Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Men nu le de ad mig, som ere yngre af Aar end jeg, de, hvis Fædre jeg vilde have forsmaaet at sætte hos mine Faarehunde.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Ja, hvortil skulde deres Hænders Kraft have gavnet mig? hos dem er Styrken svundet bort.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

De ere udtærede af Mangel og Hunger, de afgnave den golde Ørk, i Ødelæggelsens og Fordærvelsens Nat;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

de oprykke Katost ved Buskene, og Gyveltræets Rod er deres Føde;

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

de uddrives fra Samfundet, man skriger efter dem som efter en Tyv;

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

de bo i Kløfter i Dalene, i Huler i Jorden og Klipper;

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

imellem Buske skryde de, de samles under Nælder.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Børn af Daarer, ja af Mænd uden Navn; de ere udstødte af Landet.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Men nu er jeg bleven en Spottesang for dem og maa tjene dem til Snak.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

De have Vederstyggelighed til mig, de holde sig langt fra mig og spare ikke at spytte mig i Ansigtet.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Thi de have løst Tøjlen af sig og plaget mig, og de have kastet Bidselet af for mit Ansigt.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Til højre for mig staar en Yngel frem, de støde mine Fødder bort, og de bane deres Fordærvelses Veje imod mig;

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

de bryde min Sti op, de hjælpe til min Ulykke, de have ingen Hjælper;

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

de komme som igennem et vidt Gab, de vælte sig frem under Bulder.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Rædsler ere vendte imod mig, som et Stormvejr forfølge de min Herlighed, og min Frelse er gaaet forbi som en Sky.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Men nu er min Sjæl hensmeltet i mig, Elendigheds Dage komme over mig.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Natten gennemborer mine Ben, saa at de falde af mig, og mine nagende Smerter hvile ikke.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Ved den overvættes Magt er min Klædning helt forandret, den omslutter mig som Kraven paa min Underkjortel.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Han har kastet mig i Dyndet, og jeg er lignet ved Støv og Aske.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Jeg skriger til dig, men du svarer mig ikke; jeg staar der, og du bliver ved at se paa mig.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Du har forvendt dig til at være grum imod mig; du modstaar mig med din Haands Styrke.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Du løfter mig op i Stormvejret, du lader mig fare hen, og du lader mig forgaa i dets Brag.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Thi jeg ved, du fører mig til Døden igen og til alle levendes Forsamlings Hus.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Mon en ikke udrækker Haanden i sit Fald? eller mon en ikke skriger i sin Ulykke?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Eller græd jeg ikke for den, som havde haarde Dage? ynkedes min Sjæl ikke over den fattige?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Thi der jeg forventede godt, da kom det onde, og der jeg haabede til Lys, da kom Mørkhed.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mine Indvolde syde og ere ikke stille; Elendigheds Dage ere komne over mig.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Jeg gaar sort, uden Sol, jeg staar op, jeg skriger i Forsamlingen.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Jeg er bleven Dragers Broder og Strudses Stalbroder.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Min Hud er bleven sort og falder af mig, og Benene i mig brænde af Hede.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Og min Harpe er bleven til Sorrig, og min Fløjte til de grædendes Lyd.