Зәбур 104

1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;

Min Sjæl, lov Herren; Herre, min Gud! du er saare stor, du har iført dig Majestæt og Herlighed.

2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.

Han ifører sig Lys som et Klædebon, han udbreder Himmelen som et Telt.

3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;

Han hvælver sine Sale i Vandene; han gør Skyerne til sin Vogn, han vandrer paa Vejrets Vinger.

4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.

Han gør Vindene til sine Engle, gloende Ild til sine Tjenere.

5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.

Han grundfæstede Jorden paa dens Grundvold, den skal ikke rokkes i al Evighed.

6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.

Du havde skjult den med Havet som med et Klæde, Vandene stode over Bjergene.

7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;

De flyede for din Trusel, de fore hastelig bort for din Tordens Røst.

8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.

Bjergene fore op, Dalene fore ned til det Sted, som du grundfæstede for dem.

9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.

Du satte en Grænse, hvorover de ikke skulde gaa; de skulde ikke skjule Jorden igen.

10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.

Han lader Kilder opvælde i Dalene; de rinde imellem Bjergene.

11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.

De give alle Markens Dyr at drikke, Vildæsler slukke deres Tørst.

12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.

Over dem bo Himmelens Fugle; ud fra Grenene lade de deres Røst høre.

13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!

Han vander Bjergene fra sine høje Sale; Jorden mættes af dine Gerningers Frugt.

14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;

Han lader Græs gro for Kvæget og Urter til Menneskens Tjeneste for at fremføre Brød af Jorden.

15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;

Og Vin glæder et Menneskes Hjerte, hans Ansigt bliver frydefuldt af Olie, og Brød vederkvæger et Menneskes Hjerte.

16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.

Herrens Træer mættes af Væde, Libanons Cedre, som han har plantet;

17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.

der hvor Fuglene bygge Rede; Storkens Bo er paa Fyrretræerne.

18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.

De høje Bjerge ere for Stengederne, Klipperne ere en Tilflugt for Kaninerne.

19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.

Han gjorde Maanen til at bestemme Tiderne, Solen ved sin Nedgang.

20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.

Du gør Mørke, og der bliver Nat, i den krybe alle Skovens Dyr frem.

21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;

De unge Løver brøle efter Rov og komme for at kræve deres Føde af Gud.

22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.

Solen gaar op, saa trække de sig tilbage og lægge sig i deres Huler.

23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.

Da gaar Mennesket ud til sin Gerning og til sit Arbejde indtil Aftenen.

24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.

Hvor mange ere dine Gerninger, Herre! du gjorde dem alle viselig; Jorden er fuld af dine Ejendomme.

25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.

Her er Havet stort og vidt til begge Sider; der er Vrimmel uden Tal, der er Dyr, de smaa med de store.

26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;

Der gaa Skibene; der er Leviathan, som du dannede til at lege derudi.

27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.

De vente alle paa dig, at du skal give dem deres Føde i rette Tid.

28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.

Giver du dem, da sanke de; oplader du din Haand, da mættes de med godt.

29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.

Skjuler du dit Ansigt, da forfærdes de; tager du Aanden tilbage fra dem, da dø de og vende tilbage til deres Støv.

30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.

Udsender du din Aand, skabes de, og du fornyer Jordens Skikkelse.

31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.

Herrens Ære blive evindelig, Herren glæde sig over sine Gerninger!

32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.

Han ser til Jorden, og den bæver; han rører ved Bjergene, og de ryge.

33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.

Jeg vil synge for Herren, medens jeg lever, jeg vil lovsynge min Gud, medens jeg er til.

34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!

Maatte min Tale behage ham; jeg vil glædes i Herren.

35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!

Maatte dog Syndere udryddes af Jorden, og ugudelige ikke være ydermere! Min Sjæl, lov Herren! Halleluja.