Mezmurlar 74

1 Asaf'ın Maskili Ey Tanrı, neden bizi sonsuza dek reddettin? Niçin otlağının koyunlarına karşı öfken tütmekte?

Ein song til lærdom av Asaf. Kvifor hev du, Gud, støytt oss burt til æveleg tid? Kvifor ryk din vreide mot den hjord du beiter?

2 Anımsa geçmişte sahiplendiğin topluluğu, Kendi halkın olsun diye kurtardığın oymağı Ve üzerine konut kurduğun Siyon Dağı'nı.

Kom i hug din lyd som du fekk deg i fordoms tid, som du løyste ut til å vera din arvs ætt, Sions fjell der du bur.

3 Yönelt adımlarını şu onarılmaz yıkıntılara doğru, Düşman kutsal yerdeki her şeyi yıktı.

Stig upp til dei ævelege øydehus! Alt hev fienden brote sund i heilagdomen.

4 Düşmanların bizimle buluştuğun yerde kükredi, Zafer simgesi olarak kendi bayraklarını dikti.

Dine motstandarar hev bura midt i ditt samlingshus, dei hev sett sine merke upp til merke.

5 Gür bir ormana Baltayla dalar gibiydiler.

Det såg ut som når ein lyfter øksar og høgg i tettvakse tre.

6 Baltayla, balyozla kırdılar, Bütün oymaları.

Og no, alt som fanst av utskurd, det slo dei sund med øks og hamar.

7 Ateşe verdiler tapınağını, Yerle bir edip kutsallığını bozdular Adının yaşadığı konutun.

Dei hev sett eld på heilagdomen din, reint til grunnen hev dei vanhelga bustaden for ditt namn.

8 İçlerinden, “Hepsini ezelim!” dediler. Ülkede Tanrı'yla buluşma yerlerinin tümünü yaktılar.

Dei hev sagt i sitt hjarta: «Lat oss tyna deim alle i hop!» Dei hev brent upp alle Guds samlingshus i landet.

9 Artık kutsal simgelerimizi görmüyoruz, Peygamberler de yok oldu, İçimizden kimse bilmiyor ne zamana dek...

Våre merke ser me ikkje, det finst ingen profet lenger, og ingen hjå oss som veit kor lenge.

10 Ey Tanrı, ne zamana dek düşman sana sövecek, Hasmın senin adını hor görecek?

Gud, kor lenge skal motstandaren spotta, fienden vanvyrda ditt namn æveleg?

11 Niçin geri çekiyorsun elini? Çıkar sağ elini bağrından, yok et onları!

Kvifor dreg du di hand, di høgre hand, attende? Tak henne ut or barmen, og øydelegg!

12 Ama geçmişten bu yana kralım sensin, ey Tanrı, Yeryüzünde kurtuluş sağladın.

Gud er då min konge frå gamall tid, som skaper frelsa midt på jordi.

13 Gücünle denizi yardın, Canavarların kafasını sularda parçaladın.

Du skilde havet ved din styrke, du krasa hovudi til drakarne på vatnet.

14 Livyatan'ın başlarını ezdin, Çölde yaşayanlara onu yem ettin.

Du slo sund hovudi til Livjatan, du gjorde honom til føda for folk i øydemarki.

15 Kaynaklar, dereler fışkırttın, Sürekli akan ırmakları kuruttun.

Du let kjelda og bekk renna fram, du turka ut årgangs elvar.

16 Gün senindir, gece de senin, Ay ve güneşi sen yerleştirdin,

Deg høyrer dagen til, deg høyrer og natti til, du hev laga ljosi og soli.

17 Yeryüzünün bütün sınırlarını sen saptadın, Yazı da kışı da yaratan sensin.

Du hev sett fast alle grensor på jordi, sumar og vinter - du hev laga deim.

18 Anımsa, ya RAB, düşmanın sana nasıl sövdüğünü, Akılsız bir halkın, adını nasıl hor gördüğünü.

Kom i hug dette: Fiendar hev spotta Herren, og eit dårlegt folk hev vanvyrdt ditt namn.

19 Canavara teslim etme kumrunun canını, Asla unutma düşkün kullarının yaşamını.

Gjev ikkje turtelduva di til den mordfuse flokken, gløym ikkje æveleg flokken av dine armingar!

20 Yaptığın antlaşmayı gözönüne al, Çünkü ülkenin her karanlık köşesi Zorbaların inleriyle dolmuş.

Sjå til di pakt! for løyndekrokarne i landet er fulle av valds-bøle.

21 Düşkünler boynu bükük geri çevrilmesin, Mazlumlar, yoksullar adına övgüler dizsin.

Lat ikkje den nedtrykte snu um med skam, lat den arme og fatige lova ditt namn!

22 Kalk, ey Tanrı, davanı savun! Anımsa akılsızların gün boyu sana nasıl sövdüğünü!

Statt upp, Gud! før di sak! Kom i hug at du vert spotta av dåren heile dagen!

23 Unutma hasımlarının yaygarasını, Sana başkaldıranların durmadan yükselen patırtısını!

Gløym ikkje røysti åt dine fiendar, ståket frå dine motstandarar som alltid stig upp!