< Псалтирь 69 >

1 В конец, о изменшихся, псалом Давиду. Спаси мя, Боже, яко внидоша воды до души моея.
Psalmus David, in finem, pro iis, qui commutabuntur. Salvum me fac Deus: quoniam intraverunt aquae usque ad animam meam.
2 Углебох в тимении глубины, и несть постояния: приидох во глубины морския, и буря потопи мя.
Infixus sum in limo profundi: et non est substantia. Veni in altitudinem maris: et tempestas demersit me.
3 Утрудихся зовый, измолче гортань мой: изчезосте очи мои, от еже уповати ми на Бога моего.
Laboravi clamans, raucae factae sunt fauces meae: defecerunt oculi mei, dum spero in Deum meum.
4 Умножишася паче влас главы моея ненавидящии мя туне: укрепишася врази мои, изгонящии мя неправедно: яже не восхищах, тогда воздаях.
Multiplicati sunt super capillos capitis mei, qui oderunt me gratis. Confortati sunt qui persecuti sunt me inimici mei iniuste: quae non rapui, tunc exolvebam.
5 Боже, Ты уведел еси безумие мое, и прегрешения моя от Тебе не утаишася.
Deus tu scis insipientiam meam: et delicta mea a te non sunt abscondita.
6 Да не постыдятся о мне терпящии Тебе, Господи, Господи сил: ниже да посрамятся о мне ищущии Тебе, Боже Израилев.
Non erubescant in me qui expectant te Domine, Domine virtutum. Non confundantur super me qui quaerunt te, Deus Israel.
7 Яко Тебе ради претерпех поношение, покры срамота лице мое.
Quoniam propter te sustinui opprobrium: operuit confusio faciem meam.
8 Чуждь бых братии моей и странен сыновом матере моея:
Extraneus factus sum fratribus meis, et peregrinus filiis matris meae.
9 яко ревность дому Твоего снеде мя, и поношения поносящих Ти нападоша на мя.
Quoniam zelus domus tuae comedit me: et opprobria exprobrantium tibi, ceciderunt super me.
10 И покрых постом душу мою, и бысть в поношение мне:
Et operui in ieiunio animam meam: et factum est in opprobrium mihi.
11 и положих одеяние мое вретище, и бых им в притчу.
Et posui vestimentum meum cilicium: et factus sum illis in parabolam.
12 О мне глумляхуся седящии во вратех, и о мне пояху пиющии вино.
Adversum me loquebantur qui sedebant in porta: et in me psallebant qui bibebant vinum.
13 Аз же молитвою моею к Тебе, Боже: время благоволения, Боже: во множестве милости Твоея услыши мя, во истине спасения Твоего.
Ego vero orationem meam ad te Domine: tempus beneplaciti Deus. In multitudine misericordiae tuae exaudi me, in veritate salutis tuae:
14 Спаси мя от брения, да не углебну: да избавлюся от ненавидящих мя и от глубоких вод.
Eripe me de luto, ut non infigar: libera me ab iis, qui oderunt me, et de profundis aquarum.
15 Да не потопит мене буря водная, ниже да пожрет мене глубина, ниже сведет о мне ровенник уст своих.
Non me demergat tempestas aquae, neque absorbeat me profundum: neque urgeat super me puteus os suum.
16 Услыши мя, Господи, яко блага милость Твоя: по множеству щедрот Твоих призри на мя.
Exaudi me Domine, quoniam benigna est misericordia tua: secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me.
17 Не отврати лица Твоего от отрока Твоего, яко скорблю: скоро услыши мя.
Et ne avertas faciem tuam a puero tuo: quoniam tribulor, velociter exaudi me.
18 Вонми души моей и избави ю: враг моих ради избави мя.
Intende animae meae, et libera eam: propter inimicos meos eripe me.
19 Ты бо веси поношение мое, и студ мой, и срамоту мою: пред Тобою вси оскорбляющии мя.
Tu scis improperium meum, et confusionem meam, et reverentiam meam.
20 Поношение чаяше душа моя и страсть: и ждах соскорбящаго, и не бе, и утешающих, и не обретох.
In conspectu tuo sunt omnes qui tribulant me, improperium expectavit cor meum et miseriam. Et sustinui qui simul contristaretur, et non fuit: et qui consolaretur, et non inveni.
21 И даша в снедь мою желчь, и в жажду мою напоиша мя оцта.
Et dederunt in escam meam fel: et in siti mea potaverunt me aceto.
22 Да будет трапеза их пред ними в сеть и в воздаяние и в соблазн.
Fiat mensa eorum coram ipsis in laqueum, et in retributiones, et in scandalum.
23 Да помрачатся очи их, еже не видети, и хребет их выну сляцы.
Obscurentur oculi eorum ne videant: et dorsum eorum semper incurva.
24 Пролий на ня гнев Твой, и ярость гнева Твоего да постигнет их.
Effunde super eos iram tuam: et furor irae tuae comprehendat eos.
25 Да будет двор их пуст, и в жилищих их да не будет живый.
Fiat habitatio eorum deserta: et in tabernaculis eorum non sit qui inhabitet.
26 Зане егоже Ты поразил еси, тии погнаша, и к болезни язв моих приложиша.
Quoniam quem tu percussisti, persecuti sunt: et super dolorem vulnerum meorum addiderunt.
27 Приложи беззаконие к беззаконию их, и да не внидут в правду Твою.
Appone iniquitatem super iniquitatem eorum: et non intrent in iustitiam tuam.
28 Да потребятся от книги живых, и с праведными да не напишутся.
Deleantur de Libro viventium: et cum iustis non scribantur.
29 Нищь и боляй есмь аз: спасение Твое, Боже, да приимет мя.
Ego sum pauper et dolens: salus tua Deus suscepit me.
30 Восхвалю имя Бога моего с песнию, возвеличу Его во хвалении:
Laudabo nomen Dei cum cantico: et magnificabo eum in laude:
31 и угодно будет Богу паче телца юна, роги износяща и пазнокти.
Et placebit Deo super vitulum novellum: cornua producentem et ungulas.
32 Да узрят нищии и возвеселятся: взыщите Бога, и жива будет душа ваша.
Videant pauperes et laetentur: quaerite Deum, et vivet anima vestra:
33 Яко услыша убогия Господь, и окованныя Своя не уничижи.
Quoniam exaudivit pauperes Dominus: et vinctos suos non despexit.
34 Да восхвалят Его небеса и земля, море и вся живущая в нем.
Laudent illum caeli et terra, mare, et omnia reptilia in eis.
35 Яко Бог спасет Сиона, и созиждутся гради Иудейстии, и вселятся тамо и наследят и:
Quoniam Deus salvam faciet Sion: et aedificabuntur civitates Iuda. Et inhabitabunt ibi, et hereditate acquirent eam.
36 и семя рабов Твоих удержит и, и любящии имя Твое вселятся в нем.
Et semen servorum eius possidebit eam, et qui diligunt nomen eius, habitabunt in ea.

< Псалтирь 69 >