Йов 19

1 А Йов відповів та й сказав:

Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

2 „Аж до́ки смути́ти ви бу́дете душу мою, та души́ти словами мене?

“Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

3 Десять раз це мене ви соро́мите, гноби́ти мене не стида́єтесь!

U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

4 Якщо справді зблуди́в я, то мій гріх при мені позоста́не.

Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

5 Чи ви велича́єтесь справді над мною, і виказуєте мою га́ньбу на мене?

Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

6 Знайте тоді, що Бог скри́вдив мене, і тене́та Свої розточи́в надо мною!

mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

7 Ось „ґвалт!“я кричу́, та не відповідає ніхто, голошу́, — та немає суду!

Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

8 Він дорогу мою оточи́в — і я не перейду́, Він поклав на стежки́ мої те́мряву!

Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

9 Він стягнув з мене славу мою і вінця́ зняв мені з голови!

Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

10 Звідусі́ль Він ламає мене, — і я йду, наді́ю мою, як те дерево, ви́вернув Він.

Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

11 І на мене Свій гнів запали́в, і зарахува́в Він мене до Своїх ворогів:

Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

12 полки́ Його ра́зом прихо́дять, і тору́ють на ме́не доро́гу свою, і табору́ють навко́ло наме́ту мого.

Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

13 Віддали́в Він від мене братів моїх, а знайо́мі мої почужі́ли для мене,

Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

14 мої ближні відста́ли, і забу́ли про мене знайо́мі мої.

Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

15 Ме́шканці дому мого́, і служниці мої за чужого вважають мене́, — чужако́м я став в їхніх оча́х.

Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

16 Я кличу свойо́го раба — і він відповіді не дає, хоч своїми уста́ми благаю його́.

Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

17 Мій дух став бридки́й для моєї дружи́ни, а мій за́пах — синам моєї утро́би.

Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

18 Навіть діти малі зневажають мене, — коли я встаю, то глузу́ють із мене.

Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

19 Мої всі пові́рники бри́дяться мною, а кого я кохав — оберну́лись на мене.

Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

20 До шкіри моєї й до тіла мого приліпилися кості мої, ще біля зубів лиш зосталася шкіра моя.

Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

21 Змилуйтеся надо мною, о, змилуйтеся надо мною ви, ближні мої, бо Божа рука доторкну́лась мене!

Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

22 Чого́ ви мене переслідуєте, немов Бог, і не наси́чуєтесь моїм тілом?

Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

23 О, коли б записати слова́ мої, о, коли б були в книжці вони позазна́чувані,

Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

24 коли б ри́льцем залізним та о́ливом в скелі навіки вони були ви́тесані!

sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

25 Та я знаю, що мій Викупи́тель живий, і останнього дня Він піді́йме із пороху

Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

26 цю шкіру мою, яка розпадається, і з тіла свойого я Бога побачу,

Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

27 сам я побачу Його, й мої очі побачать, а не очі чужі. Тануть ни́рки мої в моїм ну́трі!

Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

28 Коли скажете ви: „На́що будемо гнати його́, коли́ корень справи знахо́диться в ньому!“

Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

29 то побійтесь меча собі ви, бо гнів за провину — то меч, щоб ви знали, що є ще Суддя!“

ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.