Йов 17
1 Мій дух залама́всь, мої дні погаса́ють, — зоста́лись мені самі гроби!
“Fryma ime u copëtua, ditët po më shuhen, varri po më pret.
2 Дійсно, насмі́шки зо мною, й моє око в розгі́рченні їхнім ночує.
A nuk jam i rrethuar nga njerëz që më përqeshin. Syri im ndalet mbi fyerjet e tyre.
3 Поклади, дай заста́ву за мене Ти Сам, — хто ж то той, що умову зо мною заб'є по рука́х?
Më jep, pra, një peng pranë teje, përndryshe kush do të më shtrëngonte dorën si garant?
4 Бо від розуміння закрив Ти їх серце тому не звели́чуєш їх.
Nga që i ke penguar mendjet e tyre të kuptojnë, prandaj nuk do t’i bësh të triumfojnë.
5 Він призна́чує ближніх на по́діл, а очі синів його те́мніють,
Kush i tradhton miqtë deri sa t’i grabisë, ka për t’i parë më pak sytë e fëmijëve të tij.
6 Він поставив мене за прислі́в'я в наро́дів, і став я таким, на якого плюють.
Por unë prej tij jam bërë gazi i popujve dhe jam katandisur në një njeri të cilin e pështyjnë në fytyrë.
7 З безтала́ння поте́мніло око моє, а всі члени мої — як та тінь...
Syri më erret për shkak të dhembjes dhe tërë gjymtyrët e mia nuk janë veçse hije.
8 Праведники остовпі́ють на це, і невинний встає на безбожного.
Njerëzit e drejtë habiten nga kjo, dhe i pafajmi ngrihet kundër të pabesit.
9 І праведний буде держа́тись дороги своєї, а хто чистору́кий — побі́льшиться в силі.
Megjithatë i drejti mbetet i lidhur fort me rrugën e tij, dhe ai që i ka duart e pastra fortësohet gjithnjë e më tepër.
10 Але всі ви пове́рнетеся, — і прихо́дьте, та я не зиахо́джу між вами розумного.
Sa për ju të gjithë, kthehuni, ejani, pra, sepse midis jush nuk po gjej asnjë njeri të urtë.
11 Мої дні проминули, порвалися ду́ми мої, мого серця маєток, —
Ditët e mia shkuan dhe planet e mia u prishën, pikërisht ato dëshira që unë ushqeja në zemër.
12 вони мені ніч оберта́ють на день, набли́жують світло при те́мряві!
Ata e ndërrojnë natën në ditë, “drita është afër”, thonë, për shkak të errësirës.
Në rast se e pres Sheolin si shtëpinë time në rast se e shtrij shtrojen time në terr, (Sheol h7585)
14 До гро́бу я кличу: „О батьку ти мій!“До черви́: „Моя мамо та се́стро моя!“
në rast se i them vendvarrit: “Ti je ati im”, dhe krimbave: “Jeni nëna ime dhe motra ime”,
15 Де ж тоді та наді́я моя? А надія моя, — хто побачить її?
ku është, pra, shpresa ime? Kush mund të dallojë ndonjë shpresë për mua?
