Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»