< Йов 14 >
1 Люди́на, що від жінки наро́джена, короткоде́нна та повна печа́лями:
“Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.
2 вона виходить, як квітка — й зів'я́не, і втікає, мов тінь, — і не зостається.
Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.
3 І на такого Ти очі Свої відкрива́єш, і водиш на суд із Собою його́!
Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.
4 Хто чистого ви́вести може з нечистого? Ані один!
Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.
5 Якщо ви́значені його дні, число його місяців — в Тебе, якщо Ти призна́чив для нього мету́, що її не пере́йде, —
Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.
6 відвернися від нього — і він заспоко́їться, і буде він тішитися своїм днем, як той на́ймит.
Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.
7 Бо дерево має наді́ю: якщо буде стя́те, то силу отримає зно́ву, і па́рост його не загине;
Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.
8 якщо постарі́є в землі його корінь і в по́росі вмре його пень,
Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,
9 то від во́дного за́паху знов зацвіте́, і пу́стить галу́ззя, немов саджане́ць!
me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.
10 А помре чоловік — і зникає, а сконає люди́на — то де ж вона є?
Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?
11 Як вода витікає із о́зера, а рі́чка спада́є та сохне,
Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,
12 так і та люди́на покладе́ться — й не встане, — аж до закі́нчення неба не збудяться лю́ди та не прокинуться зо́ сну свого.
por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.
13 О, якби Ти в шео́лі мене заховав, коли б Ти мене приховав, аж поки мине́ться Твій гнів, коли б час Ти призна́чив мені́, — та й про мене згадав! (Sheol )
Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol )
14 Як помре чоловік, то чи він оживе? Буду мати наді́ю по всі дні свойого життя, аж поки не при́йде замі́на для мене!
Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.
15 Кликав би Ти, — то я відпові́в би Тобі, за чин Своїх рук сумував би,
Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.
16 бо кроки мої рахував би тепер, а мойого гріха́ не стеріг би, —
Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;
17 провина моя була б запеча́тана в ву́злику, і Ти закрив би моє беззаконня.
do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.
18 Але́ гора справді впаде́, а ске́ля зсува́ється з місця свого́,
Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,
19 каміння стирає вода, її зли́ва споло́щує порох землі, — так надію того́ Ти губиш.
ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.
20 Ти силою схо́пиш наза́вжди його́, — і відхо́дить, Ти міняєш обличчя його́ — й відсилаєш його́.
Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.
21 Чи сини́ його славні, того він не знає, чи в при́крому стані — того він не відає.
Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.
22 Боліє він тільки тоді, коли тіло на ньо́му, коли в ньому душа — тоді ту́жить“.
Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.