Eyüp 10
1 “Yaşamımdan usandım, Özgürce yakınacak, İçimdeki acıyla konuşacağım.
My soul doth loathe my life, —I let loose my complaint, I speak, in the bitterness of my soul.
2 Tanrı'ya: Beni suçlama diyeceğim, Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.
I say unto GOD, Do not hold me guilty, Let me know, on what account thou contendest with me!
3 Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, Kendi ellerinin emeğini reddedip Kötülerin tasarılarını onaylamak?
Is it seemly in thee, that thou shouldst oppress? that thou shouldst despise the labour of thine own hand, when, upon the counsel of the lawless, thou hast shone?
4 Sende insan gözü mü var? İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?
Eyes of flesh, hast thou? or, as a mortal seeth, seest thou?
5 Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, Yılların insanın yılları gibi mi ki,
As the days of a mortal, are thy days? or, thy years, as the days of a man?
6 Suçumu arıyor, Günahımı araştırıyorsun?
That thou shouldst seek for mine iniquity, and, for my sin, shouldst make search:
7 Kötü olmadığımı, Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.
Though it is, within thine own knowledge, that I would not be lawless, and, none, out of thy hand, can deliver?
8 “Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?
Thine own hands, shaped me, and made me, all in unison round about, and yet thou hast confounded me.
9 Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, Beni yine toprağa mı döndüreceksin?
Remember, I pray thee, that, as clay, thou didst make me, and, unto dust, thou wilt cause me to return.
10 Beni süt gibi dökmedin mi, Peynir gibi katılaştırmadın mı?
Didst thou not, like milk, pour me forth? and, as cheese, curdle me?
11 Bana et ve deri giydirdin, Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.
With skin and flesh, clothe me? and, with bones and sinews, interweave me?
12 Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, İlgin ruhumu korudu.
Life and lovingkindness, thou didst bestow upon me, —and, thy watchful care, preserved my breath.
13 “Ama bunları yüreğinde gizledin, Biliyorum aklındakini:
Yet, these things, thou didst hide in thy heart, I know that, this, hath been with thee!
14 Günah işleseydim, beni gözlerdin, Suçumu cezasız bırakmazdın.
If I have sinned, then couldst thou watch me, and, from mine iniquity, thou wouldst not acquit me:
15 Suçluysam, vay başıma! Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, Çünkü utanç doluyum, çaresizim.
If I have been lawless, alas for me! Or, if I am righteous, I will not lift up my head, Surfeited with shame, look thou then on my humiliation.
16 Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.
When it is lifted up, like a howling lion, thou dost hunt me, Then again thou dost shew thyself marvellous against me.
17 Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, Öfkeni artırırsın. Orduların dalga dalga üzerime geliyor.
Thou renewest thy witnesses before me, and dost increase thy vexation with me, Relays—yea an army, is with me.
18 “Niçin doğmama izin verdin? Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!
Wherefore then, from the womb, didst thou bring me forth? I might have breathed my last, and, no eye, have seen me.
19 Hiç var olmamış olurdum, Rahimden mezara taşınırdım.
As though I had not been, should I have become, —from the womb to the grave, might I have been borne.
20 Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;
Are not my days, few?—then forbear, and set me aside, that I may brighten up for a little;
21 Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,
Before I go, and not return, unto a land of darkness and death-shade:
22 Zifiri karanlık diyarına, Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.”
A land of obscurity, like thick darkness, of death-shade and disorder, and which shineth like thick darkness.
