Jobi 5

1 “Bërtit, pra! A ka vallë ndonjë që të përgjigjet? Kujt prej shenjtorëve do t’i drejtohesh?

Rop berre du; kven svarar deg? Kva engel vil du beda til?

2 Zemërimi në fakt e vret të pamendin dhe zilia e vret budallanë.

Mismod slær fåvis mann i hel og brennhug den som lite veit.

3 E kam parë të pamendin të lëshojë rrënjë, por shumë shpejt e mallkova banesën e tij.

Eg såg ein dåre festa rot, og brått eg laut hans bustad banna.

4 Bijtë e tij nuk kanë asnjë siguri, janë të shtypur te porta, dhe nuk ka njeri që t’i mbrojë.

Hans søner hjelpelaus var, uhjelpte trakka ned i porten.

5 I urituri përpin të korrat e tij, ia merr edhe sikur të jenë midis gjembave, dhe një lak përpin pasurinë e tij.

Hans avling åt dei svoltne upp, dei tok ho tråss i klungergjerde, og snara lurde på hans gods.

6 Sepse shpirtligësia nuk del nga pluhuri dhe mundimi nuk mbin nga toka;

Men naudi ei frå dusti kjem; ulukka ei or jordi renn;

7 por njeriu lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t’u ngjitur lart.

nei, mannen vert til møda fødd, som gneistarne lyt fljuga høgt.

8 Por unë do të kërkoja Perëndinë, dhe Perëndisë do t’i besoja çështjen time,

Eg vilde venda meg til Gud og leggja saki fram for honom,

9 atij që bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të njihen; mrekulli të panumërta,

som storverk gjer som ei me skynar, fleir’ underverk enn me kann telja,

10 që i jep shiun tokës dhe dërgon ujin në fushat;

som sender regnet ned på jord og vatnet yver mark og eng,

11 që ngre të varfrit dhe vë në siguri lart ata që vuajnë.

som lyfter låg og liten upp og hjelper syrgjande til frelsa,

12 I bën të kota synimet e dinakëve, dhe kështu duart e tyre nuk mund të realizojnë planet e tyre;

som spiller planen for dei sløge, so deira hender inkje duger,

13 i merr të urtët në dredhinë e tyre, dhe kështu këshilla e të pandershmëve shpejt bëhet tym.

som fangar vismann i hans vit, so listig råd forrenner seg.

14 Gjatë ditës ata hasin në errësirë, bash në mesditë ecin me tahmin sikur të ishte natë;

Um dagen støyter dei på myrker, trivlar ved middag som ved natt.

15 por Perëndia e shpëton nevojtarin nga shpata, nga goja e të fuqishmëve dhe nga duart e tyre.

Frå sverd frelser han frelser fatigmann, frå deira munn, frå yvervald,

16 Kështu ka shpresë për të mjerin, por padrejtësia ia mbyll gojën atij.

so vesalmann fær hava von, men vondskap lata munnen att.

17 Ja, lum njeriu që Perëndia dënon; prandaj ti mos e përbuz ndëshkimin e të Plotfuqishmit;

Men sæl den mann som Gud mun refsa; vanvyrd ei tukt frå Allvalds-Gud!

18 sepse ai e bën plagën, dhe pastaj e fashon, plagos, por duart e tij shërojnë.

Han sårar, men bind og umkring; han slær men lækjer med si hand.

19 Nga gjashtë fatkeqësi ai do të të çlirojë, po, në të shtatën e keqja nuk do të të prekë.

Seks trengslor bergar han deg or, i sju skal inkje vondt deg nå.

20 Në kohë zie do të të shpëtojë nga vdekja, në kohë lufte nga forca e shpatës.

I hunger fri’r han deg frå dauden, i krig du undan sverdet slepp;

21 Do t’i shpëtosh fshikullit të gjuhës, nuk do të trembesh kur të vijë shkatërrimi.

for tungesvipa er du berga, og trygg du er i tap og tjon;

22 Do të qeshësh me shkatërrimin dhe me zinë, dhe nuk do të kesh frikë nga bishat e dheut;

du lær åt tjon og hungersnaud og ottast ikkje ville dyr;

23 sepse do të kesh një besëlidhje me gurët e dheut, dhe kafshët e fushave do të jenë në paqe me ty.

du samband hev med stein på marki, og fred med villdyr uti heidi.

24 Do të dish që çadra jote është e siguruar; do të vizitosh kullotat e tua dhe do të shikosh që nuk mungon asgjë.

Du merkar at ditt tjeld hev fred, og inkje vantar i ditt hus.

25 Do të kuptosh që pasardhësit e tu janë të shumtë dhe të vegjlit e tu si bari i fushave.

Du ser, ditt sæde tallrikt er, ditt avkom rikt som gras på eng.

26 Do të zbresësh në varr në moshë të shkuar, ashtu si në stinën e vet mblidhet një tog duajsh.

I mannskraft til di grav du gjeng, lik korn, køyrt inn i rette tid.

27 Ja ç’kemi gjetur; kështu është. Dëgjoje dhe përfito”.

Det hev me granska; so det er; so høyr og merka deg det då!»