3 يوحنَّا 1

١ 1 مِنْ يُوحَنَّا الشَّيْخِ إِلَى غَايُوسَ الْحَبِيبِ الَّذِي أُحِبُّهُ بِالْحَقِّ.

പ്രാചീനോ ഽഹം സത്യമതാദ് യസ്മിൻ പ്രീയേ തം പ്രിയതമം ഗായം പ്രതി പത്രം ലിഖാമി|

٢ 2 أَيُّهَا الْحَبِيبُ، أَوَدُّ أَنْ تَكُونَ مُوَفَّقاً فِي كُلِّ أَمْرٍ، وَأَنْ تَكُونَ صِحَّتُكَ الْبَدَنِيَّةُ قَوِيَّةً وَمُعَافَاةً كَصِحَّتِكَ الرُّوحِيَّةِ.

ഹേ പ്രിയ, തവാത്മാ യാദൃക് ശുഭാന്വിതസ്താദൃക് സർവ്വവിഷയേ തവ ശുഭം സ്വാസ്ഥ്യഞ്ച ഭൂയാത്|

٣ 3 فَكَمْ كَانَ فَرَحِي عَظِيماً عِنْدَمَا مَرَّ بِي بَعْضُ الإِخْوَةِ الْمُسَافِرِينَ وَأَخْبَرُونِي أَنَّكَ تَسْلُكُ بِحَسَبِ الْحَقِّ، وَشَهِدُوا لِلْحَقِّ الثَّابِتِ فِيكَ!

ഭ്രാതൃഭിരാഗത്യ തവ സത്യമതസ്യാർഥതസ്ത്വം കീദൃക് സത്യമതമാചരസ്യേതസ്യ സാക്ഷ്യേ ദത്തേ മമ മഹാനന്ദോ ജാതഃ|

٤ 4 وَمَا أَعْظَمَ الْفَرَحَ الَّذِي يَغْمُرُ قَلْبِي حِينَ أَسْمَعُ الأَخْبَارَ الطَّيِّبَةَ الَّتِي تُؤَكِّدُ أَنَّ أَوْلادِي يَسْلُكُونَ بِحَسَبِ الْحَقِّ!

മമ സന്താനാഃ സത്യമതമാചരന്തീതിവാർത്താതോ മമ യ ആനന്ദോ ജായതേ തതോ മഹത്തരോ നാസ്തി|

٥ 5 أَيُّهَا الْحَبِيبُ، إِنَّ مُعَامَلَتَكَ الْحَسَنَةَ لِلإِخْوَةِ وَلِلْغُرَبَاءِ تَدُلُّ عَلَى أَنَّكَ تَتَصَرَّفُ بِأَمَانَةٍ نَحْوَ اللهِ.

ഹേ പ്രിയ, ഭ്രാതൃൻ പ്രതി വിശേഷതസ്താൻ വിദേശിനോ ഭൃതൃൻ പ്രതി ത്വയാ യദ്യത് കൃതം തത് സർവ്വം വിശ്വാസിനോ യോഗ്യം|

٦ 6 وَقَدْ شَهِدَ هؤُلاءِ الإِخْوَةُ، أَمَامَ الْكَنِيسَةِ، شَهَادَةً جَمِيلَةً لِمَحَبَّتِكَ. فَإِنَّكَ تَفْعَلُ حَسَناً إِذَا زَوَّدْتَهُمْ بِمَا يَحْتَاجُونَ إِلَيْهِ فِي السَّفَرِ. فَأَنْتَ تَعْرِفُ أَنَّ هَذَا يُرْضِي اللهَ،

തേ ച സമിതേഃ സാക്ഷാത് തവ പ്രമ്നഃ പ്രമാണം ദത്തവന്തഃ, അപരമ് ഈശ്വരയോഗ്യരൂപേണ താൻ പ്രസ്ഥാപയതാ ത്വയാ സത്കർമ്മ കാരിഷ്യതേ|

٧ 7 لأَنَّ هؤُلاءِ الإِخْوَةَ قَدِ انْطَلَقُوا فِي سَبِيلِ خِدْمَةِ الْمَسِيحِ، وَهُمْ لَا يَتَلَقَّوْنَ أَيَّ عَوْنٍ مِنْ غَيْرِ الْمُؤْمِنِينَ.

യതസ്തേ തസ്യ നാമ്നാ യാത്രാം വിധായ ഭിന്നജാതീയേഭ്യഃ കിമപി ന ഗൃഹീതവന്തഃ|

٨ 8 فَعَلَيْنَا نَحْنُ أَنْ نُرَحِّبَ بِأَمْثَالِ هؤُلاءِ لِكَيْ نَكُونَ حَقّاً شُرَكَاءَ لَهُمْ فِي خِدْمَةِ الْحَقِّ.

തസ്മാദ് വയം യത് സത്യമതസ്യ സഹായാ ഭവേമ തദർഥമേതാദൃശാ ലോകാ അസ്മാഭിരനുഗ്രഹീതവ്യാഃ|

٩ 9 كَتَبْتُ كَلِمَةً إِلَى الْكَنِيسَةِ بِشَأْنِ هَذَا الأَمْرِ. وَلَكِنَّ دِيُوتْرِيفُوسَ، الَّذِي يُحِبُّ أَنْ يَفْرِضَ نَفْسَهُ عَلَيْهِمْ قَائِداً لَا يَقْبَلُنَا.

സമിതിം പ്രത്യഹം പത്രം ലിഖിതവാൻ കിന്തു തേഷാം മധ്യേ യോ ദിയത്രിഫിഃ പ്രധാനായതേ സോ ഽസ്മാൻ ന ഗൃഹ്ലാതി|

١٠ 10 لِهَذَا، سَأَلْفِتُ الانْتِبَاهَ إِلَى الأَعْمَالِ الَّتِي يَقُومُ بِها، حِينَ أَجِيءُ. إِنَّهُ يُثِيرُ ضِدَّنَا تُهَماً كَاذِبَةً، مُتَكَلِّماً بِأُسْلُوبٍ خَبِيثٍ. وَهُوَ لَا يَكْتَفِي بِهَذَا، بَلْ يَرْفُضُ اسْتِقْبَالَ الإِخْوَةِ الْمُسَافِرِينَ، وَيَمْنَعُ الَّذِينَ يُرِيدُونَ اسْتِقْبَالَهُمْ، وَيَطْرُدُهُمْ مِنَ الْكَنِيسَةِ أَيْضاً.

അതോ ഽഹം യദോപസ്ഥാസ്യാമി തദാ തേന യദ്യത് ക്രിയതേ തത് സർവ്വം തം സ്മാരയിഷ്യാമി, യതഃ സ ദുർവ്വാക്യൈരസ്മാൻ അപവദതി, തേനാപി തൃപ്തിം ന ഗത്വാ സ്വയമപി ഭ്രാതൃൻ നാനുഗൃഹ്ലാതി യേ ചാനുഗ്രഹീതുമിച്ഛന്തി താൻ സമിതിതോ ഽപി ബഹിഷ്കരോതി|

١١ 11 أَيُّهَا الْحَبِيبُ، لَا تَقْتَدِ بِمَا هُوَ شَرٌّ، بَلْ بِمَا هُوَ خَيْرٌ. فَإِنَّ مَنْ يَفْعَلُ الْخَيْرَ، يَكُونُ مِنَ اللهِ. وَمَنْ يَفْعَلِ الشَّرَّ، يُبَيِّنْ أَنَّهُ لَمْ يَتَعَرَّفْ بِاللهِ قَطُّ.

ഹേ പ്രിയ, ത്വയാ ദുഷ്കർമ്മ നാനുക്രിയതാം കിന്തു സത്കർമ്മൈവ| യഃ സത്കർമ്മാചാരീ സ ഈശ്വരാത് ജാതഃ, യോ ദുഷ്കർമ്മാചാരീ സ ഈശ്വരം ന ദൃഷ്ടവാൻ|

١٢ 12 أَمَّا دِيمِتْرِيُوسُ، فَالْجَمِيعُ يَشْهَدُونَ لَهُ شَهَادَةً طَيِّبَةً. حَتَّى الْحَقُّ نَفْسُهُ يَشْهَدُ لَهُ. وَنَحْنُ أَيْضاً نَشْهَدُ لَهُ. وَأَنْتُمْ تَثِقُونَ بِصِدْقِ مَا نَشْهَدُ بِهِ.

ദീമീത്രിയസ്യ പക്ഷേ സർവ്വൈഃ സാക്ഷ്യമ് അദായി വിശേഷതഃ സത്യമതേനാപി, വയമപി തത്പക്ഷേ സാക്ഷ്യം ദദ്മഃ, അസ്മാകഞ്ച സാക്ഷ്യം സത്യമേവേതി യൂയം ജാനീഥ|

١٣ 13 كَانَ عِنْدِي أُمُورٌ كَثِيرَةٌ أَكْتُبُهَا إِلَيْكَ. وَلكِنِّي لَسْتُ أُرِيدُ أَنْ أَكْتُبَهَا هُنَا بِالْحِبْرِ وَالْقَلَمِ.

ത്വാം പ്രതി മയാ ബഹൂനി ലേഖിതവ്യാനി കിന്തു മസീലേഖനീഭ്യാം ലേഖിതും നേച്ഛാമി|

١٤ 14 فَآمُلُ أَنْ نَتَقَابَلَ عَنْ قَرِيبٍ، فَنَتَكَلَّمَ مُوَاجَهَةً! السَّلامُ لَكَ! الأَحِبَّاءُ هُنَا يُسَلِّمُونَ عَلَيْكَ. سَلِّمْ عَلَى كُلِّ وَاحِدٍ مِنَ الأَحِبَّاءِ بِاسْمِهِ.

അചിരേണ ത്വാം ദ്രക്ഷ്യാമീതി മമ പ്രത്യാശാസ്തേ തദാവാം സമ്മുഖീഭൂയ പരസ്പരം സമ്ഭാഷിഷ്യാവഹേ| തവ ശാന്തി ർഭൂയാത്| അസ്മാകം മിത്രാണി ത്വാം നമസ്കാരം ജ്ഞാപയന്തി ത്വമപ്യേകൈകസ്യ നാമ പ്രോച്യ മിത്രേഭ്യോ നമസ്കുരു| ഇതി|