Przysłów 9
1 Mądrość zbudowała dom swój, i wyciosała siedm słupów swoich;
Sapientia ædificavit sibi domum: excidit columnas septem.
2 Pobiła bydło swoje, roztworzyła wino swoje, i stół swój przygotowała;
Immolavit victimas suas, miscuit vinum, et proposuit mensam suam.
3 A rozesłała dzieweczki swoje, woła na wierzchach najwyższych miejsc w mieście, mówiąc:
Misit ancillas suas ut vocarent ad arcem et ad mœnia civitatis.
4 Ktokolwiek jest prostakiem, wstąp sam; a do głupich mówi:
Si quis est parvulus, veniat ad me. Et insipientibus locuta est:
5 Pójdźcie, jedzcie chleb mój, i pijcie wino, którem roztworzyła.
Venite, comedite panem meum, et bibite vinum quod miscui vobis.
6 Opuśćcie prostotę, a będziecie żyli, a chodźcie drogą roztropności.
Relinquite infantiam, et vivite, et ambulate per vias prudentiæ.
7 Kto strofuje naśmiewcę, odnosi hańbę; a kto strofuje niezbożnika, odnosi zelżywość.
Qui erudit derisorem, ipse injuriam sibi facit, et qui arguit impium, sibi maculam generat.
8 Nie strofuj naśmiewcy, aby cię nie miał w nienawiści; strofuj mądrego, a będzie cię miłował.
Noli arguere derisorem, ne oderit te: argue sapientem, et diliget te.
9 Uczyń to mądremu, a mędrszym będzie; naucz sprawiedliwego, a będzie umiejętniejszym.
Da sapienti occasionem, et addetur ei sapientia; doce justum, et festinabit accipere.
10 Początek mądrości jest bojaźń Pańska, a umiejętność świętych jest rozum.
Principium sapientiæ timor Domini, et scientia sanctorum prudentia.
11 Bo przez mię rozmnożą się dni twoje, i przedłużą się lata żywota.
Per me enim multiplicabuntur dies tui, et addentur tibi anni vitæ.
12 Będzieszli mądrym, sobie będziesz mądrym; a jeźli naśmiewcą, ty sam szkodę odniesiesz.
Si sapiens fueris, tibimetipsi eris; si autem illusor, solus portabis malum.
13 Niewiasta głupia świegotliwa jest, prostaczka, i nic nieumiejąca;
Mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens,
14 A siedzi u drzwi domu swego na stołku, na miejscach wysokich w mieście,
sedit in foribus domus suæ, super sellam in excelso urbis loco,
15 Aby wołała na idących drogą, którzy prosto idą ścieszkami swemi, mówiąc:
ut vocaret transeuntes per viam, et pergentes itinere suo:
16 Ktokolwiek jest prostakiem, wstąp sam; a do głupiego mówi:
Qui est parvulus declinet ad me. Et vecordi locuta est:
17 Wody kradzione słodsze są, a chleb pokątny smaczniejszy.
Aquæ furtivæ dulciores sunt, et panis absconditus suavior.
