أعمال 25

١ 1 بَعْدَ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ لِتَوَلِّي فَسْتُوسَ مَنْصِبَهُ، ذَهَبَ مِنْ قَيْصَرِيَّةَ إِلَى أُورُشَلِيمَ.

അനന്തരം ഫീഷ്ടോ നിജരാജ്യമ് ആഗത്യ ദിനത്രയാത് പരം കൈസരിയാതോ യിരൂശാലമ്നഗരമ് ആഗമത്|

٢ 2 فَجَاءَهُ رَئِيسُ الْكَهَنَةِ وَوُجَهَاءُ الْيَهُودِ وَعَرَضُوا لَهُ دَعْوَاهُمْ ضِدَّ بُولُسَ، وَطَلَبُوا مِنْهُ

തദാ മഹായാജകോ യിഹൂദീയാനാം പ്രധാനലോകാശ്ച തസ്യ സമക്ഷം പൗലമ് അപാവദന്ത|

٣ 3 بِإِلْحَاحٍ أَنْ يُكْرِمَهُمْ بِإِحْضَارِ بُولُسَ إِلَى أُورُشَلِيمَ. وَكَانُوا قَدْ نَصَبُوا لَهُ كَمِيناً عَلَى الطَّرِيقِ لِيَغْتَالُوهُ.

ഭവാൻ തം യിരൂശാലമമ് ആനേതുമ് ആജ്ഞാപയത്വിതി വിനീയ തേ തസ്മാദ് അനുഗ്രഹം വാഞ്ഛിതവന്തഃ|

٤ 4 فَأَجَابَهُمْ فَسْتُوسُ بِأَنَّ بُولُسَ سَيَبْقَى مُحْتَجَزاً فِي قَيْصَرِيَّةَ وَأَنَّهُ هُوَ سَيَعُودُ إِلَيْهَا بَعْدَ فَتْرَةٍ قَصِيرَةٍ.

യതഃ പഥിമധ്യേ ഗോപനേന പൗലം ഹന്തും തൈ ർഘാതകാ നിയുക്താഃ| ഫീഷ്ട ഉത്തരം ദത്തവാൻ പൗലഃ കൈസരിയായാം സ്ഥാസ്യതി പുനരൽപദിനാത് പരമ് അഹം തത്ര യാസ്യാമി|

٥ 5 وَقَالَ: «لِيَذْهَبْ مَعِي أَصْحَابُ النُّفُوذِ مِنْكُمْ؛ فَإِنْ كَانَ عَلَى هَذَا الرَّجُلِ ذَنْبٌ مَا، فَلْيَتَّهِمُوهُ بِهِ أَمَامِي!»

തതസ്തസ്യ മാനുഷസ്യ യദി കശ്ചിദ് അപരാധസ്തിഷ്ഠതി തർഹി യുഷ്മാകം യേ ശക്നുവന്തി തേ മയാ സഹ തത്ര ഗത്വാ തമപവദന്തു സ ഏതാം കഥാം കഥിതവാൻ|

٦ 6 وَقَضَى فَسْتُوسُ فِي أُورُشَلِيمَ أَيَّاماً لَا تَزِيدُ عَلَى الثَّمَانِيَةِ أَوِ الْعَشَرَةِ، ثُمَّ عَادَ إِلَى قَيْصَرِيَّةَ. وَفِي الْيَوْمِ التَّالِي لِوُصُولِهِ جَلَسَ عَلَى مَنَصَّةِ الْقَضَاءِ، وَأَمَرَ بِإِحْضَارِ بُولُسَ.

ദശദിവസേഭ്യോഽധികം വിലമ്ബ്യ ഫീഷ്ടസ്തസ്മാത് കൈസരിയാനഗരം ഗത്വാ പരസ്മിൻ ദിവസേ വിചാരാസന ഉപദിശ്യ പൗലമ് ആനേതുമ് ആജ്ഞാപയത്|

٧ 7 فَلَمَّا حَضَرَ اجْتَمَعَ حَوْلَهُ الْيَهُودُ الَّذِينَ جَاءُوا مِنْ أُورُشَلِيمَ، وَوَجَّهُوا إِلَيْهِ تُهَماً كَثِيرَةً وَخَطِيرَةً عَجَزُوا عَنْ إِثْبَاتِ صِحَّتِهَا.

പൗലേ സമുപസ്ഥിതേ സതി യിരൂശാലമ്നഗരാദ് ആഗതാ യിഹൂദീയലോകാസ്തം ചതുർദിശി സംവേഷ്ട്യ തസ്യ വിരുദ്ധം ബഹൂൻ മഹാദോഷാൻ ഉത്ഥാപിതവന്തഃ കിന്തു തേഷാം കിമപി പ്രമാണം ദാതും ന ശക്നുവന്തഃ|

٨ 8 فَدَافَعَ بُولُسُ عَنْ نَفْسِهِ قَائِلاً: «لَمْ أَرْتَكِبْ ذَنْباً فِي حَقِّ شَرِيعَةِ الْيَهُودِ، أَوِ الْهَيْكَلِ، أَوِ الْقَيْصَرِ».

തതഃ പൗലഃ സ്വസ്മിൻ ഉത്തരമിദമ് ഉദിതവാൻ, യിഹൂദീയാനാം വ്യവസ്ഥായാ മന്ദിരസ്യ കൈസരസ്യ വാ പ്രതികൂലം കിമപി കർമ്മ നാഹം കൃതവാൻ|

٩ 9 وَمَعَ ذَلِكَ فَقَدْ أَرَادَ فَسْتُوسُ أَنْ يَكْسِبَ رِضَى الْيَهُودِ، فَسَأَلَ بُولُسَ: «هَلْ تُرِيدُ أَنْ تَذْهَبَ إِلَى أُورُشَلِيمَ حَيْثُ تَجْرِي مُحَاكَمَتُكَ بِحُضُورِي عَلَى هَذِهِ التُّهَمِ؟»

കിന്തു ഫീഷ്ടോ യിഹൂദീയാൻ സന്തുഷ്ടാൻ കർത്തുമ് അഭിലഷൻ പൗലമ് അഭാഷത ത്വം കിം യിരൂശാലമം ഗത്വാസ്മിൻ അഭിയോഗേ മമ സാക്ഷാദ് വിചാരിതോ ഭവിഷ്യസി?

١٠ 10 فَأَجَابَ بُولُسُ: «أَنَا مَاثِلٌ الآنَ فِي مَحْكَمَةِ الْقَيْصَرِ، وَأَمَامَهَا يَجِبُ أَنْ تَجْرِيَ مُحَاكَمَتِي. لَمْ أَرْتَكِبْ ذَنْباً فِي حَقِّ الْيَهُودِ، وَأَنْتَ تَعْلَمُ هَذَا جَيِّداً.

തതഃ പൗല ഉത്തരം പ്രോക്തവാൻ, യത്ര മമ വിചാരോ ഭവിതും യോഗ്യഃ കൈസരസ്യ തത്ര വിചാരാസന ഏവ സമുപസ്ഥിതോസ്മി; അഹം യിഹൂദീയാനാം കാമപി ഹാനിം നാകാർഷമ് ഇതി ഭവാൻ യഥാർഥതോ വിജാനാതി|

١١ 11 وَلَوْ كُنْتُ ارْتَكَبْتُ جَرِيمَةً أَسْتَحِقُّ عَلَيْهَا عُقُوبَةَ الإِعْدَامِ، لَمَا كُنْتُ أَهْرُبُ مِنَ الْمَوْتِ. وَلكِنْ مَادَامَتْ تُهَمُ هَؤُلاءِ لِي بِلا أَسَاسٍ، فَلا يَحِقُّ لأَحَدٍ أَنْ يُسَلِّمَنِي إِلَيْهِمْ لِيُحَاكِمُونِي. إِنِّي أَسْتَأْنِفُ دَعْوَايَ إِلَى الْقَيْصَرِ!»

കഞ്ചിദപരാധം കിഞ്ചന വധാർഹം കർമ്മ വാ യദ്യഹമ് അകരിഷ്യം തർഹി പ്രാണഹനനദണ്ഡമപി ഭോക്തുമ് ഉദ്യതോഽഭവിഷ്യം, കിന്തു തേ മമ സമപവാദം കുർവ്വന്തി സ യദി കൽപിതമാത്രോ ഭവതി തർഹി തേഷാം കരേഷു മാം സമർപയിതും കസ്യാപ്യധികാരോ നാസ്തി, കൈസരസ്യ നികടേ മമ വിചാരോ ഭവതു|

١٢ 12 وَتَدَاوَلَ فَسْتُوسُ الأَمْرَ مَعَ مُسْتَشَارِيهِ، ثُمَّ قَالَ لِبُولُسَ: «مَادُمْتَ قَدِ اسْتَأْنَفْتَ دَعْوَاكَ إِلَى الْقَيْصَرِ، فَإِلَى الْقَيْصَرِ تَذْهَبُ!»

തദാ ഫീഷ്ടോ മന്ത്രിഭിഃ സാർദ്ധം സംമന്ത്ര്യ പൗലായ കഥിതവാൻ, കൈസരസ്യ നികടേ കിം തവ വിചാരോ ഭവിഷ്യതി? കൈസരസ്യ സമീപം ഗമിഷ്യസി|

١٣ 13 وَبَعْدَ بِضْعَةِ أَيَّامٍ جَاءَ الْمَلِكُ أَغْرِيبَاسُ وَبَرْنِيكِي إِلَى قَيْصَرِيَّةَ لِيُسَلِّمَا عَلَى فَسْتُوسَ.

കിയദ്ദിനേഭ്യഃ പരമ് ആഗ്രിപ്പരാജാ ബർണീകീ ച ഫീഷ്ടം സാക്ഷാത് കർത്തും കൈസരിയാനഗരമ് ആഗതവന്തൗ|

١٤ 14 وَمَكَثَا هُنَاكَ أَيَّاماً عَدِيدَةً. فَعَرَضَ فَسْتُوسُ عَلَى الْمَلِكِ قَضِيَّةَ بُولُسَ قَائِلاً: «هُنَا رَجُلٌ تَرَكَهُ فِيلِكْسُ سَجِيناً.

തദാ തൗ ബഹുദിനാനി തത്ര സ്ഥിതൗ തതഃ ഫീഷ്ടസ്തം രാജാനം പൗലസ്യ കഥാം വിജ്ഞാപ്യ കഥയിതുമ് ആരഭത പൗലനാമാനമ് ഏകം ബന്ദി ഫീലിക്ഷോ ബദ്ധം സംസ്ഥാപ്യ ഗതവാൻ|

١٥ 15 وَلَمَّا ذَهَبْتُ إِلَى أُورُشَلِيمَ شَكَاهُ إِلَيَّ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ وَالشُّيُوخُ، وَطَالَبُوا بِإِصْدَارِ الْحُكْمِ عَلَيْهِ.

യിരൂശാലമി മമ സ്ഥിതികാലേ മഹായാജകോ യിഹൂദീയാനാം പ്രാചീനലോകാശ്ച തമ് അപോദ്യ തമ്പ്രതി ദണ്ഡാജ്ഞാം പ്രാർഥയന്ത|

١٦ 16 فَقُلْتُ لَهُمْ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ عَادَةِ الرُّومَانِ أَنْ يُصْدِرُوا حُكْماً عَلَى أَحَدٍ قَبْلَ أَن يُوَاجِهَ الَّذِينَ يَتَّهِمُونَهُ، لِتُتَاحَ لَهُ فُرْصَةُ الدِّفَاعِ عَنْ نَفْسِهِ.

തതോഹമ് ഇത്യുത്തരമ് അവദം യാവദ് അപോദിതോ ജനഃ സ്വാപവാദകാൻ സാക്ഷാത് കൃത്വാ സ്വസ്മിൻ യോഽപരാധ ആരോപിതസ്തസ്യ പ്രത്യുത്തരം ദാതും സുയോഗം ന പ്രാപ്നോതി, താവത്കാലം കസ്യാപി മാനുഷസ്യ പ്രാണനാശാജ്ഞാപനം രോമിലോകാനാം രീതി ർനഹി|

١٧ 17 فَلَمَّا جَاءُوا إِلَى هُنَا أَسْرَعْتُ فِي الْيَوْمِ التَّالِي وعَقَدْتُ جَلْسَةً لِلنَّظَرِ فِي الْقَضِيَّةِ، وَأَمَرْتُ بِإِحْضَارِ الْمُتَّهَمِ.

തതസ്തേഷ്വത്രാഗതേഷു പരസ്മിൻ ദിവസേഽഹമ് അവിലമ്ബം വിചാരാസന ഉപവിശ്യ തം മാനുഷമ് ആനേതുമ് ആജ്ഞാപയമ്|

١٨ 18 فَلَمَّا قَابَلَهُ مُتَّهِمُوهُ لَمْ يَذْكُرُوا ذَنْباً وَاحِداً مِمَّا كُنْتُ أَتَوَقَّعُ أَنْ يَتَّهِمُوهُ بِهِ،

തദനന്തരം തസ്യാപവാദകാ ഉപസ്ഥായ യാദൃശമ് അഹം ചിന്തിതവാൻ താദൃശം കഞ്ചന മഹാപവാദം നോത്ഥാപ്യ

١٩ 19 بَلْ جَادَلُوهُ فِي مَسَائِلَ تَخْتَصُّ بِدِيَانَتِهِمْ وَبِرَجُلٍ اسْمُهُ يَسُوعُ، مَاتَ وبُولُسُ يَقُولُ إِنَّهُ حَيٌّ!

സ്വേഷാം മതേ തഥാ പൗലോ യം സജീവം വദതി തസ്മിൻ യീശുനാമനി മൃതജനേ ച തസ്യ വിരുദ്ധം കഥിതവന്തഃ|

٢٠ 20 فَحِرْتُ فِي الأَمْرِ، وَعَرَضْتُ عَلَى الْمُتَّهَمِ أَنْ يَذْهَبَ إِلَى أُورُشَلِيمَ وَيُحَاكَمَ هُنَاكَ،

തതോഹം താദൃഗ്വിചാരേ സംശയാനഃ സൻ കഥിതവാൻ ത്വം യിരൂശാലമം ഗത്വാ കിം തത്ര വിചാരിതോ ഭവിതുമ് ഇച്ഛസി?

٢١ 21 إِلّا أَنَّهُ اسْتَأْنَفَ دَعْوَاهُ إِلَى جَلالَةِ الْقَيْصَرِ لِيُحَاكَمَ فِي حَضْرَتِهِ، فَأَمَرْتُ بِحِرَاسَتِهِ حَتَّى أُرْسِلَهُ إِلَى الْقَيْصَرِ».

തദാ പൗലോ മഹാരാജസ്യ നികടേ വിചാരിതോ ഭവിതും പ്രാർഥയത, തസ്മാദ് യാവത്കാലം തം കൈസരസ്യ സമീപം പ്രേഷയിതും ന ശക്നോമി താവത്കാലം തമത്ര സ്ഥാപയിതുമ് ആദിഷ്ടവാൻ|

٢٢ 22 فَقَالَ أَغْرِيبَاسُ لِفَسْتُوسَ: «أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَ مَا يَقُولُهُ هَذَا الرَّجُلُ». فَأَجَابَ: «غَداً تَسْمَعُهُ».

തത ആഗ്രിപ്പഃ ഫീഷ്ടമ് ഉക്തവാൻ, അഹമപി തസ്യ മാനുഷസ്യ കഥാം ശ്രോതുമ് അഭിലഷാമി| തദാ ഫീഷ്ടോ വ്യാഹരത് ശ്വസ്തദീയാം കഥാം ത്വം ശ്രോഷ്യസി|

٢٣ 23 وَفِي الْيَوْمِ التَّالِي جَاءَ أَغْرِيبَاسُ وَبَرْنِيكِي، وَاسْتُقْبِلا بِاحْتِفَالٍ بَاذِخٍ، إِذْ دَخَلا قَاعَةَ الاسْتِمَاعِ يُحِيطُ بِهِمَا الْقَادَةُ الْعَسْكَرِيُّونَ وَوُجَهَاءُ الْمَدِينَةِ. وَأَمَرَ فَسْتُوسُ بِإِحْضَارِ بُولُسَ.

പരസ്മിൻ ദിവസേ ആഗ്രിപ്പോ ബർണീകീ ച മഹാസമാഗമം കൃത്വാ പ്രധാനവാഹിനീപതിഭി ർനഗരസ്ഥപ്രധാനലോകൈശ്ച സഹ മിലിത്വാ രാജഗൃഹമാഗത്യ സമുപസ്ഥിതൗ തദാ ഫീഷ്ടസ്യാജ്ഞയാ പൗല ആനീതോഽഭവത്|

٢٤ 24 فَلَمَّا أُحْضِرَ قَالَ فَسْتُوسُ: «أَيُّهَا الْمَلِكُ أَغْرِيبَاسُ، وَالسَّادَةُ الْحَاضِرُونَ هُنَا جَمِيعاً: أَمَامَكُمْ هَذَا الرَّجُلُ الَّذِي شَكَاهُ إِلَيَّ الشَّعْبُ الْيَهُودِيُّ كُلُّهُ فِي أُورُشَلِيمَ وَهُمْ يَصْرُخُونَ أَنَّهُ يَجِبُ أَلّا يَبْقَى حَيًّا

തദാ ഫീഷ്ടഃ കഥിതവാൻ ഹേ രാജൻ ആഗ്രിപ്പ ഹേ ഉപസ്ഥിതാഃ സർവ്വേ ലോകാ യിരൂശാലമ്നഗരേ യിഹൂദീയലോകസമൂഹോ യസ്മിൻ മാനുഷേ മമ സമീപേ നിവേദനം കൃത്വാ പ്രോച്ചൈഃ കഥാമിമാം കഥിതവാൻ പുനരൽപകാലമപി തസ്യ ജീവനം നോചിതം തമേതം മാനുഷം പശ്യത|

٢٥ 25 وَتَبَيَّنَ لِي أَنَّهُ لَمْ يَفْعَلْ مَا يَسْتَحِقُّ الإِعْدَامَ. وَلَكِنَّهُ اسْتَأْنَفَ دَعْوَاهُ إِلَى جَلالَةِ الْقَيْصَرِ، فَقَرَّرْتُ أَنْ أُرْسِلَهُ إِلَيْهِ.

കിന്ത്വേഷ ജനഃ പ്രാണനാശർഹം കിമപി കർമ്മ ന കൃതവാൻ ഇത്യജാനാം തഥാപി സ മഹാരാജസ്യ സന്നിധൗ വിചാരിതോ ഭവിതും പ്രാർഥയത തസ്മാത് തസ്യ സമീപം തം പ്രേഷയിതും മതിമകരവമ്|

٢٦ 26 وَلَكِنْ لَيْسَ لِي شَيْءٌ أَكِيدٌ أَكْتُبُهُ إِلَى جَلالَةِ الْقَيْصَرِ بِشَأْنِهِ. لِذَلِكَ أَحْضَرْتُهُ أَمَامَكُمْ جَمِيعاً، وَخَاصَّةً أَمَامَكَ أَيُّهَا الْمَلِكُ أَغْرِيبَاسُ، حَتَّى إِذَا تَمَّ النَّظَرُ فِي قَضِيَّتِهِ أَجِدُ مَا أَكْتُبُهُ.

കിന്തു ശ്രീയുക്തസ്യ സമീപമ് ഏതസ്മിൻ കിം ലേഖനീയമ് ഇത്യസ്യ കസ്യചിൻ നിർണയസ്യ ന ജാതത്വാദ് ഏതസ്യ വിചാരേ സതി യഥാഹം ലേഖിതും കിഞ്ചന നിശ്ചിതം പ്രാപ്നോമി തദർഥം യുഷ്മാകം സമക്ഷം വിശേഷതോ ഹേ ആഗ്രിപ്പരാജ ഭവതഃ സമക്ഷമ് ഏതമ് ആനയേ|

٢٧ 27 فَمِنْ غَيْرِ الْمَعْقُولِ، كَمَا أَرَى، أَنْ أُرْسِلَ إِلَى الْقَيْصَرِ سَجِيناً دُونَ تَحْدِيدِ التُّهَمِ الْمُوَجَّهَةِ إِلَيْهِ!»

യതോ ബന്ദിപ്രേഷണസമയേ തസ്യാഭിയോഗസ്യ കിഞ്ചിദലേഖനമ് അഹമ് അയുക്തം ജാനാമി|