1 يوحنَّا 3

١ 1 تَأَمَّلُوا مَا أَعْظَمَ الْمَحَبَّةَ الَّتِي أَحَبَّنَا بِها الآبُ حَتَّى صِرْنَا نُدْعَى «أَوْلادَ اللهِ»، وَنَحْنُ أَوْلادُهُ حَقّاً. وَلَكِنْ، بِمَا أَنَّ أَهْلَ الْعَالَمِ لَا يَعْرِفُونَ اللهَ، فَهُمْ لَا يَعْرِفُونَنَا.

പശ്യത വയമ് ഈശ്വരസ്യ സന്താനാ ഇതി നാമ്നാഖ്യാമഹേ, ഏതേന പിതാസ്മഭ്യം കീദൃക് മഹാപ്രേമ പ്രദത്തവാൻ, കിന്തു സംസാരസ്തം നാജാനാത് തത്കാരണാദസ്മാൻ അപി ന ജാനാതി|

٢ 2 أَيُّهَا الأَحِبَّاءُ، نَحْنُ الآنَ أَوْلادُ اللهِ. وَلا نَعْلَمُ حَتَّى الآنَ مَاذَا سَنَكُونُ، لَكِنَّنَا نَعْلَمُ أَنَّهُ مَتَى أُظْهِرَ الْمَسِيحُ، سَنَكُونُ مِثْلَهُ، لأَنَّنَا سَنَرَاهُ عِنْدَئِذٍ كَمَا هُوَ!

ഹേ പ്രിയതമാഃ, ഇദാനീം വയമ് ഈശ്വരസ്യ സന്താനാ ആസ്മഹേ പശ്ചാത് കിം ഭവിഷ്യാമസ്തദ് അദ്യാപ്യപ്രകാശിതം കിന്തു പ്രകാശം ഗതേ വയം തസ്യ സദൃശാ ഭവിഷ്യാമി ഇതി ജാനീമഃ, യതഃ സ യാദൃശോ ഽസ്തി താദൃശോ ഽസ്മാഭിർദർശിഷ്യതേ|

٣ 3 وَكُلُّ مَنْ عِنْدَهُ هَذَا الرَّجَاءُ بِالْمَسِيحِ، يُطَهِّرُ نَفْسَهُ كَمَا أَنَّ الْمَسِيحَ طَاهِرٌ.

തസ്മിൻ ഏഷാ പ്രത്യാശാ യസ്യ കസ്യചിദ് ഭവതി സ സ്വം തഥാ പവിത്രം കരോതി യഥാ സ പവിത്രോ ഽസ്തി|

٤ 4 أَمَّا الَّذِي يُمَارِسُ الْخَطِيئَةَ، فَهُوَ يُخَالِفُ نَامُوسَ اللهِ: لأَنَّ الْخَطِيئَةَ هِيَ مُخَالَفَةُ النَّامُوسِ.

യഃ കശ്ചിത് പാപമ് ആചരതി സ വ്യവസ്ഥാലങ്ഘനം കരോതി യതഃ പാപമേവ വ്യവസ്ഥാലങ്ഘനം|

٥ 5 وَأَنْتُمْ تَعْرِفُونَ أَنَّ الْمَسِيحَ جَاءَ إِلَى هذِهِ الأَرْضِ لِكَيْ يَحْمِلَ الْخَطَايَا، مَعْ كَوْنِهِ بِلا خَطِيئِةٍ.

അപരം സോ ഽസ്മാകം പാപാന്യപഹർത്തും പ്രാകാശതൈതദ് യൂയം ജാനീഥ, പാപഞ്ച തസ്മിൻ ന വിദ്യതേ|

٦ 6 فَكُلُّ مَنْ يَثْبُتُ فِيهِ، لَا يُمَارِسُ الْخَطِيئَةَ. أَمَّا الَّذِينَ يُمَارِسُونَ الْخَطِيئَةَ، فَهُمْ لَمْ يَرَوْهُ وَلَمْ يَتَعَرَّفُوا بِهِ قَطُّ.

യഃ കശ്ചിത് തസ്മിൻ തിഷ്ഠതി സ പാപാചാരം ന കരോതി യഃ കശ്ചിത് പാപാചാരം കരോതി സ തം ന ദൃഷ്ടവാൻ ന വാവഗതവാൻ|

٧ 7 أَيُّهَا الأَوْلادُ الصِّغَارُ، لَا تَدَعُوا أَحَداً يُضَلِّلُكُمْ. تَأَكَّدُوا أَنَّ مَنْ يُمَارِسُ الصَّلاحَ، يُظْهِرُ أَنَّهُ بَارٌّ كَمَا أَنَّ الْمَسِيحَ بَارٌّ.

ഹേ പ്രിയബാലകാഃ, കശ്ചിദ് യുഷ്മാകം ഭ്രമം ന ജനയേത്, യഃ കശ്ചിദ് ധർമ്മാചാരം കരോതി സ താദൃഗ് ധാർമ്മികോ ഭവതി യാദൃക് സ ധാമ്മികോ ഽസ്തി|

٨ 8 وَلكِنَّ مَنْ يُمَارِسُ الْخَطِيئَةَ، يُظْهِرُ أَنَّهُ مِنْ أَوْلادِ إِبْلِيسَ، لأَنَّ إِبْلِيسَ يُمَارِسُ الْخَطِيئَةَ مُنْذُ الْبَدَايَةِ. وَقَدْ جَاءَ ابْنُ اللهِ إِلَى الأَرْضِ لِكَيْ يُبْطِلَ أَعْمَالَ إِبْلِيسَ.

യഃ പാപാചാരം കരോതി സ ശയതാനാത് ജാതോ യതഃ ശയതാന ആദിതഃ പാപാചാരീ ശയതാനസ്യ കർമ്മണാം ലോപാർഥമേവേശ്വരസ്യ പുത്രഃ പ്രാകാശത|

٩ 9 فَكُلُّ مَوْلُودٍ مِنَ اللهِ، لَا يُمَارِسُ الْخَطِيئَةَ، لأَنَّ طَبِيعَةَ اللهِ صَارَتْ ثَابِتَةً فِيهِ. بَلْ إِنَّهُ لَا يَسْتَطِيعُ أَنْ يُمَارِسَ الْخَطِيئَةَ، لأَنَّهُ مَوْلُودٌ مِنَ اللهِ.

യഃ കശ്ചിദ് ഈശ്വരാത് ജാതഃ സ പാപാചാരം ന കരോതി യതസ്തസ്യ വീര്യ്യം തസ്മിൻ തിഷ്ഠതി പാപാചാരം കർത്തുഞ്ച ന ശക്നോതി യതഃ സ ഈശ്വരാത് ജാതഃ|

١٠ 10 إِذَنْ، هَذَا هُوَ الْمِقِيَاسُ الَّذِي نُمَيِّزُ بِهِ بَيْنَ أَوْلادِ اللهِ وَأَوْلادِ إِبْلِيسَ. مَنْ لَا يُمَارِسُ الصَّلاحَ، فَهُوَ لَيْسَ مِنَ اللهِ. وَكَذَلِكَ مَنْ لَا يُحِبُّ أَخَاهُ!

ഇത്യനേനേശ്വരസ്യ സന്താനാഃ ശയതാനസ്യ ച സന്താനാ വ്യക്താ ഭവന്തി| യഃ കശ്ചിദ് ധർമ്മാചാരം ന കരോതി സ ഈശ്വരാത് ജാതോ നഹി യശ്ച സ്വഭ്രാതരി ന പ്രീയതേ സോ ഽപീശ്വരാത് ജാതോ നഹി|

١١ 11 فَالْوَصِيَّةُ الَّتِي سَمِعْتُمُوهَا مُنْذُ الْبَدَايَةِ، هِيَ أَنْ يُحِبَّ بَعْضُنَا بَعْضاً،

യതസ്തസ്യ യ ആദേശ ആദിതോ യുഷ്മാഭിഃ ശ്രുതഃ സ ഏഷ ഏവ യദ് അസ്മാഭിഃ പരസ്പരം പ്രേമ കർത്തവ്യം|

١٢ 12 لَا أَنْ نَكُونَ مِثْلَ قَايِينَ الَّذِي قَتَلَ أَخَاهُ. فَقَايِينُ كَانَ مِنْ أَوْلادِ إِبْلِيسَ الشِّرِّيرِ. وَلِمَاذَا قَتَلَ أَخَاهُ؟ قَتَلَهُ لأَنَّ أَعْمَالَهُ هُوَ كَانَتْ شِرِّيرَةً، أَمَّا أَعْمَالُ أَخِيهِ فَكَانَتْ صَالِحَةً.

പാപാത്മതോ ജാതോ യഃ കാബിൽ സ്വഭ്രാതരം ഹതവാൻ തത്സദൃശൈരസ്മാഭി ർന ഭവിതവ്യം| സ കസ്മാത് കാരണാത് തം ഹതവാൻ? തസ്യ കർമ്മാണി ദുഷ്ടാനി തദ്ഭ്രാതുശ്ച കർമ്മാണി ധർമ്മാണ്യാസൻ ഇതി കാരണാത്|

١٣ 13 إِذَنْ، يَا إِخْوَتِي، لَا تَتَعَجَّبُوا إِنْ كَانَ أَهْلُ الْعَالَمِ يُبْغِضُونَكُمْ!

ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, സംസാരോ യദി യുഷ്മാൻ ദ്വേഷ്ടി തർഹി തദ് ആശ്ചര്യ്യം ന മന്യധ്വം|

١٤ 14 إِنَّ مَحَبَّتَنَا لإِخْوَتِنَا تُبَيِّنُ لَنَا أَنَّنَا انْتَقَلْنَا مِنَ الْمَوْتِ إِلَى الْحَيَاةِ. فَالَّذِي لَا يُحِبُّ إِخْوَتَهُ، فَهُوَ بَاقٍ فِي الْمَوْتِ.

വയം മൃത്യുമ് ഉത്തീര്യ്യ ജീവനം പ്രാപ്തവന്തസ്തദ് ഭ്രാതൃഷു പ്രേമകരണാത് ജാനീമഃ| ഭ്രാതരി യോ ന പ്രീയതേ സ മൃത്യൗ തിഷ്ഠതി|

١٥ 15 وَكُلُّ مَنْ يُبْغِضُ أَخاً لَهُ، فَهُوَ قَاتِلٌ. وَأَنْتُمْ تَعْرِفُونَ أَنَّ الْقَاتِلَ لَا تَكُونُ لَهُ حَيَاةٌ أَبَدِيَّةٌ ثَابِتَةٌ فِيهِ. (aiōnios g166)

യഃ കശ്ചിത് സ്വഭ്രാതരം ദ്വേഷ്ടി സം നരഘാതീ കിഞ്ചാനന്തജീവനം നരഘാതിനഃ കസ്യാപ്യന്തരേ നാവതിഷ്ഠതേ തദ് യൂയം ജാനീഥ| (aiōnios g166)

١٦ 16 وَمِقِيَاسُ الْمَحَبَّةِ هُوَ الْعَمَلُ الَّذِي قَامَ بِهِ الْمَسِيحُ إِذْ بَذَلَ حَيَاتَهُ لأَجْلِنَا. فَعَلَيْنَا نَحْنُ أَيْضاً أَنْ نَبْذُلَ حَيَاتَنَا لأَجْلِ إِخْوَتِنَا.

അസ്മാകം കൃതേ സ സ്വപ്രാണാംസ്ത്യക്തവാൻ ഇത്യനേന വയം പ്രേമ്നസ്തത്ത്വമ് അവഗതാഃ, അപരം ഭ്രാതൃണാം കൃതേ ഽസ്മാഭിരപി പ്രാണാസ്ത്യക്തവ്യാഃ|

١٧ 17 وَأَمَّا الَّذِي يَمْلِكُ مَالاً يُمَكِّنُهُ مِنَ الْعَيْشِ فِي بُحْبُوحَةٍ، وَيُقَسِّي قَلْبَهُ عَلَى أَحَدِ الإِخْوَةِ الْمُحْتَاجِينَ، فَكَيْفَ تَكُونُ مَحَبَّةُ اللهِ مُتَأَصِّلَةً فِيهِ؟

സാംസാരികജീവികാപ്രാപ്തോ യോ ജനഃ സ്വഭ്രാതരം ദീനം ദൃഷ്ട്വാ തസ്മാത് സ്വീയദയാം രുണദ്ധി തസ്യാന്തര ഈശ്വരസ്യ പ്രേമ കഥം തിഷ്ഠേത്?

١٨ 18 أَيُّهَا الأَوْلادُ الصِّغَارُ، لَا يَجِبُ أَنْ تَكُونَ مَحَبَّتُنَا مُجَرَّدَ ادِّعَاءَ بِالْكَلامِ وَاللِّسَانِ، بَلْ تَكُونَ مَحَبَّةً عَمَلِيَّةً حَقَّةً.

ഹേ മമ പ്രിയബാലകാഃ, വാക്യേന ജിഹ്വയാ വാസ്മാഭിഃ പ്രേമ ന കർത്തവ്യം കിന്തു കാര്യ്യേണ സത്യതയാ ചൈവ|

١٩ 19 عِنْدَئِذٍ نَتَأَكَّدُ أَنَّنَا نَتَصَرَّفُ بِحَسَبِ الْحَقِّ، وَتَطْمَئِنُّ نُفُوسُنَا فِي حَضْرَةِ اللهِ،

ഏതേന വയം യത് സത്യമതസമ്ബന്ധീയാസ്തത് ജാനീമസ്തസ്യ സാക്ഷാത് സ്വാന്തഃകരണാനി സാന്ത്വയിതും ശക്ഷ്യാമശ്ച|

٢٠ 20 وَلَوْ لامَتْنَا قُلُوبُنَا؛ فَإِنَّ اللهَ أَعْظَمُ مِنْ قُلُوبِنَا، وَهُوَ الْعَلِيمُ بِكُلِّ شَيْءٍ.

യതോ ഽസ്മദന്തഃകരണം യദ്യസ്മാൻ ദൂഷയതി തർഹ്യസ്മദന്തഃ കരണാദ് ഈശ്വരോ മഹാൻ സർവ്വജ്ഞശ്ച|

٢١ 21 أَيُّهَا الأَحِبَّاءُ، إِذَا كَانَتْ ضَمَائِرُنَا لَا تَلُومُنَا، فَلَنَا ثِقَةٌ عَظِيمَةٌ مِنْ نَحْوِ اللهِ،

ഹേ പ്രിയതമാഃ, അസ്മദന്തഃകരണം യദ്യസ്മാൻ ന ദൂഷയതി തർഹി വയമ് ഈശ്വരസ്യ സാക്ഷാത് പ്രതിഭാന്വിതാ ഭവാമഃ|

٢٢ 22 وَمَهْمَا نَطْلُبْ مِنْهُ بِالصَّلاةِ، نَحْصُلْ عَلَيْهِ: لأَنَّنَا نُطِيعُ مَا يُوصِينَا بِهِ، وَنُمَارِسُ الأَعْمَالَ الَّتِي تُرْضِيهِ.

യച്ച പ്രാർഥയാമഹേ തത് തസ്മാത് പ്രാപ്നുമഃ, യതോ വയം തസ്യാജ്ഞാഃ പാലയാമസ്തസ്യ സാക്ഷാത് തുഷ്ടിജനകമ് ആചാരം കുർമ്മശ്ച|

٢٣ 23 وَأَمَّا وَصِيَّتُهُ فَهِيَ أَنْ نُؤْمِنَ بِاسْمِ ابْنِهِ يَسُوعَ الْمَسِيحِ، وَأَنْ يُحِبَّ بَعْضُنَا بَعْضاً كَمَا أَوْصَانَا.

അപരം തസ്യേയമാജ്ഞാ യദ് വയം പുത്രസ്യ യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ നാമ്നി വിശ്വസിമസ്തസ്യാജ്ഞാനുസാരേണ ച പരസ്പരം പ്രേമ കുർമ്മഃ|

٢٤ 24 وَكُلُّ مَنْ يُطِيعُ وَصَايَا اللهِ، فَإِنَّهُ يَثْبُتُ فِي اللهِ، وَاللهُ يَثْبُتُ فِيهِ. وَالَّذِي يُؤَكِّدُ لَنَا أَنَّ اللهَ يَثْبُتُ فِينَا، هُوَ الرُّوحُ الْقُدُسُ الَّذِي وَهَبَهُ لَنَا.

യശ്ച തസ്യാജ്ഞാഃ പാലയതി സ തസ്മിൻ തിഷ്ഠതി തസ്മിൻ സോഽപി തിഷ്ഠതി; സ ചാസ്മാൻ യമ് ആത്മാനം ദത്തവാൻ തസ്മാത് സോ ഽസ്മാസു തിഷ്ഠതീതി ജാനീമഃ|