< Йов 29 >

1 І Йов далі вів мову свою та й сказав:
Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:
2 „О, коли б я був той, як за місяців давніх, як за днів тих, коли борони́в мене Бог,
“Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,
3 коли над головою моєю світився світильник Його, і при світлі його я ходив в темноті́,
kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;
4 як був я за днів тих своєї погожої о́сени, коли Божа милість була над наме́том моїм,
siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,
5 коли Всемогу́тній зо мною ще був, а навко́ло мене — мої діти,
kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;
6 коли мої кро́ки купалися в маслі, а скеля оли́вні струмки́ біля мене лила́!
kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.
7 Коли я вихо́див до брами при місті, і ставив на площі сиді́ння своє,
Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,
8 як тільки вбачали мене юнаки́ — то ховались, а ста́рші встава́ли й стояли,
të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;
9 зве́рхники стримували свою мову та клали долоню на уста свої, —
princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;
10 ховався тоді голос володарів, а їхній язик приліпа́в їм був до піднебі́ння,
zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.
11 Бо яке ухо чуло про мене, то звало блаже́нним мене, і яке око бачило, то свідкувало за мене, —
veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,
12 бо я рятував бідаря́, що про поміч кричав, і сироту́ та безпо́мічного.
sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.
13 Благослове́ння гинучого на ме́не прихо́дило, а серце вдовиці чинив я співа́ючим!
Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.
14 Зодягавсь я у праведність, і вона зодягала мене, немов плащ та заві́й було право моє.
Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.
15 Очима я був для сліпого, а кривому — ногами я був.
Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;
16 Бідаря́м я був батьком, супере́чку ж, якої не знав, я досліджував.
isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.
17 Й я торо́щив злочинцеві ще́лепи, і виривав із зубів його схо́плене.
I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.
18 І я говорив: Умру я в своєму гнізді́, і свої дні я помно́жу, немов той пісок:
Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;
19 для води був відкритий мій корень, а роса зоставалась на вітці моїй.
rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;
20 Моя слава була при мені все нова́, і в руці моїй лук мій відно́влював силу.
lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.
21 Мене слу́халися й дожида́ли, і мовчали на раду мою.
Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.
22 По слові моїм уже не говорили, і падала мова моя на них кра́плями.
Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.
23 І чекали мене, як дощу, і уста свої відкривали, немов на весінній той дощик.
Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.
24 Коли я, бувало, сміявся до них, то не вірили, та світла обличчя мого не гаси́ли.
Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.
25 Вибирав я дорогу для них і сидів на чолі́, і пробува́в, немов цар той у ві́йську, коли тішить засму́чених він!
Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

< Йов 29 >