Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Entonces Elifaz temanita tomó la palabra y dijo:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

“¿Te molestará por ventura si osamos hablarte? Mas ¿quién puede contener las palabras?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Mira, tú has enseñado a muchos, y a las manos débiles dabas fuerza.

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

Tus palabras sostenían a los que tropezaban, fortalecías las rodillas que vacilaban.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

Y ahora que a ti te ha llegado el turno, estás abatido; si Él te toca a ti, quedas turbado.

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

¿No existe ya tu temor (a Dios), tu confianza, ni esperanza, y la rectitud de tu vida?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Recuerda bien si pereció jamás inocente alguno, ¿y dónde han sido exterminados los justos?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Por lo que siempre he visto, los que aran la iniquidad y siembran el mal, eso mismo cosechan,

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

Perecen al soplo de Dios, los consume el aliento de su ira.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

El bramido del león, la voz del rugiente, y los dientes del leoncillo se quiebran.

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Perece el león por falta de presa, y los cachorros de la leona andan dispersos.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

En el silencio me llegó una palabra, mi oído solo percibió un murmullo.

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

Agitado por visiones nocturnas, cuando en profundo sueño caen los hombres,

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

se apoderó de mí un susto y espanto que estremeció todos mis huesos.

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

Pasó por delante de mí un espíritu que erizó los pelos de mi cuerpo.

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Se detuvo, pero no pude conocer su rostro; estaba cual espectro ante mis ojos; y en el silencio oí una voz (que decía):

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

«¿Acaso el hombre es más justo que Dios? ¿el mortal más puro que su Hacedor?»

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Si Él ni de sus mismos ministros se fía, y aun en sus ángeles descubre faltas,

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

¿cuánto más en los que habitan en casas de barro, cuyos fundamentos son de polvo y serán roídos (como) por la polilla?

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

De la noche a la mañana son exterminados, perecen para siempre sin que nadie repare en ello.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Se les corta el hilo de su (vida); mueren sin sabiduría.