لُوقا 18

١ 1 وَقَالَ لَهُمْ أَيْضًا مَثَلًا فِي أَنَّهُ يَنْبَغِي أَنْ يُصَلَّى كُلَّ حِينٍ وَلَا يُمَلَّ،

ਅਪਰਞ੍ਚ ਲੋਕੈਰਕ੍ਲਾਨ੍ਤੈ ਰ੍ਨਿਰਨ੍ਤਰੰ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਿਤਵ੍ਯਮ੍ ਇਤ੍ਯਾਸ਼ਯੇਨ ਯੀਸ਼ੁਨਾ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤ ਏਕਃ ਕਥਿਤਃ|

٢ 2 قَائِلًا: «كَانَ فِي مَدِينَةٍ قَاضٍ لَا يَخَافُ ٱللهَ وَلَا يَهَابُ إِنْسَانًا.

ਕੁਤ੍ਰਚਿੰਨਗਰੇ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਪ੍ਰਾਡ੍ਵਿਵਾਕ ਆਸੀਤ੍ ਸ ਈਸ਼੍ਵਰਾੰਨਾਬਿਭੇਤ੍ ਮਾਨੁਸ਼਼ਾਂਸ਼੍ਚ ਨਾਮਨ੍ਯਤ|

٣ 3 وَكَانَ فِي تِلْكَ ٱلْمَدِينَةِ أَرْمَلَةٌ. وَكَانَتْ تَأْتِي إِلَيْهِ قَائِلَةً: أَنْصِفْنِي مِنْ خَصْمِي!

ਅਥ ਤਤ੍ਪੁਰਵਾਸਿਨੀ ਕਾਚਿਦ੍ਵਿਧਵਾ ਤਤ੍ਸਮੀਪਮੇਤ੍ਯ ਵਿਵਾਦਿਨਾ ਸਹ ਮਮ ਵਿਵਾਦੰ ਪਰਿਸ਼਼੍ਕੁਰ੍ੱਵਿਤਿ ਨਿਵੇਦਯਾਮਾਸ|

٤ 4 وَكَانَ لَا يَشَاءُ إِلَى زَمَانٍ. وَلَكِنْ بَعْدَ ذَلِكَ قَالَ فِي نَفْسِهِ: وَإِنْ كُنْتُ لَا أَخَافُ ٱللهَ وَلَا أَهَابُ إِنْسَانًا،

ਤਤਃ ਸ ਪ੍ਰਾਡ੍ਵਿਵਾਕਃ ਕਿਯੱਦਿਨਾਨਿ ਨ ਤਦਙ੍ਗੀਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍ ਪਸ਼੍ਚਾੱਚਿੱਤੇ ਚਿਨ੍ਤਯਾਮਾਸ, ਯਦ੍ਯਪੀਸ਼੍ਵਰਾੰਨ ਬਿਭੇਮਿ ਮਨੁਸ਼਼੍ਯਾਨਪਿ ਨ ਮਨ੍ਯੇ

٥ 5 فَإِنِّي لِأَجْلِ أَنَّ هَذِهِ ٱلْأَرْمَلَةَ تُزْعِجُنِي، أُنْصِفُهَا، لِئَلَّا تَأْتِيَ دَائِمًا فَتَقْمَعَنِي!».

ਤਥਾਪ੍ਯੇਸ਼਼ਾ ਵਿਧਵਾ ਮਾਂ ਕ੍ਲਿਸ਼੍ਨਾਤਿ ਤਸ੍ਮਾਦਸ੍ਯਾ ਵਿਵਾਦੰ ਪਰਿਸ਼਼੍ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਾਮਿ ਨੋਚੇਤ੍ ਸਾ ਸਦਾਗਤ੍ਯ ਮਾਂ ਵ੍ਯਗ੍ਰੰ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|

٦ 6 وَقَالَ ٱلرَّبُّ: «ٱسْمَعُوا مَا يَقُولُ قَاضِي ٱلظُّلْمِ.

ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਪ੍ਰਭੁਰਵਦਦ੍ ਅਸਾਵਨ੍ਯਾਯਪ੍ਰਾਡ੍ਵਿਵਾਕੋ ਯਦਾਹ ਤਤ੍ਰ ਮਨੋ ਨਿਧਧ੍ਵੰ|

٧ 7 أَفَلَا يُنْصِفُ ٱللهُ مُخْتَارِيهِ، ٱلصَّارِخِينَ إِلَيْهِ نَهَارًا وَلَيْلًا، وَهُوَ مُتَمَهِّلٌ عَلَيْهِمْ؟

ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਯੇ (ਅ)ਭਿਰੁਚਿਤਲੋਕਾ ਦਿਵਾਨਿਸ਼ੰ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਨ੍ਤੇ ਸ ਬਹੁਦਿਨਾਨਿ ਵਿਲਮ੍ਬ੍ਯਾਪਿ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਵਿਵਾਦਾਨ੍ ਕਿੰ ਨ ਪਰਿਸ਼਼੍ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ?

٨ 8 أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ يُنْصِفُهُمْ سَرِيعًا! وَلَكِنْ مَتَى جَاءَ ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ، أَلَعَلَّهُ يَجِدُ ٱلْإِيمَانَ عَلَى ٱلْأَرْضِ؟».

ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨਹੰ ਵਦਾਮਿ ਤ੍ਵਰਯਾ ਪਰਿਸ਼਼੍ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਦਾ ਮਨੁਸ਼਼੍ਯਪੁਤ੍ਰ ਆਗਮਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਤਦਾ ਪ੍ਰੁʼਥਿਵ੍ਯਾਂ ਕਿਮੀਦ੍ਰੁʼਸ਼ੰ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਸ੍ਯਤਿ?

٩ 9 وَقَالَ لِقَوْمٍ وَاثِقِينَ بِأَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ أَبْرَارٌ، وَيَحْتَقِرُونَ ٱلْآخَرِينَ هَذَا ٱلْمَثَلَ:

ਯੇ ਸ੍ਵਾਨ੍ ਧਾਰ੍ੰਮਿਕਾਨ੍ ਜ੍ਞਾਤ੍ਵਾ ਪਰਾਨ੍ ਤੁੱਛੀਕੁਰ੍ੱਵਨ੍ਤਿ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਗ੍ਭ੍ਯਃ, ਕਿਯਦ੍ਭ੍ਯ ਇਮੰ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤੰ ਕਥਯਾਮਾਸ|

١٠ 10 «إِنْسَانَانِ صَعِدَا إِلَى ٱلْهَيْكَلِ لِيُصَلِّيَا، وَاحِدٌ فَرِّيسِيٌّ وَٱلْآخَرُ عَشَّارٌ.

ਏਕਃ ਫਿਰੂਸ਼੍ਯਪਰਃ ਕਰਸਞ੍ਚਾਯੀ ਦ੍ਵਾਵਿਮੌ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਿਤੁੰ ਮਨ੍ਦਿਰੰ ਗਤੌ|

١١ 11 أَمَّا ٱلْفَرِّيسِيُّ فَوَقَفَ يُصَلِّي فِي نَفْسِهِ هَكَذَا: اَللَّهُمَّ أَنَا أَشْكُرُكَ أَنِّي لَسْتُ مِثْلَ بَاقِي ٱلنَّاسِ ٱلْخَاطِفِينَ ٱلظَّالِمِينَ ٱلزُّنَاةِ، وَلَا مِثْلَ هَذَا ٱلْعَشَّارِ.

ਤਤੋ(ਅ)ਸੌ ਫਿਰੂਸ਼੍ਯੇਕਪਾਰ੍ਸ਼੍ਵੇ ਤਿਸ਼਼੍ਠਨ੍ ਹੇ ਈਸ਼੍ਵਰ ਅਹਮਨ੍ਯਲੋਕਵਤ੍ ਲੋਠਯਿਤਾਨ੍ਯਾਯੀ ਪਾਰਦਾਰਿਕਸ਼੍ਚ ਨ ਭਵਾਮਿ ਅਸ੍ਯ ਕਰਸਞ੍ਚਾਯਿਨਸ੍ਤੁਲ੍ਯਸ਼੍ਚ ਨ, ਤਸ੍ਮਾੱਤ੍ਵਾਂ ਧਨ੍ਯੰ ਵਦਾਮਿ|

١٢ 12 أَصُومُ مَرَّتَيْنِ فِي ٱلْأُسْبُوعِ، وَأُعَشِّرُ كُلَّ مَا أَقْتَنِيهِ.

ਸਪ੍ਤਸੁ ਦਿਨੇਸ਼਼ੁ ਦਿਨਦ੍ਵਯਮੁਪਵਸਾਮਿ ਸਰ੍ੱਵਸਮ੍ਪੱਤੇ ਰ੍ਦਸ਼ਮਾਂਸ਼ੰ ਦਦਾਮਿ ਚ, ਏਤਤ੍ਕਥਾਂ ਕਥਯਨ੍ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਾਮਾਸ|

١٣ 13 وَأَمَّا ٱلْعَشَّارُ فَوَقَفَ مِنْ بَعِيدٍ، لَا يَشَاءُ أَنْ يَرْفَعَ عَيْنَيْهِ نَحْوَ ٱلسَّمَاءِ، بَلْ قَرَعَ عَلَى صَدْرِهِ قَائِلًا: ٱللهُمَّ ٱرْحَمْنِي، أَنَا ٱلْخَاطِئَ.

ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ ਕਰਸਞ੍ਚਾਯਿ ਦੂਰੇ ਤਿਸ਼਼੍ਠਨ੍ ਸ੍ਵਰ੍ਗੰ ਦ੍ਰਸ਼਼੍ਟੁੰ ਨੇੱਛਨ੍ ਵਕ੍ਸ਼਼ਸਿ ਕਰਾਘਾਤੰ ਕੁਰ੍ੱਵਨ੍ ਹੇ ਈਸ਼੍ਵਰ ਪਾਪਿਸ਼਼੍ਠੰ ਮਾਂ ਦਯਸ੍ਵ, ਇੱਥੰ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਾਮਾਸ|

١٤ 14 أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ هَذَا نَزَلَ إِلَى بَيْتِهِ مُبَرَّرًا دُونَ ذَاكَ، لِأَنَّ كُلَّ مَنْ يَرْفَعُ نَفْسَهُ يَتَّضِعُ، وَمَنْ يَضَعُ نَفْسَهُ يَرْتَفِعُ».

ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨਹੰ ਵਦਾਮਿ, ਤਯੋਰ੍ਦ੍ਵਯੋ ਰ੍ਮਧ੍ਯੇ ਕੇਵਲਃ ਕਰਸਞ੍ਚਾਯੀ ਪੁਣ੍ਯਵੱਤ੍ਵੇਨ ਗਣਿਤੋ ਨਿਜਗ੍ਰੁʼਹੰ ਜਗਾਮ, ਯਤੋ ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸ੍ਵਮੁੰਨਮਯਤਿ ਸ ਨਾਮਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸ੍ਵੰ ਨਮਯਤਿ ਸ ਉੰਨਮਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ|

١٥ 15 فَقَدَّمُوا إِلَيْهِ ٱلْأَطْفَالَ أَيْضًا لِيَلْمِسَهُمْ، فَلَمَّا رَآهُمُ ٱلتَّلَامِيذُ ٱنْتَهَرُوهُمْ.

ਅਥ ਸ਼ਿਸ਼ੂਨਾਂ ਗਾਤ੍ਰਸ੍ਪਰ੍ਸ਼ਾਰ੍ਥੰ ਲੋਕਾਸ੍ਤਾਨ੍ ਤਸ੍ਯ ਸਮੀਪਮਾਨਿਨ੍ਯੁਃ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਸ੍ਤਦ੍ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾਨੇਤ੍ਰੁʼਨ੍ ਤਰ੍ਜਯਾਮਾਸੁਃ,

١٦ 16 أَمَّا يَسُوعُ فَدَعَاهُمْ وَقَالَ: «دَعُوا ٱلْأَوْلَادَ يَأْتُونَ إِلَيَّ وَلَا تَمْنَعُوهُمْ، لِأَنَّ لِمِثْلِ هَؤُلَاءِ مَلَكُوتَ ٱللهِ.

ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਾਨਾਹੂਯ ਜਗਾਦ, ਮੰਨਿਕਟਮ੍ ਆਗਨ੍ਤੁੰ ਸ਼ਿਸ਼ੂਨ੍ ਅਨੁਜਾਨੀਧ੍ਵੰ ਤਾਂਸ਼੍ਚ ਮਾ ਵਾਰਯਤ; ਯਤ ਈਸ਼੍ਵਰਰਾਜ੍ਯਾਧਿਕਾਰਿਣ ਏਸ਼਼ਾਂ ਸਦ੍ਰੁʼਸ਼ਾਃ|

١٧ 17 اَلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: مَنْ لَا يَقْبَلُ مَلَكُوتَ ٱللهِ مِثْلَ وَلَدٍ فَلَنْ يَدْخُلَهُ».

ਅਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਯਥਾਰ੍ਥੰ ਵਦਾਮਿ, ਯੋ ਜਨਃ ਸ਼ਿਸ਼ੋਃ ਸਦ੍ਰੁʼਸ਼ੋ ਭੂਤ੍ਵਾ ਈਸ਼੍ਵਰਰਾਜ੍ਯੰ ਨ ਗ੍ਰੁʼਹ੍ਲਾਤਿ ਸ ਕੇਨਾਪਿ ਪ੍ਰਕਾਰੇਣ ਤਤ੍ ਪ੍ਰਵੇਸ਼਼੍ਟੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ|

١٨ 18 وَسَأَلَهُ رَئِيسٌ قَائِلًا: «أَيُّهَا ٱلْمُعَلِّمُ ٱلصَّالِحُ، مَاذَا أَعْمَلُ لِأَرِثَ ٱلْحَيَاةَ ٱلْأَبَدِيَّةَ؟» (aiōnios g166)

ਅਪਰਮ੍ ਏਕੋਧਿਪਤਿਸ੍ਤੰ ਪਪ੍ਰੱਛ, ਹੇ ਪਰਮਗੁਰੋ, ਅਨਨ੍ਤਾਯੁਸ਼਼ਃ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਯੇ ਮਯਾ ਕਿੰ ਕਰ੍ੱਤਵ੍ਯੰ? (aiōnios g166)

١٩ 19 فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «لِمَاذَا تَدْعُونِي صَالِحًا؟ لَيْسَ أَحَدٌ صَالِحًا إِلَّا وَاحِدٌ وَهُوَ ٱللهُ.

ਯੀਸ਼ੁਰੁਵਾਚ, ਮਾਂ ਕੁਤਃ ਪਰਮੰ ਵਦਸਿ? ਈਸ਼੍ਵਰੰ ਵਿਨਾ ਕੋਪਿ ਪਰਮੋ ਨ ਭਵਤਿ|

٢٠ 20 أَنْتَ تَعْرِفُ ٱلْوَصَايَا: لَا تَزْنِ. لَا تَقْتُلْ. لَا تَسْرِقْ. لَا تَشْهَدْ بِٱلزُّورِ. أَكْرِمْ أَبَاكَ وَأُمَّكَ».

ਪਰਦਾਰਾਨ੍ ਮਾ ਗੱਛ, ਨਰੰ ਮਾ ਜਹਿ, ਮਾ ਚੋਰਯ, ਮਿਥ੍ਯਾਸਾਕ੍ਸ਼਼੍ਯੰ ਮਾ ਦੇਹਿ, ਮਾਤਰੰ ਪਿਤਰਞ੍ਚ ਸੰਮਨ੍ਯਸ੍ਵ, ਏਤਾ ਯਾ ਆਜ੍ਞਾਃ ਸਨ੍ਤਿ ਤਾਸ੍ਤ੍ਵੰ ਜਾਨਾਸਿ|

٢١ 21 فَقَالَ: «هَذِهِ كُلُّهَا حَفِظْتُهَا مُنْذُ حَدَاثَتِي».

ਤਦਾ ਸ ਉਵਾਚ, ਬਾਲ੍ਯਕਾਲਾਤ੍ ਸਰ੍ੱਵਾ ਏਤਾ ਆਚਰਾਮਿ|

٢٢ 22 فَلَمَّا سَمِعَ يَسُوعُ ذَلِكَ قَالَ لَهُ: «يُعْوِزُكَ أَيْضًا شَيْءٌ: بِعْ كُلَّ مَا لَكَ وَوَزِّعْ عَلَى ٱلْفُقَرَاءِ، فَيَكُونَ لَكَ كَنْزٌ فِي ٱلسَّمَاءِ، وَتَعَالَ ٱتْبَعْنِي».

ਇਤਿ ਕਥਾਂ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਮਵਦਤ੍, ਤਥਾਪਿ ਤਵੈਕੰ ਕਰ੍ੰਮ ਨ੍ਯੂਨਮਾਸ੍ਤੇ, ਨਿਜੰ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਵੰ ਵਿਕ੍ਰੀਯ ਦਰਿਦ੍ਰੇਭ੍ਯੋ ਵਿਤਰ, ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਸ੍ਵਰ੍ਗੇ ਧਨੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਸ੍ਯਸਿ; ਤਤ ਆਗਤ੍ਯ ਮਮਾਨੁਗਾਮੀ ਭਵ|

٢٣ 23 فَلَمَّا سَمِعَ ذَلِكَ حَزِنَ، لِأَنَّهُ كَانَ غَنِيًّا جِدًّا.

ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੇਤਾਂ ਕਥਾਂ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਸੋਧਿਪਤਿਃ ਸ਼ੁਸ਼ੋਚ, ਯਤਸ੍ਤਸ੍ਯ ਬਹੁਧਨਮਾਸੀਤ੍|

٢٤ 24 فَلَمَّا رَآهُ يَسُوعُ قَدْ حَزِنَ، قَالَ: «مَا أَعْسَرَ دُخُولَ ذَوِي ٱلْأَمْوَالِ إِلَى مَلَكُوتِ ٱللهِ!

ਤਦਾ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਮਤਿਸ਼ੋਕਾਨ੍ਵਿਤੰ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾ ਜਗਾਦ, ਧਨਵਤਾਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਰਾਜ੍ਯਪ੍ਰਵੇਸ਼ਃ ਕੀਦ੍ਰੁʼਗ੍ ਦੁਸ਼਼੍ਕਰਃ|

٢٥ 25 لِأَنَّ دُخُولَ جَمَلٍ مِنْ ثَقْبِ إِبْرَةٍ أَيْسَرُ مِنْ أَنْ يَدْخُلَ غَنِيٌّ إِلَى مَلَكُوتِ ٱللهِ!».

ਈਸ਼੍ਵਰਰਾਜ੍ਯੇ ਧਨਿਨਃ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ਾਤ੍ ਸੂਚੇਸ਼੍ਛਿਦ੍ਰੇਣ ਮਹਾਙ੍ਗਸ੍ਯ ਗਮਨਾਗਮਨੇ ਸੁਕਰੇ|

٢٦ 26 فَقَالَ ٱلَّذِينَ سَمِعُوا: «فَمَنْ يَسْتَطِيعُ أَنْ يَخْلُصَ؟»

ਸ਼੍ਰੋਤਾਰਃ ਪਪ੍ਰੱਛੁਸ੍ਤਰ੍ਹਿ ਕੇਨ ਪਰਿਤ੍ਰਾਣੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਸ੍ਯਤੇ?

٢٧ 27 فَقَالَ: «غَيْرُ ٱلْمُسْتَطَاعِ عِنْدَ ٱلنَّاسِ مُسْتَطَاعٌ عِنْدَ ٱللهِ».

ਸ ਉਕ੍ਤਵਾਨ੍, ਯਨ੍ ਮਾਨੁਸ਼਼ੇਣਾਸ਼ਕ੍ਯੰ ਤਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੇਣ ਸ਼ਕ੍ਯੰ|

٢٨ 28 فَقَالَ بُطْرُسُ: «هَا نَحْنُ قَدْ تَرَكْنَا كُلَّ شَيْءٍ وَتَبِعْنَاكَ».

ਤਦਾ ਪਿਤਰ ਉਵਾਚ, ਪਸ਼੍ਯ ਵਯੰ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਵੰ ਪਰਿਤ੍ਯਜ੍ਯ ਤਵ ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ਗਾਮਿਨੋ(ਅ)ਭਵਾਮ|

٢٩ 29 فَقَالَ لَهُمُ: «ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنْ لَيْسَ أَحَدٌ تَرَكَ بَيْتًا أَوْ وَالِدَيْنِ أَوْ إِخْوَةً أَوِ ٱمْرَأَةً أَوْ أَوْلَادًا مِنْ أَجْلِ مَلَكُوتِ ٱللهِ،

ਤਤਃ ਸ ਉਵਾਚ, ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨਹੰ ਯਥਾਰ੍ਥੰ ਵਦਾਮਿ, ਈਸ਼੍ਵਰਰਾਜ੍ਯਾਰ੍ਥੰ ਗ੍ਰੁʼਹੰ ਪਿਤਰੌ ਭ੍ਰਾਤ੍ਰੁʼਗਣੰ ਜਾਯਾਂ ਸਨ੍ਤਾਨਾਂਸ਼੍ਚ ਤ੍ਯਕ੍ਤਵਾ

٣٠ 30 إِلَّا وَيَأْخُذُ فِي هَذَا ٱلزَّمَانِ أَضْعَافًا كَثِيرَةً، وَفِي ٱلدَّهْرِ ٱلْآتِي ٱلْحَيَاةَ ٱلْأَبَدِيَّةَ». (aiōn g165, aiōnios g166)

ਇਹ ਕਾਲੇ ਤਤੋ(ਅ)ਧਿਕੰ ਪਰਕਾਲੇ (ਅ)ਨਨ੍ਤਾਯੁਸ਼੍ਚ ਨ ਪ੍ਰਾਪ੍ਸ੍ਯਤਿ ਲੋਕ ਈਦ੍ਰੁʼਸ਼ਃ ਕੋਪਿ ਨਾਸ੍ਤਿ| (aiōn g165, aiōnios g166)

٣١ 31 وَأَخَذَ ٱلِٱثْنَيْ عَشَرَ وَقَالَ لَهُمْ: «هَا نَحْنُ صَاعِدُونَ إِلَى أُورُشَلِيمَ، وَسَيَتِمُّ كُلُّ مَا هُوَ مَكْتُوبٌ بِٱلْأَنْبِيَاءِ عَنِ ٱبْنِ ٱلْإِنْسَانِ،

ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸ ਦ੍ਵਾਦਸ਼ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਨਾਹੂਯ ਬਭਾਸ਼਼ੇ, ਪਸ਼੍ਯਤ ਵਯੰ ਯਿਰੂਸ਼ਾਲਮ੍ਨਗਰੰ ਯਾਮਃ, ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਮਨੁਸ਼਼੍ਯਪੁਤ੍ਰੇ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਦਿਭਿਰੁਕ੍ਤੰ ਯਦਸ੍ਤਿ ਤਦਨੁਰੂਪੰ ਤੰ ਪ੍ਰਤਿ ਘਟਿਸ਼਼੍ਯਤੇ;

٣٢ 32 لِأَنَّهُ يُسَلَّمُ إِلَى ٱلْأُمَمِ، وَيُسْتَهْزَأُ بِهِ، وَيُشْتَمُ وَيُتْفَلُ عَلَيْهِ،

ਵਸ੍ਤੁਤਸ੍ਤੁ ਸੋ(ਅ)ਨ੍ਯਦੇਸ਼ੀਯਾਨਾਂ ਹਸ੍ਤੇਸ਼਼ੁ ਸਮਰ੍ਪਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ, ਤੇ ਤਮੁਪਹਸਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ, ਅਨ੍ਯਾਯਮਾਚਰਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਤਦ੍ਵਪੁਸ਼਼ਿ ਨਿਸ਼਼੍ਠੀਵੰ ਨਿਕ੍ਸ਼਼ੇਪ੍ਸ੍ਯਨ੍ਤਿ, ਕਸ਼ਾਭਿਃ ਪ੍ਰਹ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਤੰ ਹਨਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਚ,

٣٣ 33 وَيَجْلِدُونَهُ، وَيَقْتُلُونَهُ، وَفِي ٱلْيَوْمِ ٱلثَّالِثِ يَقُومُ».

ਕਿਨ੍ਤੁ ਤ੍ਰੁʼਤੀਯਦਿਨੇ ਸ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾਦ੍ ਉੱਥਾਸ੍ਯਤਿ|

٣٤ 34 وَأَمَّا هُمْ فَلَمْ يَفْهَمُوا مِنْ ذَلِكَ شَيْئًا، وَكَانَ هَذَا ٱلْأَمْرُ مُخْفًى عَنْهُمْ، وَلَمْ يَعْلَمُوا مَا قِيلَ.

ਏਤਸ੍ਯਾਃ ਕਥਾਯਾ ਅਭਿਪ੍ਰਾਯੰ ਕਿਞ੍ਚਿਦਪਿ ਤੇ ਬੋੱਧੁੰ ਨ ਸ਼ੇਕੁਃ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਨਿਕਟੇ(ਅ)ਸ੍ਪਸ਼਼੍ਟਤਵਾਤ੍ ਤਸ੍ਯੈਤਾਸਾਂ ਕਥਾਨਾਮ੍ ਆਸ਼ਯੰ ਤੇ ਜ੍ਞਾਤੁੰ ਨ ਸ਼ੇਕੁਸ਼੍ਚ|

٣٥ 35 وَلَمَّا ٱقْتَرَبَ مِنْ أَرِيحَا كَانَ أَعْمَى جَالِسًا علَى ٱلطَّرِيقِ يَسْتَعْطِي.

ਅਥ ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਯਿਰੀਹੋਃ ਪੁਰਸ੍ਯਾਨ੍ਤਿਕੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੇ ਕਸ਼੍ਚਿਦਨ੍ਧਃ ਪਥਃ ਪਾਰ੍ਸ਼੍ਵ ਉਪਵਿਸ਼੍ਯ ਭਿਕ੍ਸ਼਼ਾਮ੍ ਅਕਰੋਤ੍

٣٦ 36 فَلَمَّا سَمِعَ ٱلْجَمْعَ مُجْتَازًا سَأَلَ: «مَا عَسَى أَنْ يَكُونَ هَذَا؟».

ਸ ਲੋਕਸਮੂਹਸ੍ਯ ਗਮਨਸ਼ਬ੍ਦੰ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਤਤ੍ਕਾਰਣੰ ਪ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍|

٣٧ 37 فَأَخْبَرُوهُ أَنَّ يَسُوعَ ٱلنَّاصِرِيَّ مُجْتَازٌ.

ਨਾਸਰਤੀਯਯੀਸ਼ੁਰ੍ਯਾਤੀਤਿ ਲੋਕੈਰੁਕ੍ਤੇ ਸ ਉੱਚੈਰ੍ਵਕ੍ਤੁਮਾਰੇਭੇ,

٣٨ 38 فَصَرَخَ قَائِلًا: «يَا يَسُوعُ ٱبْنَ دَاوُدَ، ٱرْحَمْنِي!».

ਹੇ ਦਾਯੂਦਃ ਸਨ੍ਤਾਨ ਯੀਸ਼ੋ ਮਾਂ ਦਯਸ੍ਵ|

٣٩ 39 فَٱنْتَهَرَهُ ٱلْمُتَقَدِّمُونَ لِيَسْكُتَ، أَمَّا هُوَ فَصَرَخَ أَكْثَرَ كَثِيرًا: «يَا ٱبْنَ دَاوُدَ، ٱرْحَمْنِي!».

ਤਤੋਗ੍ਰਗਾਮਿਨਸ੍ਤੰ ਮੌਨੀ ਤਿਸ਼਼੍ਠੇਤਿ ਤਰ੍ਜਯਾਮਾਸੁਃ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ ਪੁਨਾਰੁਵਨ੍ ਉਵਾਚ, ਹੇ ਦਾਯੂਦਃ ਸਨ੍ਤਾਨ ਮਾਂ ਦਯਸ੍ਵ|

٤٠ 40 فَوَقَفَ يَسُوعُ وَأَمَرَ أَنْ يُقَدَّمَ إِلَيْهِ. وَلَمَّا ٱقْتَرَبَ سَأَلَهُ

ਤਦਾ ਯੀਸ਼ੁਃ ਸ੍ਥਗਿਤੋ ਭੂਤ੍ਵਾ ਸ੍ਵਾਨ੍ਤਿਕੇ ਤਮਾਨੇਤੁਮ੍ ਆਦਿਦੇਸ਼|

٤١ 41 قَائِلًا: «مَاذَا تُرِيدُ أَنْ أَفْعَلَ بِكَ؟». فَقَالَ: «يَاسَيِّدُ، أَنْ أُبْصِرَ!».

ਤਤਃ ਸ ਤਸ੍ਯਾਨ੍ਤਿਕਮ੍ ਆਗਮਤ੍, ਤਦਾ ਸ ਤੰ ਪਪ੍ਰੱਛ, ਤ੍ਵੰ ਕਿਮਿੱਛਸਿ? ਤ੍ਵਦਰ੍ਥਮਹੰ ਕਿੰ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਾਮਿ? ਸ ਉਕ੍ਤਵਾਨ੍, ਹੇ ਪ੍ਰਭੋ(ਅ)ਹੰ ਦ੍ਰਸ਼਼੍ਟੁੰ ਲਭੈ|

٤٢ 42 فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «أَبْصِرْ. إِيمَانُكَ قَدْ شَفَاكَ».

ਤਦਾ ਯੀਸ਼ੁਰੁਵਾਚ, ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਿਸ਼ਕ੍ਤਿੰ ਗ੍ਰੁʼਹਾਣ ਤਵ ਪ੍ਰਤ੍ਯਯਸ੍ਤ੍ਵਾਂ ਸ੍ਵਸ੍ਥੰ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍|

٤٣ 43 وَفِي ٱلْحَالِ أَبْصَرَ، وَتَبِعَهُ وَهُوَ يُمَجِّدُ ٱللهَ. وَجَمِيعُ ٱلشَّعْبِ إِذْ رَأَوْا سَبَّحُوا ٱللهَ.

ਤਤਸ੍ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ਣਾਤ੍ ਤਸ੍ਯ ਚਕ੍ਸ਼਼ੁਸ਼਼ੀ ਪ੍ਰਸੰਨੇ; ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਸ ਈਸ਼੍ਵਰੰ ਧਨ੍ਯੰ ਵਦਨ੍ ਤਤ੍ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਯਯੌ, ਤਦਾਲੋਕ੍ਯ ਸਰ੍ੱਵੇ ਲੋਕਾ ਈਸ਼੍ਵਰੰ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਿਤੁਮ੍ ਆਰੇਭਿਰੇ|

The Pharisee and the Publican