصَوْتٍ عَالٍ: «جُنِنْتَ يَا بُولُسُ! إِنَّ تَبَحُّرَكَ فِي الْعِلْمِ أَصَابَكَ بِالْجُنُونِ!»

തസ്യമാം കഥാം നിശമ്യ ഫീഷ്ട ഉച്ചൈഃ സ്വരേണ കഥിതവാൻ ഹേ പൗല ത്വമ് ഉന്മത്തോസി ബഹുവിദ്യാഭ്യാസേന ത്വം ഹതജ്ഞാനോ ജാതഃ|

٢٥ 25 فَقَالَ بُولُسُ: «لَسْتُ مَجْنُوناً يَا سُمُوَّ الْحَاكِمِ فَسْتُوسَ، فَأَنَا أَنْطِقُ بِكَلامِ الْحَقِّ وَالصَّوَابِ.

സ ഉക്തവാൻ ഹേ മഹാമഹിമ ഫീഷ്ട നാഹമ് ഉന്മത്തഃ കിന്തു സത്യം വിവേചനീയഞ്ച വാക്യം പ്രസ്തൗമി|

٢٦ 26 وَالْمَلِكُ الَّذِي أُخَاطِبُهُ الآنَ صَرَاحَةً يَعْرِفُ هَذِهِ الأُمُورَ الَّتِي أَتَحَدَّثُ عَنْهَا، وَأَنَا مُتَأَكِّدٌ أَنَّهُ لَا يَخْفَى عَلَيْهِ شَيْءٌ مِنْهَا، لأَنَّهَا لَمْ تَحْدُثْ فِي زَاوِيَةٍ مُظْلِمَةٍ!

യസ്യ സാക്ഷാദ് അക്ഷോഭഃ സൻ കഥാം കഥയാമി സ രാജാ തദ്വൃത്താന്തം ജാനാതി തസ്യ സമീപേ കിമപി ഗുപ്തം നേതി മയാ നിശ്ചിതം ബുധ്യതേ യതസ്തദ് വിജനേ ന കൃതം|

٢٧ 27 أَيُّهَا الْمَلِكُ أَغْرِيبَاسُ، أَتُصَدِّقُ أَقْوَالَ الأَنْبِيَاءِ؟ أَنَا أَعْلَمُ أَنَّكَ تُصَدِّقُهَا!»

ഹേ ആഗ്രിപ്പരാജ ഭവാൻ കിം ഭവിഷ്യദ്വാദിഗണോക്താനി വാക്യാനി പ്രത്യേതി? ഭവാൻ പ്രത്യേതി തദഹം ജാനാമി|

٢٨ 28 فَأَجَابَ أَغْرِيبَاسُ: «قَلِيلاً بَعْدُ، وَتُقْنِعُنِي بِأَنْ أَصِيرَ مَسِيحِيًّا!»

തത ആഗ്രിപ്പഃ പൗലമ് അഭിഹിതവാൻ ത്വം പ്രവൃത്തിം ജനയിത്വാ പ്രായേണ മാമപി ഖ്രീഷ്ടീയം കരോഷി|

٢٩ 29 فَقَالَ بُولُسُ: «سَوَاءٌ كَانَ قَلِيلاً أَمْ كَثِيراً، فَإِنَّ صَلاتِي إِلَى اللهِ لأَجْلِكَ وَلأَجْلِ الْحَاضِرِينَ هُنَا جَمِيعاً أَنْ تَصِيرُوا مِثْلِي، ولكِنْ دُونَ هَذِهِ السَّلاسِلِ!»

തതഃ സോഽവാദീത് ഭവാൻ യേ യേ ലോകാശ്ച മമ കഥാമ് അദ്യ ശൃണ്വന്തി പ്രായേണ ഇതി നഹി കിന്ത്വേതത് ശൃങ്ഖലബന്ധനം വിനാ സർവ്വഥാ തേ സർവ്വേ മാദൃശാ ഭവന്ത്വിതീശ്വസ്യ സമീപേ പ്രാർഥയേഽഹമ്|

٣٠ 30 بَعْدَ ذَلِكَ قَامَ الْمَلِكُ وَالْحَاكِمُ وَبَرْنِيكِي وَالْحَاضِرُونَ

ഏതസ്യാം കഥായാം കഥിതായാം സ രാജാ സോഽധിപതി ർബർണീകീ സഭാസ്ഥാ ലോകാശ്ച തസ്മാദ് ഉത്ഥായ

٣١ 31 وَتَرَكُوا الْقَاعَةَ، وَهُمْ يَقُولُونَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ: «لَمْ يَرْتَكِبْ هَذَا الرَّجُلُ مَا يَسْتَحِقُّ الْمَوْتَ أَوِ السَّجْنَ».

ഗോപനേ പരസ്പരം വിവിച്യ കഥിതവന്ത ഏഷ ജനോ ബന്ധനാർഹം പ്രാണഹനനാർഹം വാ കിമപി കർമ്മ നാകരോത്|

٣٢ 32 وَقَالَ أَغْرِيبَاسُ لِفَسْتُوسَ: «لَوْ لَمْ يَسْتَأْنِفْ هَذَا الرَّجُلُ دَعْوَاهُ إِلَى الْقَيْصَرِ لَكَانَ يُمْكِنُ إِطْلاقُهُ!»

തത ആഗ്രിപ്പഃ ഫീഷ്ടമ് അവദത്, യദ്യേഷ മാനുഷഃ കൈസരസ്യ നികടേ വിചാരിതോ ഭവിതും ന പ്രാർഥയിഷ്യത് തർഹി മുക്തോ ഭവിതുമ് അശക്ഷ്യത്|