1 يوحنَّا 4

١ 1 أَيُّهَا الأَحِبَّاءُ، لَا تُصَدِّقُوا كُلَّ رُوحٍ، بَلِ امْتَحِنُوا الأَرْوَاحَ لِتَعْرِفُوا مَا إِذَا كَانَتْ مِنْ عِنْدِ اللهِ أَمْ لا، لأَنَّ عَدَداً كَبِيراً مِنَ الأَنْبِيَاءِ الدَّجَّالِينَ قَدِ انْتَشَرَ فِي الْعَالَمِ.

ഹേ പ്രിയതമാഃ, യൂയം സർവ്വേഷ്വാത്മസു ന വിശ്വസിത കിന്തു തേ ഈശ്വരാത് ജാതാ ന വേത്യാത്മനഃ പരീക്ഷധ്വം യതോ ബഹവോ മൃഷാഭവിഷ്യദ്വാദിനോ ജഗന്മധ്യമ് ആഗതവന്തഃ|

٢ 2 وَهذِهِ هِيَ الطَّرِيقَةُ الَّتِي تَعْرِفُونَ بِها كَوْنَ الرُّوحِ مِنْ عِنْدِ اللهِ فِعْلاً: إِذَا كَانَ ذَلِكَ الرُّوحُ يَعْتَرِفُ بِأَنَّ يَسُوعَ الْمَسِيحَ قَدْ جَاءَ إِلَى الأَرْضِ فِي الْجَسَدِ، فَهُوَ مِنْ عِنْدِ اللهِ.

ഈശ്വരീയോ യ ആത്മാ സ യുഷ്മാഭിരനേന പരിചീയതാം, യീശുഃ ഖ്രീഷ്ടോ നരാവതാരോ ഭൂത്വാഗത ഏതദ് യേന കേനചിദ് ആത്മനാ സ്വീക്രിയതേ സ ഈശ്വരീയഃ|

٣ 3 وَإِنْ كَانَ يُنْكِرُ ذَلِكَ لَا يَكُونُ مِنْ عِنْدِ اللهِ، بَلْ مِنْ عِنْدِ ضِدِّ الْمَسِيحِ الَّذِي سَمِعْتُمْ أَنَّهُ سَوْفَ يَأْتِي، وَهُوَ الآنَ مَوْجُودٌ فِي الْعَالَمِ.

കിന്തു യീശുഃ ഖ്രീഷ്ടോ നരാവതാരോ ഭൂത്വാഗത ഏതദ് യേന കേനചിദ് ആത്മനാ നാങ്ഗീക്രിയതേ സ ഈശ്വരീയോ നഹി കിന്തു ഖ്രീഷ്ടാരേരാത്മാ, തേന ചാഗന്തവ്യമിതി യുഷ്മാഭിഃ ശ്രുതം, സ ചേദാനീമപി ജഗതി വർത്തതേ|

٤ 4 أَيُّهَا الأَوْلادُ الصِّغَارُ، أَنْتُمْ مِنَ اللهِ، وَقَدْ غَلَبْتُمُ الَّذِينَ يُقَاوِمُونَ الْمَسِيحَ: لأَنَّ الرُّوحَ الْقُدُسَ السَّاكِنَ فِيكُمْ أَقْوَى مِنَ الرُّوحِ الشِّرِّيرِ الْمُنْتَشِرِ فِي الْعَالَمِ.

ഹേ ബാലകാഃ, യൂയമ് ഈശ്വരാത് ജാതാസ്താൻ ജിതവന്തശ്ച യതഃ സംസാരാധിഷ്ഠാനകാരിണോ ഽപി യുഷ്മദധിഷ്ഠാനകാരീ മഹാൻ|

٥ 5 هؤُلاءِ الْمُقَاوِمُونَ هُمْ مِنَ الْعَالَمِ، وَلِذَلِكَ يَسْتَمِدُّونَ كَلامَهُمْ مِنَ الْعَالَمِ، فَيُصْغِي أَهْلُ الْعَالَمِ إِلَيْهِمْ.

തേ സംസാരാത് ജാതാസ്തതോ ഹേതോഃ സംസാരാദ് ഭാഷന്തേ സംസാരശ്ച തേഷാം വാക്യാനി ഗൃഹ്ലാതി|

٦ 6 أَمَّا نَحْنُ، فَإِنَّنَا مِنَ اللهِ، وَلِذلِكَ يُصْغِي إِلَيْنَا فَقَطْ مَنْ يَعْرِفُ اللهَ. أَمَّا الَّذِي لَيْسَ مِنَ اللهِ، فَلا يُصْغِي إِلَيْنَا. وَبِهَذَا، نُمَيِّزُ بَيْنَ رُوحِ الْحَقِّ وَرُوحِ الضَّلالِ.

വയമ് ഈശ്വരാത് ജാതാഃ, ഈശ്വരം യോ ജാനാതി സോഽസ്മദ്വാക്യാനി ഗൃഹ്ലാതി യശ്ചേശ്വരാത് ജാതോ നഹി സോഽസ്മദ്വാക്യാനി ന ഗൃഹ്ലാതി; അനേന വയം സത്യാത്മാനം ഭ്രാമകാത്മാനഞ്ച പരിചിനുമഃ|

٧ 7 أَيُّهَا الأَحِبَّاءُ، لِنُحِبَّ بَعْضُنَا بَعْضاً: لأَنَّ الْمَحَبَّةَ تَصْدُرُ مِنَ اللهِ. إِذَنْ، كُلُّ مَنْ يُحِبُّ، يَكُونُ مَوْلُوداً مِنَ اللهِ وَيَعْرِفُ اللهَ.

ഹേ പ്രിയതമാഃ, വയം പരസ്പരം പ്രേമ കരവാമ, യതഃ പ്രേമ ഈശ്വരാത് ജായതേ, അപരം യഃ കശ്ചിത് പ്രേമ കരോതി സ ഈശ്വരാത് ജാത ഈശ്വരം വേത്തി ച|

٨ 8 أَمَّا مَنْ لَا يُحِبُّ، فَهُوَ لَمْ يَتَعَرَّفْ بِاللهِ قَطُّ لأَنَّ اللهَ مَحَبَّةٌ!

യഃ പ്രേമ ന കരോതി സ ഈശ്വരം ന ജാനാതി യത ഈശ്വരഃ പ്രേമസ്വരൂപഃ|

٩ 9 وَقَدْ أَظْهَرَ اللهُ مَحَبَّتَهُ لَنَا إِذْ أَرْسَلَ ابْنَهُ الْوَحِيدَ إِلَى الْعَالَمِ لِكَيْ نَحْيَا بِهِ.

അസ്മാസ്വീശ്വരസ്യ പ്രേമൈതേന പ്രാകാശത യത് സ്വപുത്രേണാസ്മഭ്യം ജീവനദാനാർഥമ് ഈശ്വരഃ സ്വീയമ് അദ്വിതീയം പുത്രം ജഗന്മധ്യം പ്രേഷിതവാൻ|

١٠ 10 وَفِي هَذَا نَرَى الْمَحَبَّةَ الْحَقِيقِيَّةَ، لَا مَحَبَّتَنَا نَحْنُ لِلهِ، بَلْ مَحَبَّتَهُ هُوَ لَنَا. فَبِدَافِعِ مَحَبَّتِهِ، أَرْسَلَ ابْنَهُ كَفَّارَةً لِخَطَايَانَا.

വയം യദ് ഈശ്വരേ പ്രീതവന്ത ഇത്യത്ര നഹി കിന്തു സ യദസ്മാസു പ്രീതവാൻ അസ്മത്പാപാനാം പ്രായശ്ചിർത്താർഥം സ്വപുത്രം പ്രേഷിതവാംശ്ചേത്യത്ര പ്രേമ സന്തിഷ്ഠതേ|

١١ 11 وَمَادَامَ اللهُ قَدْ أَحَبَّنَا هَذِهِ الْمَحَبَّةَ الْعَظِيمَةَ، أَيُّهَا الأَحِبَّاءُ، فَعَلَيْنَا نَحْنُ أَيْضاً أَنْ نُحِبَّ بَعْضُنَا بَعْضاً.

ഹേ പ്രിയതമാഃ, അസ്മാസു യദീശ്വരേണൈതാദൃശം പ്രേമ കൃതം തർഹി പരസ്പരം പ്രേമ കർത്തുമ് അസ്മാകമപ്യുചിതം|

١٢ 12 إِنَّ اللهَ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ مِنَ النَّاسِ قَطُّ. وَلكِنْ، حِينَ نُحِبُّ بَعْضُنَا بَعْضاً، نُبَيِّنُ أَنَّ اللهَ يَحْيَا فِي دَاخِلِنَا، وَأَنَّ مَحَبَّتَهُ قَدِ اكْتَمَلَتْ فِي دَاخِلِنَا.

ഈശ്വരഃ കദാച കേനാപി ന ദൃഷ്ടഃ യദ്യസ്മാഭിഃ പരസ്പരം പ്രേമ ക്രിയതേ തർഹീശ്വരോ ഽസ്മന്മധ്യേ തിഷ്ഠതി തസ്യ പ്രേമ ചാസ്മാസു സേത്സ്യതേ|

١٣ 13 وَمَا يُؤَكِّدُ لَنَا أَنَّنَا نَثْبُتُ فِي اللهِ، وَأَنَّهُ يَثْبُتُ فِينَا هُوَ أَنَّهُ وَهَبَ لَنَا مِنْ رُوحِهِ.

അസ്മഭ്യം തേന സ്വകീയാത്മനോംഽശോ ദത്ത ഇത്യനേന വയം യത് തസ്മിൻ തിഷ്ഠാമഃ സ ച യദ് അസ്മാസു തിഷ്ഠതീതി ജാനീമഃ|

١٤ 14 وَنَحْنُ أَنْفُسُنَا نَشْهَدُ أَنَّ الآبَ قَدْ أَرْسَلَ الابْنَ مُخَلِّصاً لِلْعَالَمِ، لأَنَّنَا رَأَيْنَاهُ بِعُيُونِنَا.

പിതാ ജഗത്രാതാരം പുത്രം പ്രേഷിതവാൻ ഏതദ് വയം ദൃഷ്ട്വാ പ്രമാണയാമഃ|

١٥ 15 مَنْ يَعْتَرِفْ بِأَنَّ يَسُوعَ هُوَ ابْنُ اللهِ، فَإِنَّ اللهَ يَثْبُتُ فِيهِ، وَهُوَ يَثْبُتُ فِي اللهِ،

യീശുരീശ്വരസ്യ പുത്ര ഏതദ് യേനാങ്ഗീക്രിയതേ തസ്മിൻ ഈശ്വരസ്തിഷ്ഠതി സ ചേശ്വരേ തിഷ്ഠതി|

١٦ 16 وَنَحْنُ أَنْفُسُنَا اخْتَبَرْنَا الْمَحَبَّةَ الَّتِي خَصَّنَا اللهُ بِها، وَوَضَعْنَا ثِقَتَنَا فِيهَا. إِنَّ اللهَ مَحَبَّةٌ. وَمَنْ يَثْبُتْ فِي الْمَحَبَّةِ، فَإِنَّهُ يَثْبُتُ فِي اللهِ، وَاللهُ يَثْبُتُ فِيهِ.

അസ്മാസ്വീശ്വരസ്യ യത് പ്രേമ വർത്തതേ തദ് വയം ജ്ഞാതവന്തസ്തസ്മിൻ വിശ്വാസിതവന്തശ്ച| ഈശ്വരഃ പ്രേമസ്വരൂപഃ പ്രേമ്നീ യസ്തിഷ്ഠതി സ ഈശ്വരേ തിഷ്ഠതി തസ്മിംശ്ചേശ്വരസ്തിഷ്ഠതി|

١٧ 17 وَتَكُونُ مَحَبَّةُ اللهِ قَدِ اكْتَمَلَتْ فِي دَاخِلِنَا حِينَ تُوَلِّدُ فِينَا ثِقَةً كَامِلَةً مِنْ جِهَةِ يَوْمِ الدَّيْنُونَةِ: لأَنَّهُ كَمَا الْمَسِيحُ، هكَذَا نَحْنُ أَيْضاً فِي هَذَا الْعَالَمِ.

സ യാദൃശോ ഽസ്തി വയമപ്യേതസ്മിൻ ജഗതി താദൃശാ ഭവാമ ഏതസ്മാദ് വിചാരദിനേ ഽസ്മാഭി ര്യാ പ്രതിഭാ ലഭ്യതേ സാസ്മത്സമ്ബന്ധീയസ്യ പ്രേമ്നഃ സിദ്ധിഃ|

١٨ 18 لَيْسَ فِي الْمَحَبَّةِ أَيُّ خَوْفٍ. بَلِ الْمَحَبَّةُ الْكَامِلَةُ تَطْرُدُ الْخَوْفَ خَارِجاً. فَإِنَّ الْخَوْفَ يَكُونُ مِنَ الْعِقَابِ. وَالْخَائِفُ لَا تَكُونُ مَحَبَّةُ اللهِ قَدِ اكْتَمَلَتْ فِيهِ.

പ്രേമ്നി ഭീതി ർന വർത്തതേ കിന്തു സിദ്ധം പ്രേമ ഭീതിം നിരാകരോതി യതോ ഭീതിഃ സയാതനാസ്തി ഭീതോ മാനവഃ പ്രേമ്നി സിദ്ധോ ന ജാതഃ|

١٩ 19 وَنَحْنُ نُحِبُّ، لأَنَّ اللهَ أَحَبَّنَا أَوَّلاً.

അസ്മാസു സ പ്രഥമം പ്രീതവാൻ ഇതി കാരണാദ് വയം തസ്മിൻ പ്രീയാമഹേ|

٢٠ 20 فَإِنْ قَالَ أَحَدٌ: «أَنَا أُحِبُّ اللهَ!» وَلكِنَّهُ يُبْغِضُ أَخاً لَهُ، فَهُوَ كَاذِبٌ، لأَنَّهُ إِنْ كَانَ لَا يُحِبُّ أَخَاهُ الَّذِي يَرَاهُ، فَكَيْفَ يَقْدِرُ أَنْ يُحِبَّ اللهَ الَّذِي لَمْ يَرَهُ قَطُّ؟

ഈശ്വരേ ഽഹം പ്രീയ ഇത്യുക്ത്വാ യഃ കശ്ചിത് സ്വഭ്രാതരം ദ്വേഷ്ടി സോ ഽനൃതവാദീ| സ യം ദൃഷ്ടവാൻ തസ്മിൻ സ്വഭ്രാതരി യദി ന പ്രീയതേ തർഹി യമ് ഈശ്വരം ന ദൃഷ്ടവാൻ കഥം തസ്മിൻ പ്രേമ കർത്തും ശക്നുയാത്?

٢١ 21 فَهَذِهِ الْوَصِيَّةُ جَاءَتْنَا مِنَ الْمَسِيحِ نَفْسِهِ: مَنْ يُحِبُّ اللهَ، يُحِبُّ أَخَاهُ!

അത ഈശ്വരേ യഃ പ്രീയതേ സ സ്വീയഭ്രാതര്യ്യപി പ്രീയതാമ് ഇയമ് ആജ്ഞാ തസ്മാദ് അസ്മാഭി ർലബ്ധാ|