Eyüp 29

1 Eyüp yine anlatmaya başladı:

Et Job reprit son discours sentencieux et dit:

2 “Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,

Oh! que ne suis-je comme aux mois d’autrefois, comme aux jours où Dieu me gardait;

3 Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

Quand sa clarté luisait sur ma tête, et que dans les ténèbres je marchais à sa lumière;

4 Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,

Comme j’étais aux jours de mon automne, quand le conseil secret de Dieu présidait sur ma tente;

5 Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

Quand le Tout-puissant était encore avec moi, [et] que mes jeunes gens m’entouraient;

6 Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

Quand je lavais mes pas dans le caillé, et que le rocher versait auprès de moi des ruisseaux d’huile! –

7 “Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

Quand je sortais [pour aller] à la porte par la ville, quand je préparais mon siège sur la place:

8 Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

Les jeunes gens me voyaient et se cachaient, et les vieillards se levaient [et] se tenaient debout;

9 Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

Les princes s’abstenaient de parler et mettaient la main sur leur bouche,

10 Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

La voix des nobles s’éteignait, et leur langue se collait à leur palais.

11 Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

Quand l’oreille m’entendait, elle m’appelait bienheureux; quand l’œil me voyait, il me rendait témoignage;

12 Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

Car je délivrais le malheureux qui implorait du secours, et l’orphelin qui était sans aide.

13 Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

La bénédiction de celui qui périssait venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

14 Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

Je me vêtais de la justice, et elle me revêtait; ma droiture m’était comme un manteau et un turban.

15 Körlere göz, Topallara ayaktım.

J’étais, moi, les yeux de l’aveugle et les pieds du boiteux;

16 Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

J’étais un père pour les pauvres, et j’examinais la cause de celui qui m’était inconnu;

17 Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

Et je brisais la mâchoire de l’inique, et d’entre ses dents j’arrachais la proie.

18 “‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

Et je disais: J’expirerai dans mon nid, et mes jours seront nombreux comme le sable;

19 Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

Ma racine sera ouverte aux eaux, et la rosée séjournera sur ma branche;

20 Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

Ma gloire [restera] toujours nouvelle avec moi, et mon arc rajeunira dans ma main.

21 “İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

On m’écoutait et on attendait, et on se taisait pour [avoir] mon conseil;

22 Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

Après que j’avais parlé on ne répliquait pas, et mon discours distillait sur eux;

23 Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

Et on m’attendait comme la pluie, et on ouvrait la bouche [comme] pour la pluie de la dernière saison.

24 Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

Si je leur souriais, ils ne le croyaient pas, et ils ne troublaient pas la sérénité de ma face.

25 Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.

Je choisissais pour eux le chemin et je m’asseyais à leur tête, et je demeurais comme un roi au milieu d’une troupe, comme quelqu’un qui console les affligés.