Hioba 41

1 Wyciągnieszże wędą wieloryba? albo sznurem utopionym w języku jego?

Prendras-tu le crocodile à l’hameçon? Saisiras-tu sa langue avec une corde?

2 Izali zawleczesz kolce przez nozdrza jego? albo hakiem przekoleszli czeluść jego?

Mettras-tu un jonc dans ses narines? Lui perceras-tu la mâchoire avec un crochet?

3 Izalić się będzie wiele modlił, albo z tobą łagodnie mówić będzie?

Te pressera-t-il de supplication? Te parlera-t-il d’une voix douce?

4 Izali uczyni przymierze z tobą, a przyjmiesz go za sługę wiecznego?

Fera-t-il une alliance avec toi, Pour devenir à toujours ton esclave?

5 Izali z nim będziesz igrał jako z ptaszkiem, a uwiążesz go dziatkom twoim?

Joueras-tu avec lui comme avec un oiseau? L’attacheras-tu pour amuser tes jeunes filles?

6 Sprawiże sobie nad nim towarzystwo ucztę, a podzielą go między kupców?

Les pêcheurs en trafiquent-ils? Le partagent-ils entre les marchands?

7 Izali zawadzisz hakami za skórę jego, a widelcami rybackiemi za głowę jego?

Couvriras-tu sa peau de dards, Et sa tête de harpons?

8 Połóż tylko nań rękę twą, ślubujęć, że nie wspomnisz więcej na bitwę.

Dresse ta main contre lui, Et tu ne t’aviseras plus de l’attaquer.

9 Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy nań człowiek nie upada?

Voici, on est trompé dans son attente; A son seul aspect n’est-on pas terrassé?

10 Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

Nul n’est assez hardi pour l’exciter; Qui donc me résisterait en face?

11 Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

De qui suis-je le débiteur? Je le paierai. Sous le ciel tout m’appartient.

12 Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

Je veux encore parler de ses membres, Et de sa force, et de la beauté de sa structure.

13 Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

Qui soulèvera son vêtement? Qui pénétrera entre ses mâchoires?

14 Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

Qui ouvrira les portes de sa gueule? Autour de ses dents habite la terreur.

15 Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

Ses magnifiques et puissants boucliers Sont unis ensemble comme par un sceau;

16 Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

Ils se serrent l’un contre l’autre, Et l’air ne passerait pas entre eux;

17 Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Ce sont des frères qui s’embrassent, Se saisissent, demeurent inséparables.

18 Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Ses éternuements font briller la lumière; Ses yeux sont comme les paupières de l’aurore.

19 Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Des flammes jaillissent de sa bouche, Des étincelles de feu s’en échappent.

20 Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

Une fumée sort de ses narines, Comme d’un vase qui bout, d’une chaudière ardente.

21 Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

Son souffle allume les charbons, Sa gueule lance la flamme.

22 W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

La force a son cou pour demeure, Et l’effroi bondit au-devant de lui.

23 Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

Ses parties charnues tiennent ensemble, Fondues sur lui, inébranlables.

24 Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

Son cœur est dur comme la pierre, Dur comme la meule inférieure.

25 Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

Quand il se lève, les plus vaillants ont peur, Et l’épouvante les fait fuir.

26 Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

C’est en vain qu’on l’attaque avec l’épée; La lance, le javelot, la cuirasse, ne servent à rien.

27 Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

Il regarde le fer comme de la paille, L’airain comme du bois pourri.

28 Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

La flèche ne le met pas en fuite, Les pierres de la fronde sont pour lui du chaume.

29 Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

Il ne voit dans la massue qu’un brin de paille, Il rit au sifflement des dards.

30 Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

Sous son ventre sont des pointes aiguës: On dirait une herse qu’il étend sur le limon.

31 Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Il fait bouillir le fond de la mer comme une chaudière, Il l’agite comme un vase rempli de parfums.

32 Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

Il laisse après lui un sentier lumineux; L’abîme prend la chevelure d’un vieillard.

33 Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

Sur la terre nul n’est son maître; Il a été créé pour ne rien craindre.

34 Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Il regarde avec dédain tout ce qui est élevé, Il est le roi des plus fiers animaux.