Job 18

1 Därefter tog Bildad från Sua till orda och sade:

Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:

2 Huru länge skolen I gå på jakt efter ord? Kommen till förstånd; sedan må vi talas vid.

Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;

3 Varför skola vi aktas såsom oskäliga djur, räknas i edra ögon såsom ett förstockat folk?

Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?

4 Du som i din vrede sliter sönder dig själv, menar du att dör din skull jorden skall bliva öde och klippan flyttas bort från sin plats?

Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?

5 Nej, den ogudaktiges ljus skall slockna ut, och lågan av hans eld icke giva något sken.

Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;

6 Ljuset skall förmörkas i hans hydda, och lampan slockna ut för honom.

Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.

7 Hans väldiga steg skola stäckas, hans egna rådslag bringa honom på fall.

Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;

8 Ty han rusar med sina fötter in i nätet, försåten lura, där han vandrar fram;

Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.

9 snaran griper honom om hälen, och gillret tager honom fatt;

Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.

10 garn till att fånga honom äro lagda på marken och snärjande band på hans stig.

Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;

11 Från alla sidor ängsla honom förskräckelser, de jaga honom, varhelst han går fram.

Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.

12 Olyckan vill uppsluka honom, och ofärd står redo, honom till fall.

Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;

13 Under hans hud frätas hans lemmar bort, ja, av dödens förstfödde bortfrätas hans lemmar.

Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.

14 Ur sin hydda, som han förtröstar på, ryckes han bort, och till förskräckelsernas konung vandrar han hän.

Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking

15 I hans hydda får främlingar bo, och svavel utströs över hans boning.

Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.

16 Nedantill förtorkas hans rötter, och ovantill vissnar hans krona bort.

Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;

17 Hans åminnelse förgås ifrån jorden, hans namn lever icke kvar i världen.

Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.

18 Från ljus stötes han ned i mörker och förjagas ifrån jordens krets.

Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;

19 Utan barn och avkomma bliver han i sitt folk, och ingen i hans boningar skall slippa undan.

Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.

20 Över hans ofärdsdag häpna västerns folk, och österns män gripas av rysning.

Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:

21 Ja, så sker det med den orättfärdiges hem, så går det dens hus, som ej vill veta av Gud.

Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!