< Псалтирь 142 >

1 Разума Давиду, внегда быти ему в вертепе молящемуся.
Intellectus David, cum esset in spelunca, oratio. [Voce mea ad Dominum clamavi, voce mea ad Dominum deprecatus sum.
2 Гласом моим ко Господу воззвах, гласом моим ко Господу помолихся.
Effundo in conspectu ejus orationem meam, et tribulationem meam ante ipsum pronuntio:
3 Пролию пред Ним моление мое, печаль мою пред ним возвещу.
in deficiendo ex me spiritum meum, et tu cognovisti semitas meas. In via hac qua ambulabam absconderunt laqueum mihi.
4 Внегда изчезати от мене духу моему, и ты познал еси стези моя: на пути сем, по немуже хождах, скрыша сеть мне.
Considerabam ad dexteram, et videbam, et non erat qui cognosceret me: periit fuga a me, et non est qui requirat animam meam.
5 Сматрях одесную и возглядах, и не бе знаяй мене: погибе бегство от мене, и несть взыскаяй душу мою.
Clamavi ad te, Domine; dixi: Tu es spes mea, portio mea in terra viventium.
6 Воззвах к Тебе, Господи, рех: Ты еси упование мое, часть моя еси на земли живых.
Intende ad deprecationem meam, quia humiliatus sum nimis. Libera me a persequentibus me, quia confortati sunt super me.
7 Вонми молению моему, яко смирихся зело: избави мя от гонящих мя, яко укрепишася паче мене. Изведи из темницы душу мою, исповедатися имени Твоему: мене ждут праведницы, дондеже воздаси мне.
Educ de custodia animam meam ad confitendum nomini tuo; me exspectant justi donec retribuas mihi.]

< Псалтирь 142 >