Зәбур 120

1 «Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди.

Jeg raabte til Herren i min Nød, og han bønhørte mig.

2 И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән.

Herre! fri min Sjæl fra Løgnens Læbe, fra en svigefuld Tunge.

3 Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил?

Hvad giver han dig, og hvad giver han dig ydermere, du svigefulde Tunge?

4 — Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун!

Den vældiges skærpede Pile med Gløder af Enebærtræ!

5 Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай!

Ve mig! thi jeg har været som fremmed iblandt Mesek, jeg har boet ved Kedars Telte.

6 Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән;

Min Sjæl har længe nok boet hos dem, som hade Fred.

7 Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.

Jeg er fredsommelig; men naar jeg taler, da ere disse færdige til Krig.