Eyüp 9
1 Eyüp şöyle yanıtladı:
Then responded Job, and said—
2 “Biliyorum, gerçekten öyledir, Ama Tanrı'nın önünde insan nasıl haklı çıkabilir?
Of a truth, I know that so it is, But how can a mortal be just with GOD?
3 Biri O'nunla tartışmak istese, Binde bir bile O'na yanıt veremez.
If he choose to contend with him, he cannot answer him, one of a thousand:
4 O'nun bilgisi derin, gücü eşsizdir, Kim O'na direndi de ayakta kaldı?
Wise in heart, and alert in vigour, What man hath hardened himself against him, and prospered!
5 O dağları yerinden oynatır da, Dağlar farkına varmaz, Öfkeyle altüst eder onları.
Who removeth mountains, unawares, Who overturneth them in his anger;
6 Dünyayı yerinden oynatır, Direklerini titretir.
Who shaketh the earth, out of its place, and, the pillars thereof, shudder;
7 Güneşe buyruk verir, doğmaz güneş, Yıldızları mühürler.
Who commandeth the sun, and it breaketh not forth, and, about the stars, he putteth a seal;
8 O'dur tek başına gökleri geren, Denizin dalgaları üzerinde yürüyen.
Who spreadeth out fire heavens, by himself alone! and marcheth along, on the heights of the sea;
9 Büyük Ayı'yı, Oryon'u, Ülker'i, Güney takımyıldızlarını yaratan O'dur.
Who made the Bear, the Giant and the Cluster, and the chambers of the south;
10 Anlayamadığımız büyük işler, Sayısız şaşılası işler yapan O'dur.
Who doeth great things, past finding out, and marvels, beyond number.
11 İşte, yanımdan geçer, O'nu göremem, Geçip gider, farkına bile varmam.
Lo! he cometh upon me, yet can I not see him, Yea he passeth on, yet can I not discern him.
12 Evet, O avını kaparsa, kim O'nu durdurabilir? Kim O'na, ‘Ne yapıyorsun’ diyebilir?
Lo! he snatcheth away, who can bring it back? Who shall say unto him, What wouldst thou do?
13 Tanrı öfkesini dizginlemez, Rahav'ın yardımcıları bile O'nun ayağına kapanır.
As for GOD, if he withdraw not his anger, under him, will have submitted themselves—the proud helpers.
14 “Nerde kaldı ki, ben O'na yanıt vereyim, O'nunla tartışmak için söz bulayım?
How much less that, I, should answer him, should choose my words with him?
15 Haklı olsam da O'na yanıt veremez, Merhamet etmesi için yargıcıma yalvarırdım ancak.
Whom, though I were righteous, yet would I not answer, to be absolved, I would make supplication.
16 O'nu çağırsam, O da bana yanıt verseydi, Yine de inanmazdım sesime kulak verdiğine.
Though I had called, and he had answered me, I could not believe, that he would lend an ear to my voice.
17 O beni kasırgayla eziyor, Nedensiz yaralarımı çoğaltıyor.
For, with a tempest, would he fall upon me, and would multiply my wounds without need;
18 Soluk almama izin vermiyor, Ancak beni acıya doyuruyor.
He would not suffer me to recover my breath, for he would surfeit me with bitter things.
19 Sorun güç sorunuysa, O güçlüdür! Adalet sorunuysa, kim O'nu mahkemeye çağırabilir?
If it regardeth vigour, bold is he! If justice, who could summon him?
20 Suçsuz olsam ağzım beni suçlar, Kusursuz olsam beni suçlu çıkarır.
If I should justify myself, mine own mouth, would condemn me, —I blameless? then had it shewn me perverse.
21 “Kusursuz olsam da kendime aldırdığım yok, Yaşamımı hor görüyorum.
I blameless? I should not know my own soul, I should despise my own life!
22 Hepsi bir, bu yüzden diyorum ki, ‘O suçluyu da suçsuzu da yok ediyor.’
One thing, there is, for which cause, I have said it, The blameless and the lawless, he bringeth to an end.
23 Kırbaç ansızın ölüm saçınca, O suçsuzların sıkıntısıyla eğlenir.
If, a scourge, slay suddenly, at the despair of innocent ones, he mocketh.
24 Dünya kötülerin eline verilmiş, Yargıçların gözünü kapayan O'dur. O değilse, kimdir?
The earth, hath been given into the hand of a lawless one, The faces of her judges, he covereth, If not, then who is it?
25 “Günlerim koşucudan çabuk, İyilik görmeden geçmekte.
My days, therefore, are swifter than a runner, They have fled, they have seen no good.
26 Kamış sandal gibi kayıp gidiyor, Avının üstüne süzülen kartal gibi.
They have passed away with boats of paper-reed, like a vulture [which] rusheth upon food.
27 ‘Acılarımı unutayım, Üzgün çehremi değiştirip gülümseyeyim’ desem,
If I say, I will forget my complaint, I will lay aside my sad countenance, and brighten up,
28 Bütün dertlerimden yılarım, Çünkü beni suçsuz saymayacağını biliyorum.
I am afraid of all my pains, I know, that thou wilt not pronounce me innocent.
29 Madem suçlanacağım, Neden boş yere uğraşayım?
I, shall be held guilty, —Wherefore then, in vain, should I toil?
30 Sabun otuyla yıkansam, Ellerimi kül suyuyla temizlesem,
Though I bathe myself in snow water, and cleanse, in cleanness itself, my hands,
31 Beni yine pisliğe batırırsın, Giysilerim bile benden tiksinir.
Then, in a ditch, wouldst thou plunge me, and mine own clothes should abhor me:
32 O benim gibi bir insan değil ki, O'na yanıt vereyim, Birlikte mahkemeye gideyim.
For he is not a man like myself, whom I might answer, nor could we come together into judgment:
33 Keşke aramızda bir hakem olsa da, Elini ikimizin üstüne koysa!
There is not, between us, a mediator, who might lay his hand upon us both.
34 Tanrı sopasını üzerimden kaldırsın, Dehşeti beni yıldırmasın.
Let him take from off me his rod, and, his terror, let it not startle me:
35 O zaman konuşur, O'ndan korkmazdım, Ama bu durumda bir şey yapamam.
I could speak, and not be afraid of him, although, not so, am, I, in myself!
