Mezmurlar 137

1 Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

2 Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

3 Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.

4 Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

5 Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

6 Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

7 Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.

8 Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.

9 Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!

Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.