1 تسالونیکیان 2

۱ 1 زیرا‌ای برادران، خود می‌دانید که ورود مادر میان شما باطل نبود.

Yes, friends, you yourselves know that your reception of us was not without result.

۲ 2 بلکه هرچند قبل از آن در فیلپی زحمت کشیده و بی‌احترامی دیده بودیم، چنانکه اطلاع دارید، لیکن در خدای خوددلیری کردیم تا انجیل خدا را با جد و جهد شدیدبه شما اعلام نماییم.

For, although we had experienced suffering and ill treatment, as you know, at Philippi, we had the courage, by the help of our God, to tell you God’s good news in spite of great opposition.

۳ 3 زیرا که نصیحت ما ازگمراهی و خباثت و ریا نیست،

Our appeal to you was not based on a delusion, nor was it made from unworthy motives, or with any intention of misleading you.

۴ 4 بلکه چنانکه مقبول خدا گشتیم که وکلای انجیل بشویم، همچنین سخن می‌گوییم و طالب رضامندی مردم نیستیم، بلکه رضامندی خدایی که دلهای ما رامی آزماید.

But, having been found worthy by God to be entrusted with the good news, therefore we tell it; with a view to please, not people, but God who proves our hearts.

۵ 5 زیرا هرگز سخن تملق‌آمیز نگفتیم، چنانکه می‌دانید، و نه بهانه طمع کردیم، خداشاهد است؛

Never at any time, as you know, did we use the language of flattery, or make false professions in order to hide selfish aims. God will bear witness to that.

۶ 6 و نه بزرگی از خلق جستیم، نه ازشما و نه از دیگران، هرچند چون رسولان مسیح بودیم، می‌توانستیم سنگین باشیم.

Nor did we seek to win honour from people, whether from you or from others, although, as apostles of Christ, we might have burdened you with our support.

۷ 7 بلکه در میان شما به ملایمت بسر می‌بردیم، مثل دایه‌ای که اطفال خود را می‌پرورد.

But we lived among you with the simplicity of a child; we were like a woman nursing her own children.

۸ 8 بدین طرز شایق شماشده، راضی می‌بودیم که نه همان انجیل خدا را به شما دهیم، بلکه جانهای خود را نیز از بس که عزیز ما بودید.

In our strong affection for you, that seemed to us the best way of sharing with you, not only God’s good news, but our lives as well – so dear had you become to us.

۹ 9 زانرو که‌ای برادران محنت ومشقت ما را یاد می‌دارید زیرا که شبانه‌روز درکار مشغول شده، به انجیل خدا شما راموعظه می‌کردیم که مبادا بر کسی از شما بارنهیم.

You will not have forgotten, friends, our labour and toil. Night and day we used to work at our trades, so as not be a burden to any of you, while we proclaimed to you God’s good news.

۱۰ 10 شما شاهد هستید و خدا نیز که به چه نوع باقدوسیت و عدالت و بی‌عیبی نزد شما که ایماندارهستید رفتار نمودیم.

You will bear witness, and God also, that our relations with you who believed in Christ were pure, and upright, and beyond reproach.

۱۱ 11 چنانکه می‌دانید که هریکی از شما را چون پدر، فرزندان خود رانصیحت و دلداری می‌نمودیم،

Indeed, you know that, like a father with his own children, we used to encourage and comfort every one of you, and solemnly plead with you;

۱۲ 12 و وصیت می‌کردیم که رفتار بکنید بطور شایسته خدایی که شما را به ملکوت و جلال خود می‌خواند.

so that you should make your daily lives worthy of God who is calling you into the glory of his kingdom.

۱۳ 13 و ازاینجهت ما نیز دائم خدا را شکر می‌کنیم که چون کلام خدا را که از ما شنیده بودید یافتید، آن راکلام انسانی نپذیرفتید، بلکه چنانکه فی الحقیقه است، کلام خدا که در شما که ایماندار هستیدعمل می‌کند.

This, too, is a reason why we, on our part, are continually thanking God – because, in receiving the teaching that you had from us, you accepted it, not as the teaching of humans, but as what it really is – the teaching of God, which is even now doing its work within you who believe in Christ.

۱۴ 14 زیرا که‌ای برادران، شما اقتدانمودید به کلیساهای خدا که در یهودیه در مسیح عیسی می‌باشند، زیرا که شما از قوم خود همان زحمات را کشیدید که ایشان نیز از یهود دیدند،

For you, friends, began to follow the example of the churches of God in Judea which are in union with Jesus Christ; you, in your turn, suffering at the hands of your fellow citizens, in the same way as those churches did at the hands of their people –

۱۵ 15 که عیسی خداوند و انبیای خود را کشتند و برما جفا کردند؛ و ایشان ناپسند خدا هستند ومخالف جمیع مردم،

who killed both the Lord Jesus and the prophets, and persecuted us also. They do not try to please God, and they are enemies to all humanity,

۱۶ 16 و ما را منع می‌کنند که به امت‌ها سخن بگوییم تا نجات یابند و همیشه گناهان خود را لبریز می‌کنند، اما منتهای غضب ایشان را فروگرفته است.

for they try to prevent us from speaking to the Gentiles with a view to their salvation, and so are always filling up the measure of their iniquity. But the wrath of God has come upon them to the full!

۱۷ 17 لیکن ما‌ای برادران، چون بقدر ساعتی درظاهر نه در دل از شما مهجور شدیم، به اشتیاق بسیار زیادتر کوشیدیم تا روی شما را ببینیم.

As for ourselves, friends, our having been bereaved of you even for a short time – though in body only, and not in spirit – made us all the more eager to see your faces again; and the longing to do so was strong on us.

۱۸ 18 وبدین جهت یک دو دفعه خواستیم نزد شما بیاییم یعنی من، پولس، لیکن شیطان ما را نگذاشت.

That was why we made up our minds to go and see you – at least I, Paul, did, more than once – but Satan put difficulties in our way.

۱۹ 19 زیرا که چیست امید و سرور و تاج فخر ما؟ مگر شما نیستید در حضور خداوند ما عیسی درهنگام ظهور او؟

For what hope or joy will be ours, or what crown will we have to boast of, in the presence of our Lord Jesus, at his coming, if it isn’t you?

۲۰ 20 زیرا که شما جلال و خوشی ما هستید.

You are our pride and our delight!

Paul Preaches to the Thessalonians