Psalmów 137

1 Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

Vid de älfver i Babel såte vi och grete, då vi på Zion tänkte.

2 Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

Våra harpor hängde vi på pilträ, som der äro.

3 Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.

Ty der bådo de oss sjunga, som oss fångna höllo, och i vår gråt glade vara: Sjunger oss ena af Zions Visor.

4 Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

Huru skulle vi sjunga Herrans viso i främmande land?

5 Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

Om jag förgäter dig, Jerusalem, så varde min högra hand förgäten.

6 Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

Min tunga låde vid min gom, om jag icke tänker uppå dig; om jag icke låter Jerusalem min högsta glädje vara.

7 Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.

Herre, mins uppå Edoms barn, på Jerusalems dag; de der säga: Slår ned, slår ned i grund.

8 O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.

Du förstörda dotter Babel, säll är den dig vedergäller, såsom du oss gjort hafver.

9 Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.

Säll är den, som dina unga barn tager, och slår dem emot stenen.