< Psalmorum 104 >

1 Ipsi David. [Benedic, anima mea, Domino: Domine Deus meus, magnificatus es vehementer. Confessionem et decorem induisti,
BENEDICI, anima mia, il Signore; O Signore Iddio mio, tu sei sommamente grande; Tu sei vestito di gloria e di magnificenza.
2 amictus lumine sicut vestimento. Extendens cælum sicut pellem,
Egli si ammanta di luce come di una vesta; Egli tende il cielo come una cortina.
3 qui tegis aquis superiora ejus: qui ponis nubem ascensum tuum; qui ambulas super pennas ventorum:
Egli fa i palchi delle sue sale nelle acque; Egli pone le nuvole [per] suo carro: Egli passeggia sopra le ale del vento.
4 qui facis angelos tuos spiritus, et ministros tuos ignem urentem.
Egli fa i venti suoi Angeli, E il fuoco divampante suoi ministri.
5 Qui fundasti terram super stabilitatem suam: non inclinabitur in sæculum sæculi.
Egli ha fondata la terra sulle sue basi; Giammai in perpetuo non sarà smossa.
6 Abyssus sicut vestimentum amictus ejus; super montes stabunt aquæ.
Tu l'avevi [già] coperta dell'abisso, come d'una vesta; Le acque si erano fermate sopra i monti.
7 Ab increpatione tua fugient; a voce tonitrui tui formidabunt.
Esse fuggirono per lo tuo sgridare; Si affrettarono per la voce del tuo tuono;
8 Ascendunt montes, et descendunt campi, in locum quem fundasti eis.
Erano salite sopra i monti; [ma] discesero nelle valli, Al luogo che tu hai loro costituito.
9 Terminum posuisti quem non transgredientur, neque convertentur operire terram.
Tu hai [loro] posto un termine, il qual non trapasseranno; [E] non torneranno a coprir la terra.
10 Qui emittis fontes in convallibus; inter medium montium pertransibunt aquæ.
[Egli è quel] che manda le fonti per le valli, Onde [esse] corrono fra i monti;
11 Potabunt omnes bestiæ agri; expectabunt onagri in siti sua.
Abbeverano tutte le bestie della campagna; Gli asini salvatichi spengono la lor sete [con esse].
12 Super ea volucres cæli habitabunt; de medio petrarum dabunt voces.
Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; Fanno sentir di mezzo alle frondi le [lor] voci.
13 Rigans montes de superioribus suis; de fructu operum tuorum satiabitur terra:
Egli adacqua i monti dalle sue stanze sovrane; La terra è saziata del frutto delle sue opere.
14 producens fœnum jumentis, et herbam servituti hominum, ut educas panem de terra,
Egli fa germogliar l'erba per le bestie; E l'erbaggio per lo servigio dell'uomo, Facendo uscire della terra il pane.
15 et vinum lætificet cor hominis: ut exhilaret faciem in oleo, et panis cor hominis confirmet.
Egli rallegra il cuor dell'uomo col vino, Egli fa risplender la faccia coll'olio, E sostenta il cuor dell'uomo col pane.
16 Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani quas plantavit:
Gli alberi del Signore [ne] son saziati; I cedri del Libano ch'egli ha piantati;
17 illic passeres nidificabunt: herodii domus dux est eorum.
Dove gli uccelli si annidano; Gli abeti, [che son] la stanza della cicogna.
18 Montes excelsi cervis; petra refugium herinaciis.
Gli alti monti [sono] per li cavriuoli; Le rocce [sono] il ricetto de' conigli.
19 Fecit lunam in tempora; sol cognovit occasum suum.
Egli ha fatta la luna per le stagioni; Il sole conosce il suo occaso.
20 Posuisti tenebras, et facta est nox; in ipsa pertransibunt omnes bestiæ silvæ:
Tu mandi le tenebre, ed e' si fa notte, Nella quale tutte le fiere delle selve vanno attorno.
21 catuli leonum rugientes ut rapiant, et quærant a Deo escam sibi.
I leoncelli rugghiano dietro alla preda, E per chiedere a Dio il lor pasto.
22 Ortus est sol, et congregati sunt, et in cubilibus suis collocabuntur.
[Ma, tosto ch]'è levato il sole, si raccolgono, E giacciono ne' lor ricetti.
23 Exibit homo ad opus suum, et ad operationem suam usque ad vesperum.
Allora l'uomo esce alla sua opera, Ed al suo lavoro, infino alla sera.
24 Quam magnificata sunt opera tua, Domine! omnia in sapientia fecisti; impleta est terra possessione tua.
Quanto grandi sono, o Signore, le tue opere! Tu le hai tutte fatte con sapienza; La terra è piena de' tuoi beni.
25 Hoc mare magnum et spatiosum manibus; illic reptilia quorum non est numerus: animalia pusilla cum magnis.
Ecco, il mar grande ed ampio: Quivi son rettili senza numero, Amimali piccoli e grandi.
26 Illic naves pertransibunt; draco iste quem formasti ad illudendum ei.
Quivi nuotano le navi, E il Leviatan che tu hai formato per ischerzare in esso.
27 Omnia a te expectant ut des illis escam in tempore.
Tutti [gli animali] sperano in te, Che tu dii loro il lor cibo al suo tempo.
28 Dante te illis, colligent; aperiente te manum tuam, omnia implebuntur bonitate.
[Se] tu [lo] dài loro, [lo] ricolgono; [Se] tu apri la tua mano, son saziati di beni.
29 Avertente autem te faciem, turbabuntur; auferes spiritum eorum, et deficient, et in pulverem suum revertentur.
[Se] tu nascondi la tua faccia, sono smarriti; [Se] tu ritiri il fiato loro, trapassano, E ritornano nella lor polvere.
30 Emittes spiritum tuum, et creabuntur, et renovabis faciem terræ.
[Se] tu rimandi il tuo spirito son creati; E tu rinnuovi la faccia della terra.
31 Sit gloria Domini in sæculum; lætabitur Dominus in operibus suis.
Sia la gloria del Signore in eterno; Rallegrisi il Signore nelle sue opere;
32 Qui respicit terram, et facit eam tremere; qui tangit montes, et fumigant.
Il quale se riguarda verso la terra, ella trema; Se tocca i monti, essi fumano.
33 Cantabo Domino in vita mea; psallam Deo meo quamdiu sum.
Io canterò al Signore, mentre viverò; Io salmeggerò all'Iddio mio, tanto che io durerò.
34 Jucundum sit ei eloquium meum; ego vero delectabor in Domino.
Il mio ragionamento gli sarà piacevole, Io mi rallegrerò nel Signore.
35 Deficiant peccatores a terra, et iniqui, ita ut non sint. Benedic, anima mea, Domino.]
Vengano meno i peccatori d'in su la terra, E gli empi non sieno più. Anima mia, benedici il Signore. Alleluia.

< Psalmorum 104 >