Jó 4
1 Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:
Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
2 Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?
Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?
3 Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;
Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;
4 Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.
Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;
5 Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.
Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.
6 Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?
Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?
7 Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?
Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?
8 Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.
Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;
9 Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.
De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.
10 O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.
La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;
11 O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.
Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.
12 Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.
Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.
13 Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,
Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,
14 Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.
Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.
15 Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.
Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.
16 Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:
Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:
17 Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?
Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?
18 Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,
Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:
19 Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!
Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.
20 Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.
De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.
21 Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.
La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.
